~Chapter 2.14~

‘’Now you’re tying for first place with Harry!‘’

Louise en Cedric liepen hand in hand over de gangen op Hogwarts. De Kerstvakantie was voorbij, school was weer begonnen en de tweede opdracht van het Triwizard Tournament kwam steeds dichterbij.
‘Ja, ik weet al wat er gaat komen, denk ik,’ zei Cedric. ‘Maar ik ga jou niks vertellen,’ voegde hij daar lachend aan toe.
Op dat moment kreeg Louise een harde, pijnlijke stoot tegen haar arm; Draco.
‘Ga uit de weg, Mudblood,’ snauwde hij naar haar, en hij liep weg met Crabbe en Goyle. Louise schudde geïrriteerd haar hoofd, zo ging het nu al sinds ze terug waren op Hogwarts.
‘Heeft die gast nou geen manieren?’ vroeg Cedric met een vuile blik op het blonde haar van Draco, dat net om de hoek verdween.
‘Nope,’ antwoordde ze.
De slangenring had ze al die tijd, elke dag opnieuw, in de zak van haar rok geduwd, en het leek wel alsof hij daar een gat doorheen brandde, zoals ze hem elke keer tegen haar been voelde stuiteren. De woorden die meneer Malfoy, haar vader, had uitgesproken over de ring, kon ze zich nog herinneren alsof hij naast haar stond en het in haar oor stond te schreeuwen.
‘Zodra je die ring om je vinger schuift,’ had hij gezegd, ‘hoor je officieel bij onze familie. Denk er dus goed over na.’ Louise had geknikt als een klein schoolkind en had haar blik geen één keer van de ring af kunnen wenden.
‘Eenmaal om je vinger, kun je hem er alleen afkrijgen met de spreuk ‘’Serpentia’’, een die alleen onze familie kent en die alleen door onze familie kan worden gebruikt.’
En nu liep ze hier, dag in, dag uit, over de gangen met Cedric Diggory, haar vriendje, die van niks wist, en met een ring in haar zak die, zodra ze hem om had, duidelijk zou maken dat ze bij de Malfoy familie hoorde.
’s Avonds zat Louise in de Slytherin Common Room met Blaise, toen er getik op de ruit klonk; de school uil die terug was met een antwoord van Louise’s ‘’ouders’’. Blaise kwam dichter bij haar zitten toen ze de brief opende.

‘’Louise,
Het spijt ons verschrikkelijk dat je er op deze manier achter hebt moeten komen. Maar, ja, de Malfoys spreken de waarheid.
We hoopten oprecht dat je er nooit achter zou komen, maar zodra je in de tovenaarswereld werd betrokken, wisten we dat die kans erg klein was.
Als je liever bij de familie Malfoy wilt gaan wonen in de vakanties, dan begrijpen we dat en zullen we je niet tegenhouden.
Liefs,
Rosalie en David Carty.’’

Dat was de meest depressieve brief die Louise ooit, in haar hele leven, had gekregen. De tranen liepen spontaan over haar wangen terwijl ze de brief keer op keer over las, de hele avond lang.
Wat moest ze nu doen?
Aan de ene kant wilde ze dolgraag bij de Malfoys horen, ze was altijd al stik jaloers geweest op alles wat de familie had; geld, kapitaal, reputatie.
Maar aan de andere kant wilde ze het Draco niet aandoen. Draco, die eindelijk haar vriend was geweest voor een tijdje, maar die nu weer over was gegaan op zijn oude gewoonte, namelijk haar pesten en uitschelden.
En ze kon het hem niet eens kwalijk nemen.

De avond voor de tweede opdracht van het Triwizard Tournament zat Louise in de Slytherin Common Room toen Blaise binnen kwam stormen met het nieuws dat ze naar Professor McGonagall moest gaan.
‘Waarom?’ vroeg ze.
‘Weet ik niet, ik moest je zo snel mogelijk halen,’ antwoordde hij.
Ze stond op en verliet de Common Room, waarna ze zo snel mogelijk naar McGonagall’s kantoortje ging, waar ze het raarste tafereel ooit aantrof; Professor McGonagall zelf, Hermione, Ron, Professor Dumbledore, en een klein, blond meisje, niet ouder dan acht, die eruit zag als het zusje van Fleur Delacour.
‘Wat is dit?’

Alles werd uitgelegd door Professor Dumbledore. De kampioenen zouden alle vier hun gijzelaars moeten zoeken op de bodem van het meer, en die dan mee naar het wateroppervlak moeten brengen. De gijzelaars, Hermione, Ron, Louise en Gabrielle, het zusje van Fleur, zouden in een diepe slaap worden gebracht door een spreuk en zouden pas ontwaken als ze boven water kwamen.
‘Jullie zullen helemaal veilig zijn,’ zei Professor Dumbledore steeds, maar aan Professor McGonagall’s gezicht te zien vond zij het maar niks.
Nu zat Louise op een van de stoelen die waren klaargezet en keek hoe de anderen één voor één in slaap werden gebracht.
Toen Professor Dumbledore eindelijk bij haar was, keek ze nerveus naar hem op. Hij knikte bemoedigend, zwaaide met zijn toverstok, en zorgde ervoor dat ze in een diepe slaap viel waaruit ze de volgende dag pas ontwaakte, toen ze met haar hoofd boven water kwam.
Ze keek om zich heen en zag, behalve al het water, een heleboel tribunes met klappende en roepende mensen. Naast haar zwom Cedric, die haar vooruit trok in het water aangezien ze zich zelf nog maar net bewust was van wat er gebeurde.
‘Alles oké?’ vroeg hij meteen aan haar.
‘Kan ik dat niet beter aan jou vragen?’ lachte ze, waarbij ze weer een hele golf water over zich heen kreeg. Ze zwom met hem mee naar de kant, waar ze beiden meteen omhoog werden getrokken, en een handdoek toegeworpen kregen. Madam Pomfrey bleef hen maar nakijken en een Pepper-Up drankje voeren, zorgen dat ze het weer warm kregen.
Fleur Delacour was blijkbaar allang boven water, ze was aangevallen door Grindylows en had het opgegeven.
Vervolgens kwam Krum boven water, met Hermione. En als allerlaatste Harry, met Ron én Gabrielle. Fleur werd helemaal emotioneel toen ze haar zusje zag, wat erg irritant was, zodat Cedric en Louise een paar meter opschoven.
Uiteindelijk werden de scores uitgedeeld.
‘Fleur Delacour, die een geweldige Bubble-Head Charm heeft uitgevoerd, is er helaas in gefaald haar gijzelaar te redden. Daarom krijgt ze vijfentwintig punten.’
Er kwam een luid applaus dat snel weer wegstierf.
‘Cedric Diggory, die ook een Bubble-Head Charm heeft gebruikt, is als eerste teruggekeerd met zijn gijzelaar, helaas één minuut buiten het tijdslimiet. Daarvoor krijgt hij zevenenveertig punten.’ Louise klapte misschien nog wel het hardste van iedereen.
‘Viktor Krum heeft een incomplete gedaanteverwisseling ondergaan, die wederom wel effectief was, en was de tweede die met zijn gijzelaar terug kwam. Daarvoor krijgt hij veertig punten.’
Weer een hard applaus, vooral door Karkaroff, voordat Ludo Bagman verder ging.
‘En als laatste, Harry Potter. Hij gebruikte Gillyweed, en kwam als laatste terug, met de twee overgebleven gijzelaars. Hiervoor krijgt hij vijfenveertig punten toegediend.’
Er brak een enorm applaus los in de tribunes dat heel lang aanhield. Cedric klapte uit beleefdheid, maar Louise keek nors naar Harry.
‘Nu staat hij samen met jou op de eerste plaats,’ zei ze verontwaardigd.
Hij haalde zijn schouders op.