#26

Sydney
Het was woensdag en ik had besloten om toch maar naar Rein te gaan. Ik vond hem een beetje raar doen gisteren. Het leek net alsof hij ergens mee zat. Ik wilde er gewoon zeker van zijn dat hij mij alles kon zeggen. Dat ik hem vertrouwde. ‘Doei mam, ik ga even!’ riep ik terwijl ik mijn jas aan deed. ‘Ja is goed, tot straks!’ riep mama terug. Ik liep het huis uit en ging toen richting Rein. Toen ik voor het huis stond was ik alleen niet meer zo zeker als eerst. Hij had gezegd dat hij niet kon. Misschien was hij er wel helemaal niet. Ik twijfelde steeds of ik op de bel moest drukken. Toen ik net op het punt stond om het te doen deed Sacha de deur open. ‘Hey Sydney, kom binnen. Ik wilde net weggaan. Maar Rein is wel boven.Daan en Nils zijn er ook. Je weet het te vinden hè?’ en weg was Sacha. Ik keek haar verbaasd na en liep toen maar naar boven. Voor Rein’s kamer bleef ik staan. Ik hoorde twee jongens luidruchtig praatten. Dat moesten Daan en Nils zijn. ‘Oh man, hier heb ik echt zo lang naar uitgekeken.’ Zei een van de jongens. ‘Vanmiddag wordt echt geniaal.Sydney gaat echt af voor heel Eindhoven.’ Ik trok verbaasd mijn wenkbrauwen op. Waar hadden zij het dan weer over? Ik hield m’n oor dichter bij de deur om er meer van te verstaan. Ik wist dat het slecht was om af te luisteren, maar ik kon het gewoon niet laten. ‘Ja man, je hebt echt goed werk verricht deze week.Sydney heeft helemaal niks doorgehad.’ Dit klonk niet goed. Wat had ik niet door gehad? Waarom ga ik af voor heel Eindhoven? Opeens snapte ik het. Het aardig doen van Rein.Rein die persé met mij wilde afspreken. Hij was de hele tijd iets van plan geweest, en ik was er gewoon met mijn domme kop ingetrapt. Toen ik besefte dat Rein dus eigenlijk helemaal niet verliefd op mij was voelde ik de tranen opkomen. Hoe kon hij zoiets doen? Ik dacht echt dat hij veranderd was. Maar alles was dus een grap geweest. Een grote misselijke grap. Ik merkte hoe opeens de deur open werd gedaan en Rein die voor m’n neus stond. Hij keek me geschrokken aan. De eerste paar seconden zeiden we allebei niks maar daarna opende Rein zijn mond. ‘Wat heb je gehoord?’ Was dat alles wat hij kon zeggen? Ik was gelijk helemaal klaar met hem. ‘Genoeg om te horen wat jullie stomme grap was.’ Zei ik boos terwijl m’n stem oversloeg. Ik keek Rein nog even veel betekend aan en liep toen zo snel als ik kon de trap af. ‘Sydney,wacht!’ Ik hoorde hoe Rein achter me aankwam. Ik negeerde hem en liep het huis uit terwijl de tranen ondertussen over m’n wangen stroomden. ‘Sydney wacht nou.’ Zei Rein toen. Ik bleef stug doorlopen maar Rein kwam dichterbij en hield me toen tegen. ‘Rot op. Ik weet genoeg. Laat me met rust.’ Ik wilde me lostrekken maar Rein hield me stevig vast. ‘Sydney,het spijt me echt zoveel. Ik weet niet hoe ik dit ooit goed kan maken.’ ‘Niet.’ Zei ik. ‘Rein, dit kun je echt nooit meer goed maken. Je wilt het niet eens goed maken. Je vind me toch maar een raar kind, of niet?’ ik keek hem met betraande ogen aan. Hij zei niks, keek me alleen maar aan. ‘Waarom Rein?Waarom?’