~Chapter 2.12~

‘’Since when do you care about what other people think or feel?‘’

De volgende ochtend werd Louise op een onrustige manier wakker gemaakt – Pansy had er blijkbaar plezier in om steeds kussens naar haar hoofd te gooien.
‘Moet dat nou?’ gromde ze boos, en ze gooide het kussen terug naar zijn eigenaar. Pansy sprong half bovenop haar en trok de deken van haar af.
‘Pansy, jij Flobberworm, ga-van-me-af!’ Tussen haar geschreeuw door duwde ze uit alle macht tegen het zwijn dat bovenop haar zat, en die uiteindelijk ook opstond.
‘Wij gaan zó veel plezier beleven de komende week!’ kirde ze vrolijk, met haar irritante stem. Louise ging vermoeid overeind zitten en streek haar haren uit haar gezicht; het krulde nog steeds licht van de avond ervoor.
‘Waar heb je het over?’ vroeg ze, en ze stond op met een diepe zucht.
‘Draco’s ouders hebben ons uitgenodigd om een weekje te blijven logeren, gezellig, met z’n viertjes!’
‘Wat?’ riep ze geschrokken uit. ‘Waarom?’ Had niemand dat even kunnen zeggen? Nu had ze zich niet kunnen voorbereiden!
‘Weet ik veel. Is toch gezellig?’ Ze liep heen en weer en pakte spullen uit haar ladekast en stopte die in een grote tas. Uiteindelijk deed ze die dicht en ging ernaast zitten.
‘Waar is de rest?’ ‘Ontbijten.’ ‘En hoe laat moeten we vertrekken?’ ‘Over een kwartier.’ Louise sprong paniekerig overeind en vloog op Pansy af.
‘WÁT?’ riep ze woedend, en ze gaf haar een mep tegen haar hoofd, waarna ze de kamer rond rende alsof ze een Firebolt in haar reet had en haar spullen bij elkaar zocht. Uiteindelijk was ze binnen tien minuten klaar, rende naar de badkamer, waste haar gezicht, poetste haar tanden, kamde haar haren en kwam weer terug in de slaapzaal, waar Pansy nog steeds met een grote grijns op haar bed zat.
‘Klaar om te gaan?’ glimlachte ze poeslief, en ze stond op met de tas in haar hand. ‘We gaan via de haard, dat is het snelste.’
Louise pakte haar tas en liep achter Pansy aan de Common Room in, waar Draco en Blaise al klaar stonden.
‘Wat duurde dat lang,’ zei Draco, en hij keek op zijn horloge.
‘Stinky hier maakte me pas een kwartier geleden wakker,’ snauwde Louise terug. Ze stapten de haard in en verdwenen binnen een paar seconden in de groene vlammen.

Blaise was weer zijn eigen, oude zelf vanaf het moment dat ze in Malfoy Manor arriveerden. Hij kon zijn grapjes weer maken, zijn grijns was niet van zijn gezicht te slaan en hij dook weer op vanuit alle hoeken om Louise te laten schrikken.
Nog één nacht en de vier vrienden – of hoe je deze samenstelling ook wilde noemen – zou weer terug naar Hogwarts gaan. Er was een feestmaal dat zoals al het eten hier verrukkelijk was, en de House Elves hadden zich echt uitgesloofd.
Meneer en mevrouw Malfoy hadden hun oude, irritante gewoonte nog niet afgeleerd en keken nog steeds opvallend vaak richting Louise, die zich er niet meer druk over kon maken; ze had haar beste vriend weer terug en haar geluk kon niet op.
Het feestmaal was afgelopen en met z’n vieren liepen Louise, Draco, Blaise en Pansy terug naar de logeerkamer, toen Louise het gefluister van meneer Malfoy opving.
‘Narcissa,’ zei hij zacht, ‘Ik moet nog wat zaken… afhandelen. Ik ontmoet je om negen uur in de Vergaderkamer.’
Narcissa Malfoy gaf nog een mompelend antwoord, en Louise liep snel achter de rest aan, hopend dat ze niet hadden gemerkt dat ze even weg waren geweest.
Maar ze had één ding besloten; vanavond, om negen uur, zou ze bij die Vergaderkamer zijn.

‘Louise, kom eens mee, ik moet je iets laten zien,’ zei Draco die avond om half negen. Pansy keek hen achterdochtig na toen ze de gang op verdwenen, maar Blaise bleef geïnteresseerd naar het televisiescherm kijken.
‘Wat moet je me laten zien?’ vroeg ze zodra ze op de gang stonden.
‘Niets.’ Hij duwde de deur met een klap dicht en trok haar er een stukje vandaan. ‘Ik moet je iets vertellen.’ Hij nam even de tijd voordat hij verder ging. ‘Over Blaise.’
Louise keek hem aan, ze wist niet wat ze moest zeggen. Waar ging dit over?
‘Ik zal maar gewoon eerlijk tegen je zijn, ook al had ik hem beloofd het niemand te vertellen,’ zei hij. Ze had hem nog nooit op deze manier gezien, hij straalde gewoon gevoelens uit. Dat was erg apart.
‘Nou, dus, nou ja… Die keer dat je hem vertelde dat je met Cedric naar het bal ging, toen… toen brak je zijn hart, Louise,’ zei Draco.
‘Hoe bedoel je?’ ‘Hij wilde jou meevragen. Al die tijd al. Hij durfde alleen niet.’
‘Maar… Waarom zou hij mij willen meevragen, ik bedoel, hij-‘ ‘Omdat hij je leuk vind!’ riep hij uit, alsof dat zo duidelijk als wat was. ‘Hij vind je leuk, Louise, hij is verliefd op je!’
Geschokt en met open mond staarde ze hem aan. Ze verwachtte dat hij in lachen uit zou barsten, dat die ernstige blik van zijn gezicht af zou vagen, maar dat gebeurde niet. Hij bleef haar doodserieus aankijken. Al die tijd was haar beste vriend verliefd op haar geweest, en ze had het gewoon niet door? Wat voor een verschrikkelijk mens was ze, door hem zo doodleuk te vertellen dat ze met iemand anders naar het bal ging?
‘En die ketting…’ ‘Komt ook van hem.’ Ze greep automatisch naar haar nek, waar de diamanten ketting lag te schitteren in het licht. Hij voelde plotseling heel zwaar aan.
‘Hij wilde hem eigenlijk niet meer aan je geven na het nieuws over Diggory, maar ik heb hem toch verstuurd. Je moest het toch ooit te weten komen?’
‘Sinds wanneer kan het jou wat schelen wat andere mensen vinden of voelen?’ vroeg ze sarcastisch.
‘Sinds Blaise mijn beste vriend is. Ik heb ook gevoelens, heus waar,’ grijnsde hij. ‘Maar vertel hem alsjeblieft niet dat ik je zijn geheim heb verklapt, oké?’
Ze knikte.

Louise zat op haar hurken voor de deur van de Vergaderkamer te luisteren naar het gesprek dat binnen aan de gang was tussen meneer en mevrouw Malfoy. Door een kiertje kon ze zien wat er gebeurde, maar tot nu toe begreep ze er niks van. Maar dat kwam waarschijnlijk omdat ze door haar gesprek met Draco te laat was.
‘Maar Narcissa…’ klonk een smekende stem van meneer Malfoy. ‘Dat is onmogelijk!’
Hij beende heen en weer door de kamer.
‘Kijk dan naar die foto, Lucius! Negeer het niet, kijk naar de foto!’ Narcissa’s stem sloeg over bij het laatste woord, waaruit Louise opmaakte dat ze in tranen was uitgebarsten.
Lucius stopte met heen en weer benen en keek naar de foto, zijn gezicht eerst heel ernstig en daarna geschokt.
Gespannen hield Louise haar adem in, en vastberaden om te zien wat er op de foto stond, ging ze overeind staan en duwde haar hoofd een klein beetje door de kier.
‘Is dat…’ Lucius maakte zijn zin niet af, maar keek nog een keer naar de foto.
Narcissa knikte en liet haar arm langs haar zij vallen, waardoor Louise eindelijk kon zien wat er op de foto stond.
En wat daarop stond, liet haar hart voor een moment stilstaan; het was een baby met witblond haar en blauwgrijze ogen, die ze herkende als-
‘Louise. Onze dochter is terug.’