~Chapter 2.17~

‘’He’s dead!‘’

De dag erna was misschien nog wel de ergste die ze ooit had meegemaakt. Blijkbaar wist ze helemaal niets van etiquette af, want haar ouders hadden overal wel iets op aan te merken.
‘Hoofd omhoog!’ of ‘Rug recht!’ werd talloze keren naar haar geschreeuwd en ze was blij toen de dag eindelijk voorbij was.
‘Ik heb nu al een hekel aan al die regels…’ mopperde ze toen ze uit Snape’s kantoor kwamen en richting de Common Room liepen.
Blaise had het allemaal erg amusant gevonden en verdween een paar keer uit de kamer, waarna hij met een grijns en betraande ogen van het lachen weer terugkwam.
‘Ach, daar wen je wel aan,’ stelde hij haar gerust, waarna hij weer in lachen uitbarstte. Ze schudde geïrriteerd haar hoofd en ging de bijna verlaten Slytherin Common Room in.
Nog voordat ze goed en wel binnen was zag ze een waas van blond haar naar haar toe snellen en werd ze hardhandig tegen de muur gedrukt. Een hand zat tegen haar keel en ze snakte naar adem.
‘JIJ!’ riep Draco woedend. Hij trok zijn toverstok en zette die tegen haar keel. ‘Je hebt die ring omgedaan! Jij vuile, vieze-‘ ‘DRACO!’
Blaise rukte hem van haar af, waardoor ze snakkend naar adem en duizelig van het zuurstoftekort op de grond zakte. Hij probeerde Draco in bedwang te houden, die opnieuw naar Louise toe stormde met zijn toverstok stevig in zijn hand geklemd. Maar Blaise war hem voor, trok zijn eigen toverstok en wees daarmee op Draco.
‘Laat haar met rust,’ siste hij, met een stem die haast beangstigend was. Draco stond hijgend tegenover Blaise, zijn ogen met een kwaadaardige blik nog steeds op Louise gericht, maar liep toen richting de jongensslaapzaal.
‘Alles goed?’ vroeg Blaise terwijl hij haar overeind hielp.
‘J-ja, denk ik,’ zei ze, nog steeds helemaal overrompeld door Draco’s actie. ‘Waar sloeg dat nou weer op?’

Het was tijd voor de derde opdracht en de spanning was om te snijden. De opwinding was te voelen door het hele kasteel. Louise’s hoop dat Cedric zou winnen was nu groter dan ooit en ze droeg al de hele dag haar ‘’Support Cedric’’ badge.
Het feestmaal was afgelopen en Dumbledore verzocht de kampioenen om met Ludo Bagman mee te gaan naar het doolhof. Louise snelde achter Cedric aan en stopte hem op de gang, net buiten het zicht van de hele school in de Great Hall.
‘Veel succes zo meteen,’ zei ze tegen hem. ‘Je gaat vast winnen.’
Ze zoenden zo langdurig dat Ludo Bagman even zijn keel schraapte om hun aandacht te trekken.
‘Ik hou van je,’ fluisterde hij, zodat niemand hem kon horen.
Even was Louise totaal overrompeld door zijn woorden, maar daarna glimlachte ze, en gaf hem nog een laatste kus. ‘Ik ook van jou.’
Na die woorden gehoord te hebben grijnsde Cedric, en dolgelukkig verliet hij het kasteel om naar het doolhof te gaan.

‘Ik ben zenuwachtig,’ mompelde Louise toen ze naast Blaise op de tribune bij het doolhof zat. Ze hadden perfect uitzicht over de kampioenen, maar wat er in het doolhof gaande zou zijn straks, was voor iedereen een raadsel.
‘Dat is toch nergens voor nodig? Die gast doet het vast goed, hij is slimmer dan die leeghoofdige Krum, zeker weten dapperder dan die giechelige Fleur, en Potter is ook niet bepaald moeilijk te verslaan,’ lachte hij.
Ludo Bagman begon de mensen toe te spreken.
‘Dames en heren, de derde en tevens laatste opdracht van het Triwizard Tournament staat op het punt te beginnen!’
De meeste mensen luisterden niet meer naar zijn geklets over de stand van de kampioenen, want iedereen wist toch nog wie er eerste, tweede en derde stonden.
‘Op mijn fluitje mogen Cedric en Harry naar binnen. Drie… twee… een…’
Het schelle geluid van het fluitje galmde over het terrein en Cedric en Harry gingen het doolhof binnen. Al gauw waren ze niet meer te zien.
Nog een fluitje en Viktor Krum ging ook naar binnen. En bij het laatste fluitje was Fleur Delacour ook vertrokken.
‘Nu maar wachten…’

En dat wachten was een hel. Niemand kon zien wat er gaande was. Niemand wist wat er daarbinnen verscholen zat, wat voor vloeken of monsters er te vinden waren, en niemand wist of de kampioenen – ahum, Cedric – nog oké waren.
Een keer hoorde ze een gil die door merg en been ging, waarschijnlijk door Fleur Delacour, maar rode vonken waren nergens te zien. Dus ze was óf weer uit de problemen, óf juist zo erg toegetakeld dat ze geen toverstok meer had. Niemand wist het.
‘Het duurt nu wel erg lang, denk je ook niet?’ vroeg Louise bezorgd toen ze al een uur zaten te wachten tot iemand terug zou komen. ‘Er zou toch niets gebeurd zijn?’
Blaise schudde zijn hoofd; ‘Nee. Dumbledore heeft ervoor gezorgd dat niemand iets kon overkomen, weet je nog?’
Ze knikte en wipte op en neer op haar stoel.
‘Ik zou het niet erg vinden als de anderen iets overkwam. Van mij mag Potter best opgegeten worden door een Blast-Ended Skrewt. Geen problemen mee,’ gniffelde ze. ‘Als Cedric er maar heelhuids uitkomt.’
Blaise rolde met zijn ogen en begon van een Chocolate Frogg te eten.
‘Waar heb je die nou weer vandaan?’
‘Meegenomen, hier!’
Hij gaf haar ook een en samen zaten ze als kleine kinderen van hun Chocolate Frogg te smullen.
Mensen werden nu steeds ongeduldiger en begonnen luid met elkaar te praten. Niemand had nog interesse voor het doolhof en velen liepen rond of zaten te snoepen.
Blaise en Louise zaten nog steeds op hun plek en praatten vrolijk over van alles en nog wat. Draco kwam langs, keek Louise aan alsof ze een platgetrapte slak was, en liep daarna weer door.
‘Hij leert het ook nooit,’ mompelde Blaise boos.

Eindelijk gebeurde er iets.
En klonk een luide knal die iedereens aandacht trok. Mensen die al overeind stonden, begonnen zich meer naar voren te dringen, waardoor ze het onmogelijk maakten voor de rest om te zien wie er terug was gekomen.
Louise en Blaise deden hun best om zich door de menigte te duwen, wat niet geheel moeiteloos ging; er waren zo veel mensen die wilden kijken wat er aan de hand is, en ze wilden niet aan de kant gaan.
‘Ga aan de kant!’ riep Blaise, en hij duwde een aantal mensen uit de weg.
Verschillende mensen begonnen nu te schreeuwen, gillen, of te huilen.
‘Hij is dood!’ riep een meisje, waarna ze hartstochtelijk begon te snikken en zich in de armen van haar vriendin wierp. Louise en Blaise konden nog steeds niet zien wíé er dood was, dus bleven zich maar door de menigte duwen tot ze uiteindelijk vooraan stonden en zagen wie er dood was.
Harry Potter lag op de grond, en had een bewegingloze Cedric vast.

Liefjes,
Dit is het laatste hoofdstuk dat ik vandaag activeer, hoor, haha!
En sorry voor de tranen :'c Maar we wisten allemaal dat Cedric dood ging, dus jullie hadden je een beetje voor kunnen bereiden...

Ik heb nu een soundtrack toegevoegd aan het verhaal. (Jullie kunnen deze vinden bij de omschrijving van het verhaal, rechts, onderaan.)
Als jullie die zien/horen, lijkt het misschien een beetje op een ''Draco Malfoy Love Story'', maar dat is het absoluut niet.
Ik beloof jullie dat als jullie mijn verhaal blijven lezen, jullie er uiteindelijk vanzelf achter komen wat de soundtrack met dit verhaal te maken heeft.

Hopelijk genieten jullie nog steeds van mijn verhaal, ik doe in ieder geval erg mijn best!

Liefs,
Porcelainn.