Hoofdstuk 10

Jilliana pov

Eenzaamheid kroop langzaam door me heen.
Terwijl ik hier toch prettig gezelschap had,
Voelde ik me vreselijk eenzaam. We hadden het bed gekocht.
Voor zo ver je het een bed kon noemen.
Het was meer 2 matrassen, die we op de grond dumpten.
Het gevoel vrat aan me. Meer dan ooit.
Sanne had niets door en prate maar door
over hoe mooi het hier wel niet was.
Ze dacht nog niet aan naar huis gaan ookal had ik het gisteren gezegd. Misschien niet helemaal met die woorden, maar het kwam er op neer. Ik wou haar vrolijke humeur niet beschadigen met mijn moeilijke gedachten over thuis. Het kwam vanzelf ten sprake en als het te lang duurde, ging ik het wel zeggen.
Mijn gedachten dwaalden af naar Dean. Ik had hem glashard genegeerd. Niet met boze bedoelingen. Misschien had hij het wel zo opgevat. Hij maakte zich vast zorgen. We belden altijd met elkaar. Of op de computer. We spraken elkaar altijd wel. Ik moest hem bellen. Ik stond op. Sanne keek op van het vuurtje dat ons warm hield. Ik keek haar aan en tranen vormden zich in mijn ogen. Ik schudde mijn hoofd, draaide me om en rende zo hard als ik kon weg. Ik hoorde Sanne nog wel mijn naam schreeuwen. Maar ik negeerde haar net zoals ik Dean had genegeerd.