Dana Burke

Het was niet duidelijk hoe we op dit idee gekomen waren maar op dit moment waren we op weg naar een grot. Die grot, zo dachten wij, deed dienst als verblijfplaats van de moordenaars. Langzaam en in groep dwalen we nu al een half uur door de grot. 'Probleem.' Zei Michael tegen niemand in het bijzonder. 'Probleem?' Herhaalde Ashton vragend. 'Een splitsing.' Legde Michael uit. 'Dan moeten wij ook splitsen.' Zei ik met een zucht. Calum en Michael gingen rechts. Ashton, Luke en ik gingen links. We hadden elkaar beloofd dat als we een andere splitsing tegenkwamen of een ander probleem dat we dan terugkwamen naar hier. Voor we vertrekken trekt Calum een kruis met fluo-verf achter een steen. 'Zo, nu weten we zeker dat we op de juiste plaats op elkaar wachten.' Iedereen knikt en we vertrekken. Niet veel later komen Ashton, Luke en ik opnieuw een splitsing tegen. 'We moeten dus terug.' Zegt Luke zacht. Ik knik maar blijf wat treuzelen. Ik heb echt het gevoel dat we rechts moeten. 'Hopelijk is de rest ook terug zodat we snel verder kunnen.' Zeg ik zodat de jongens op hun gemak zijn. Ashton vertelt wat, geen idee wat hij juist zegt. Ik ben al lang gestopt met luisteren. Zonder iets tegen de jongens te zeggen draai ik mij zachtjes om. Ik neem de rechtse afslag. Na vijf meter keer ik alweer terug. Aan de splitsing schrijf ik in de ingang: Sorry, moest dit doen. Ik kijk naar hoe de jongens hun licht verdwijnt in de bocht en loop verder. 'Dana!' Het is Luke. 'We moeten terug!' Schreeuwt Ashton. Hopelijk volgt Luke Ashton zodat ik meer tijd heb. Ik weet niet waarom maar ik heb het gevoel dat ik dit alleen moet doen. De stemmen sterven weg en op mijn hoede wandel ik verder. Bij iedere splitsing laat ik een spoor achter, ik lijk grietje wel.... Maar dan zonder Hans. Na de vierde splitsing blijf ik met ingehouden adem staan. Een kleine open ruimte wordt verlicht door allerlei tv-schermen. Ik check de ruimte op valstrikken maar kan er geen ontdekken. Nieuwsgierig ga ik dichterbij. Het is de grot! De volledige grot... Wie hier ook zat heeft alles kunnen volgen. Die persoon weet dat ik alleen onderweg ben. Ik laat mijn hand langs mijn zij glijden om mijn dolk te nemen. 'Ik zou dat maar laten!' Geschrokken en boos draai ik me om. 'Lafaard, ik mag niet eens weten wie je bent.' 'Inderdaad.' Antwoord hij met zijn wapen op mij gericht. Nu hij praat hoor ik dat hij ook nog een stemvervormer gebruikt. Nu ben ik nog bozer. Ik heb me als de eerste de beste beginneling gevangen laten nemen. 'Zullen we het wat spannender maken?' Vraagt de man terwijl hij dichterbij komt. Ik probeer mijn gezicht in de plooi te houden maar slaag er niet volledig in. 'Dit is jouw vriendje, toch?' Hij wijst naar het scherm waar Ashton en Luke staan. Ze staan te wachten op de andere jongens. Het is duidelijk dat Luke helemaal over zijn toeren is. Wat heb ik gedaan? 'Geluid?' De man wacht niet op een antwoord en zet het geluid aan. 'Ze lijkt zo hard op haar mama. Toch als ik de verhalen over haar hoor. Waarom kon ze nu niet gewoon wachten, of erover praten?' 'Luke hou op, ze komt niet terug door zo te doen.' Maar ook niet door hier te blijven staan.' De man zet het geluid terug af. Arme Luke, ik breng hem echt in gevaar. Hij heeft gelijk, de fouten die mama gemaakt heeft maak ik nu ook... Heb ik dan niets geleerd uit het verleden? Zonder nog iets te zeggen trekt de man een kap over mijn hoofd en slaat me bewusteloos.

Langzaam open ik mijn ogen. Ik heb geen idee hoe lang ik bewusteloos geweest ben of waar ik ben. Eerst laat ik mijn ogen aan het licht wennen. Ik besluit om te kijken waar ik ben. 'Shit.' Zeg ik zacht. Dit ziet er echt niet goed uit. Ik zit in een cel, blijkbaar in een rotswand. Met zicht op zee, eigenlijk een mooi uitzicht maar tegelijkertijd is het zo uitzichtloos. Ik kan nergens weg, de enige uitweg is door de tralies en dat is zo'n 100meter boven de zee schat ik. Opnieuw vervloek ik mezelf. Wat heb ik gedaan...