Chapter 6: Recognition.

3 dagen later

‘Jack, wanneer zou hij nou terugkomen?’ vroeg ik terwijl ik Ty van mijn linker naar mijn rechter arm verplaatste. ‘vandaag of morgen’ zei hij en ik knikte. Ik keek naar het podium waar net een karaoke wedstrijd aan de gang was. ‘dus, waar ben je nu mee bezig?’ vroeg ik dan maar ‘met wat voor film bedoel ik’ ‘oh, we zijn bezig met de verfilming van Eclips. Net mee begonnen’ zei hij. ‘oh’. Het bleef even stil. ‘sorry dat ik zo saai ben’ zei ik ‘ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen’ ‘het geeft niet hoor’ lacht hij ‘hej, wie zijn dat?’. Ik draaide mijn hoofd naar het podium en mij ogen werden groot. ‘nee… nee, dat kan niet waar zijn’ zei ik zacht, maar het waren toch echt Stanley, Jake en Aaron die ik daar op het podium zag staan. ‘hej Zoë. Zin om te komen optreden?’ grijnsde Jake in de microfoon. Ik staarde hem een tijdje aan en schudde toen mijn hoofd. ‘dat kun je niet menen’ grinnikte ik. ‘aaah, please? Dan blazen we eens wat leven in dit café hier’ zei hij. Ik bleef hem aankijken en zuchtte. ‘vooruit’ lachte ik en ik gaf Ty aan Jackson. Ik stond op en liep richting het podium, waar ik erop werd getrokken door Jake en Aaron en voor de microfoon ging staan. ‘wel nummer willen jullie spelen?’ vroeg ik aan Jake en hij leek even na te denken. Ik trok mijn wenkbrauw op. ‘doe maar niet alsof je niks weet, daar ken ik je te goed voor’ zei ik en hij lachte. ‘houd het maar gewoon bij Battlefield’ grijnst hij en ik schudde lachend mijn hoofd. Terwijl ik goed voor de microfoon ging staan begon de muziek te spelen. Ik bracht mijn mond naar de microfoon en liet de woorden over mijn tong glijden. ‘don’t try to explain you mind, I know what’s happened here. One minute it’s love and suddenly it’s like a battle-field. On word turns into a, why is it the smallest things that tear us down, my world’s nothing when you don’t, I’m not here without a shield, cant go back now’. Ik kijk even naar Jackson die me ongelovig aanstaart en grinnik geluidloos. ‘Both hands tied behind my back with nothing, oh no, these times when we climb to fast to fall again, why we gotta fall for it now. I never meant to start a war, you know I never wanna hurt you, don’t even know what we’re fighting for’ Ik sluit mijn ogen ‘why does love always feel like a battlefield, a battlefield, a battlefield. Why does love always feel like a battlefield, a battlefield, a battlefield. Why does love always feel like’ Ik open mijn ogen weer en kijk eens de zaal rond terwijl ik verder zing ‘can’t swallow our pride, neither of us wanna raise that flag, mhmm, if we can’t surrender then we both gonna lose what we had, oh no’ geschrokken en verrast staar ik in de verbaasde ogen van Robert, die me niet meteen lijkt te herkennen. Hij loopt richting Jackson en Ty en ik sluit even kort mijn ogen voor de zelfbeheersing om daarna verder te zingen ‘Both hands tied behind my back with nothing, oh no, these times when we climb to fast to fall again, why we gotta fall for it now. I never meant to start a war, you know I never wanna hurt you, don’t even know what we’re fighting for, why does love always feel like a battlefield, a battlefield, a battlefield, why does love always feel like a battlefield, a battlefield, a battlefield. I guess you better go and get your armor, (get your armor) get your armor, I guess you better go and get your armor, (get your armor) get your armor, I guess you better go and get your’ een flits van herkenning schiet door zijn ogen wanneer hij gaat zitten en ik glimlach moeilijk, waarna ik het liedje afzing.