~Chapter 2.16~

‘’Now I’m a Malfoy. Thank you very much.‘’

‘Blaise! Wat heb je gedaan?!’
Woedend en tegelijkertijd bezorgd om wat er nu zou gebeuren keek ze naar de ring om haar vinger. Hij paste perfect, het leek alsof hij voor haar gemaakt was, alsof het een levende slang was die zich om haar vinger had gewikkeld.
Even staarde ze er naar, geschokt, maar daarna wendde ze zich tot Blaise en begon hem te slaan met alle kracht die ze in zich had.
‘JIJ-ROT-JOCH!’ gilde ze boos, met elke klap die ze hem gaf. Van alle kanten werd ze aangestaard, Cedric stond al bijna overeind om te zien wat er gaande was, maar het kon haar even niks schelen.
‘Hou je stil!’ zei Blaise, die zichzelf probeerde te verweren tegen haar klappen. Ze gaf hem nog een laatste klap tegen zijn achterhoofd en ging toen met haar armen over elkaar zitten. Blaise leek geamuseerder dan ooit en deed zijn best om niet te gaan lachen om haar kwade gezicht.
‘Nu ben ik een Malfoy. Je word bedankt.’

Louise had Cedric af weten te schudden, die met haar mee terug naar Hogwarts liep en wilde weten wat er gebeurd was in the Three Broomsticks. Ze had gezegd dat het niks was, maar ze zag zijn blik verdacht vaak naar de ring om haar vinger schieten.
‘Ik zie je nog wel,’ zei Cedric, lichtelijk beledigd, toen ze weer in het kasteel waren. Blaise liep alweer naast haar nog voordat Cedric geheel uit het zicht was.
Met z’n tweeën liepen ze naar de Slytherin Common Room, waar Louise naar de slaapzaal ging om iets te halen. Haar aandacht werd echter getrokken door een brief die op haar kussen lag.
Ze pakte de brief op, keek naar het zwierige handschrift en nam hem mee naar Blaise. Die zei dat ze hem meteen moest openen.

‘’Louise,
Je hebt je ring omgedaan, betekend dat dat je je bij onze familie wilt voegen?
Kom zo snel mogelijk naar hier, via het haardvuur in Professor Snape’s kantoor.
We kijken ernaar uit om je te zien.
Lucius & Narcissa Malfoy.’’

‘Ik ga mee,’ zei Blaise.
Ze knikte dankbaar en verlieten de Common Room, waarna ze naar het kantoor van Professor Snape gingen. Ze klopten aan en wachtten tot hij openmaakte.
‘Professor Snape,’ zei Louise. Ze realiseerde zich dat ze helemaal niet had nagedacht over wat ze moest zeggen.
‘Juffrouw Carty, meneer Zabini, wat kan ik voor u doen?’ vroeg hij ongeïnteresseerd. Ze vond het fijn dat ze ten minste nog werd aangesproken met ‘’Carty’’, zoals het voor haar gevoel hoorde te zijn.
‘Professor – ik vroeg me af, zouden we misschien gebruik mogen maken van uw haardvuur?’ vroeg ze zo vriendelijk mogelijk. Snape keek haar even bedenkelijk aan maar stapte toen uit de deuropening.
‘Gaat uw gang,’ zei hij, op een manier die bijna vriendelijk was.
Louise knikte dankbaar naar hem en liep het kantoor binnen. Ze was hier al een aantal keren eerder geweest, maar het aantal potjes leek elke keer toe te nemen.
Binnen een paar minuten waren Blaise en Louise in Malfoy Manor, dat nog altijd even indrukwekkend was als de vorige keren.
Annie de huiself verscheen in de kamer waar ze binnen waren gevallen en hielp hen overeind.
‘Meneer en mevrouw Malfoy verwachtte u al,’ zei ze met haar pieperige stem tegen Louise. ‘Maar u niet, meneer, zal ik ze zeggen dat u ook bent gekomen?’
‘Dat zal niet nodig zijn,’ zei een ijzige stem vanuit de deuropening. Lucius Malfoy en zijn vrouw Narcissa stonden toe te kijken hoe de elf stotterend een diepe buiging maakte en met een luide knal Verdwijnselde.
‘Louise, kom maar mee. Blaise, jij weet de weg.’
Blaise knikte en kneep in Louise’s hand voordat ze wegliep achter de Malfoys aan. Ze was er nog steeds vrij zeker van dat ze hier zou verdwalen, maar probeerde daar niet aan te denken; in plaats daarvan richtte ze haar aandacht op haar ouders, die naar de ruimte liepen waar ze de vorige keer ook hun gesprek hadden gehad.
‘Dus, Louise,’ zei Lucius zodra ze weer allemaal aan de grote vergadertafel zaten. ‘Je hebt toch besloten je bij ons te voegen?’
‘Nou, eigenlijk heeft Blaise dat besloten, maar goed,’ gromde ze.
‘Blaise?’ vroeg Narcissa nu, met een verdachte blik op haar man.
‘Ja, hij. Hij heeft de ring om mijn vinger gedaan vanmiddag,’ legde ze uit, met een rood hoofd.
‘M-maar je wilt het toch wel?’ vroeg ze bezorgd. Louise hield zich even stil en staarde naar de tafel. Wilde ze het eigenlijk wel? Ja. Ze wilde het. De mensen die haar ouders al die jaren waren geweest, hadden gelogen. Ze moest bij haar nieuwe ouders gaan wonen.
Maar aan de andere kant zat ze nog steeds met Draco. Hij haatte haar nu zo ongeveer.
‘Ik wil het graag,’ zei ze uiteindelijk, na ontelbare seconden gepeins. ‘Alleen ben ik bang dat Draco het niet erg waardeert.’
Tot haar grote verbazing begon Lucius te lachen. ‘Draco? Die waardeert helemaal niks. Je moet doen waar jij je zelf goed bij voelt.’
‘In dat geval ben ik nu lid van jullie familie,’ bevestigde ze.

Die avond lag Louise in bed op haar eigen kamer in Malfoy Manor – de Malfoys hadden haar overtuigd nog een dag te blijven, zodat ze haar etiquette konden leren – en dacht ze na over alles wat ze die dag had meegemaakt.
Blaise – rotjoch – had de ring om haar vinger gedaan. Ze was hals over kop naar Malfoy Manor gegaan, kreeg uitleg over van alles en nog wat, de helft was ze weer vergeten voordat ze de kamer verliet, en ze zou etiquette aangeleerd krijgen.
Wat hield dat in? Hoe ze zich zo arrogant mogelijk moest gedragen? Hoe ze netjes moest eten? Dat kon ze al redelijk. Meestal dan.
Ze zag het helemaal niet meer zitten. Ze had zo’n vaag voorgevoel dat de etiquetteregels haar morgen helemaal gek zouden maken.
Ze schrok op van de deur die openging en een baan licht die naar binnen scheen.
‘Louise, mag ik binnenkomen?’ vroeg Blaise’ stem onzeker. Ze draaide zich om en keek naar hem.
‘Natuurlijk,’ zei ze. Ze ging rechtop zitten en wachtte totdat Blaise naast haar in bed kroop. Toen hij eenmaal naast haar zat, slikte hij hoorbaar.
‘Het spijt me,’ zei hij met een gekwelde ondertoon in zijn stem. ‘Dat ik die ring bij je om deed. Ik wilde niet-‘ Maar Louise onderbrak hem door haar armen om zijn nek te slaan en hem te omhelzen.
‘Hou op, het is al goed. Vroeg of laat had ik het toch gedaan… Jij hebt me alleen geholpen.’
Enkele seconden zaten ze zo, tot Louise los liet en hem glunderend aankeek.
‘Je bent de beste vriend ooit.’
Ze ging weer achterover liggen en staarde naar het plafond, waar een enorme kroonluchter hing. Blaise kwam naast haar liggen en zuchtte diep.
‘Wat een overhoop gegooid zooitje is mijn leven toch,’ grijnsde ze in het duister. Ze hoorde Blaise bewegen en opeens voelde ze een arm om zich heen.
‘Je hebt mij nog… En je… ouders?’
Ze hoorde aan zijn toon dat hij zijn lach in probeerde te houden en ze tilde haar hoofd een beetje op.
‘Sorry, sorry,’ zei hij vlug. Ze lachte en ging weer tegen hem aanliggen.
Starend naar het duistere plafond, nadenkend over wat haar morgen te wachten stond, viel ze uiteindelijk in slaap.