~Chapter 2.11~

‘’As a matter of fact, the fairy is right.‘’

Blaise had de dagen erna nogal afstandelijk gedaan, maar gelukkig praatte hij wel weer gewoon met Louise. Ze had talloze keren gevraagd wat er aan de hand was, maar zijn excuus was dat hij ‘’Cedric gewoon niet mocht en daarom niet kon geloven dat ze met hem ging’’. Erg geloofwaardig.
Het was inmiddels al Kerstochtend en Louise werd wakker door Pansy die een kussen tegen haar hoofd gooide. Ze opende langzaam haar ogen en zag een stapel cadeautjes aan het voeteneinde van haar bed liggen. Glimlachend ging ze overeind zitten; cadeaus waren altijd haar favoriet met kerst.
Pansy, Margaret en alle andere meiden waren al halverwege hun stapel met cadeaus, dus Louise greep het eerste pakje vast en opende het; het was een doos bonbons van Cedric.
‘Aww, wat lief!’ grijnsde ze. Ze opende het volgende pakje, dat afkomstig was van Blaise; een hele grote doos met snoepjes, al haar favorieten zaten erin.
Het volgende pakje was van haar ouders, een boek uit haar favoriete boekenreeks. Ze had zelfs een cadeau van Draco gekregen, tot Pansy’s irritatie, een doos Chocolate Froggs.
‘Die heb ik ook gekregen, hoor,’ zei ze met een gemene grijns tegen Louise, die net haar laatste pakje openmaakte. Ze snakte naar adem toen ze zag wat erin zat, en de andere meiden kwam om haar heen staan, een verwonderde blik in hun ogen.
‘Is dat een echte diamant?’
‘Van wie heb je die?’
‘Weet ik niet…’ Louise pakte de ketting voorzichtig op en hield hem omhoog, zodat ze naar de hartvormige, diamanten hanger kon kijken. De ketting was werkelijk prachtig en ze was er meteen verliefd op.
‘Wie stuurt me dit nou zonder zijn naam erbij te zetten?’ vroeg ze verbaasd.

Louise ging iedereen af met de vraag of ze wisten wie haar die ketting had kunnen sturen, maar niemand had een idee. Ze zou hem in ieder geval dragen op het bal, die avond.
Ze had al een mooie jurk; een lichtblauwe die over één schouder ging, en helemaal tot aan de grond kwam, als ze geen hakken aanhad. En die ketting zou er perfect bij staan.
Haar haren liet ze in krullen over haar schouders golven en ze spoot haar favoriete parfum op.
De Entrance Hall was helemaal volgepropt met mensen in galagewaden en jurken, die allemaal zenuwachtig heen en weer liepen, op zoek naar hun partners, of mensen die hun partners al hadden gevonden en nu stonden te kletsen.
Louise was op zoek naar Cedric, ze zou zo het bal met hem moeten openen en dansen – niet dat ze daar zo slecht in was, maar het zorgde wel voor een grote hoeveelheid zenuwen.
Uiteindelijk had ze hem gevonden, en voordat ze iets kon zeggen stond ze hem eerst nog een paar seconden aan te gapen, want hij zag er werkelijk betoverend uit in zijn galagewaad.
‘Hey-wow, je ziet er echt prachtig uit,’ zei hij tegen haar zodra ze bij hem was.
‘Dank je, jij ook,’ glimlachte ze. Zijn aandacht viel op haar nek, waar de diamanten ketting hing.
‘Mooie ketting,’ zei hij koeltjes. ‘Van wie heb je die?’
Even stond ze versteld van die woorden, want ze had oprecht gedacht dat híj hem had gestuurd, maar dat was dus blijkbaar niet zo.
‘Ik- ik weet het niet…’ gaf ze blozend toe. ‘Er zat geen kaartje bij, niks. Maar ik vond hem te mooi om niet te dragen.’
‘Nou, mooi is hij zeker. Past perfect bij de eigenaar.’ Haar rode wangen werden zo mogelijk nog roder en samen liepen ze naar de rij van kampioenen die gevormd was voor de ingang van de Great Hall. Na een tijdje konden alle leerlingen, behalve de kampioenen, naar binnen, en was de gang compleet verlaten, op de acht mensen die de dans moesten openen na. De zenuwen werden meer en meer en Louise kneep in Cedric’s arm, en hij lachte haar bemoedigend toe. Professor McGonagall kwam de kampioenen en hun partners halen en in een rechte rij liepen ze de betoverende Great Hall in, die letterlijk schitterde van de decoraties en versieringen. Er werd luid geapplaudisseerd.
De dans begon en Louise had haar ene hand in die van Cedric gelegd en de andere op zijn schouder. Zijn hand lag op haar heup en ze begonnen te dansen op de maat van de muziek.
Het ging nog lang niet zo slecht als ze had gedacht; hij leidde, waardoor alles helemaal perfect verliep. Na een minuut of twee was de dansvloer al volgeladen met andere koppels die ook kwamen dansen, zodat alle aandacht niet meer op de kampioenen was gericht.
Na wat een eeuwigheid leek, trok Cedric Louise de dansvloer af, mee richting buiten.
‘Ik heb het echt warm gekregen,’ zei hij. Net voordat ze de Great Hall uitliepen kon Louise Blaise’ geïrriteerde blik nog vangen, en ze zwaaide snel naar hem.
Buiten was het koud, en het sneeuwde, maar het was niet onaangenaam. Cedric trok Louise nog steeds aan haar hand mee tot ze uiteindelijk op een bankje zaten, tussen alle verlichte bosjes. Nadat ze even goed gekeken had zag ze dat het feeën waren die in de bosjes zaten en door de lucht vlogen.
‘Kijk!’ riep ze gefascineerd uit, en ze wees met haar vrije hand naar de lichtgevende wezentjes. Cedric lachte zijn mooie lach en bekeek haar terwijl ze lachend naar de feeën keek.
Eentje kwam op de rugleuning van het bankje zitten, keek hen een voor een aan en maakte vervolgens kus-geluidjes. Louise’s mond viel open en ze duwde de fee weg.
Maar Cedric dacht daar blijkbaar anders over.
‘Eigenlijk heeft die fee gelijk…’ fluisterde hij, terwijl hij steeds meer naar haar toe boog. Op een gegeven moment raakte zijn lippen de hare. Ze had nog steeds zijn hand vast, maar liet die nu los zodat ze haar armen om zijn nek kon slaan en hem dichterbij kon halen.
Hij had zijn handen op haar heupen gelegd en trok haar nu geheel naar zich toe. Ze zat half bovenop hem en het fijne gevoel van vlinders in haar buik stimuleerde haar alleen maar meer.
Na een heel, héél lang potje tongworstelen was het middernacht en zou het bal eigenlijk voorbij moeten zijn. Louise had eigenlijk nog helemaal geen zin om terug naar binnen te gaan, maar Cedric tilde haar gewoon op en nam haar mee.
Onderweg kwamen ze Karkaroff en Snape tegen, die blijkbaar ergens ruzie over hadden, en Ron en Harry, die zich zo te zien dood verveelden. Ze keken allebei verbaasd naar Cedric, die Louise nog steeds in zijn armen had, maar zeiden beide niets.
Eindelijk waren ze binnen, maar Cedric zette haar nog steeds niet neer. Ze sloeg hem voor de grap tegen zijn arm.
‘Doe normaal, gek, zet me neer!’ riep ze lachend. Sommige mensen staarden hen aan, maar daar trok ze zich niks van aan.
‘Je kunt me toch niet helemaal naar de Slytherin Dormitories dragen?’ ‘Let jij maar op.’
Dus dat deed ze. En hij bracht haar ook echt naar de Slytherin Dormitories. Toen ze daar uiteindelijk lachend aankwamen, zette hij haar eindelijk neer. Ze keken elkaar aan.
‘Het was… een geweldig leuke avond,’ zei Cedric glimlachend. Ze knikte en omhelsde hem. Hij zoende haar weer, maar toen er geluid klonk in de gang lieten ze elkaar snel los.
‘Zie je snel,’ zei ze, en hij vertrok met een laatste grijns. Louise draaide zich om naar het schilderij, dat haar nors aankeek.
‘Caligarum.’ Het schilderij ging niet open en bleef haar boos aankijken.
‘Jij verraadster, met een vieze, vuile Hufflepuff staan zoenen hier?’ zei de man in het schilderij.
‘Hou je er buiten! En ga gewoon open!’
‘Hmpf,’ mompelde de man nog, maar hij ging wel open. Geïrriteerd liep Louise naar binnen, maar niets kon haar goede bui tegenhouden. Zelfs Blaise, die, nog steeds in zijn galagewaad, voor het haardvuur zat en niet eens naar haar omkeek, kon het blije gevoel niet onderdrukken.
Zodoende viel ze ook gelukkig in slaap.