~Chapter 2.8~

‘’I’m staying with you.‘’

‘Die les was echt verschrikkelijk,’ mompelde Louise. Ze zag lijkbleek van het vreselijke beeld van een spin die gemarteld werd. Blaise sloeg zijn arm om haar schouders en lachte.
‘Ach, kom op, het was een gave les, dat moet je toegeven.’
Ze schudde hevig haar hoofd. ‘Ik vond het niet gaaf! Het was gruwelijk! Hoe kon hij dat nou doen, dat beestje kon zich niet eens verdedigen!’
Ze botste tegen iemand op en zag Neville Longbottom. Hij was midden op de trap blijven staan en staarde nietsziend voor zich uit.
‘Neville? Gaat het wel goed?’ Hij keek geschokt om en glimlachte.
‘Jazeker. Wat een interessante les was dat,’ zei hij. Louise keek hem aan en duwde tegen zijn arm.
‘Neville, je ziet er niet zo goed uit, zal ik je even naar-‘ ‘Aan de kant, juffie,’ klonk een ruwe stem van achter haar. Mad-Eye Moody duwde haar aan de kant en pakte Neville bij zijn schouder vast.
‘Alles goed, jongen?’
‘Ja Professor, ik voel me uitstekend,’ antwoordde Neville.
‘Ga even mee naar mijn kantoor, een kopje thee drinken.’
Neville knikte een beetje verdwaasd en liet zich meeslepen door Moody. Louise keerde zich naar Blaise.
‘Hij zag er niet goed uit, hoor,’ zei ze, terwijl ze verder liepen. Pansy kwam langsgelopen en duwde Louise hardhandig opzij om naast Draco te komen.
‘Ik vond die les geweldig, zo grappig met die spin!’ kirde ze slijmerig. Draco keek verveeld om.
‘Ja, fantastisch,’ zei hij sarcastisch.
‘Geweldig, hoe zou jij het vinden om gemarteld te worden?’ vroeg Louise. Draco draaide zich grijnzend om.
‘Ja, zullen we het eens proberen?’ Pansy keek hen geschokt aan en snelde de trap af.
‘Opgeruimd.’

‘Vrijdag de 30ste, zes uur,’ riep Blaise toen hij de Common Room in kwam rennen. Louise keek hem aan.
‘Wat is er dan?’ ‘Dan komen Beauxbatons en Durmstrang aan!’ Enthousiast liet hij zich naast haar op de bank vallen, en duwde Shadow weg, die gemeen begon te sissen.
‘Gaaf! Dat is nog maar een week! Ik kan echt niet wachten, ik hoop dat Fred en George een manier verzinnen om mee te kunnen doen…’
‘Je gaat toch niet echt meedoen, hoop ik?’ vroeg Blaise plotseling, na een lange stilte.
‘Jawel, als het lukt,’ antwoordde ze droogjes. Hij duwde tegen haar arm, waardoor ze naar hem omkeek. Vragend keek ze hem aan.
‘Doe maar niet,’ zei hij.
‘Aww, is Blaisie bang dat me wat gebeurd?’ giechelde ze. Hij kon er echter niet om lachen.
‘Doe maar niet,’ herhaalde hij.

Eindelijk was het zover; Durmstrang en Beauxbatons zou aankomen en iedereen was enthousiast en vrolijk. De Great Hall was versierd in de Hogwarts kleuren, en de laatste les, Potions, zou maar kort duren.
Na die laatste les kwam Louise met Blaise en Draco de Great Hall in. Louise rende op Fred en George af en sloeg haar armen om hun nek heen, zodat ze meteen stopten met het stiekeme gefluister en haar geschrokken aankeken.
‘Dus, beste jongens, hoe gaan we meedoen?’ vroeg ze lachend, waardoor zijzelf ook grijnsden.
‘Jij gaat helemaal niet meedoen,’ zeiden ze tegelijkertijd, op een hele irritante manier. Beledigd sloeg ze haar armen over elkaar heen en keek ze nors aan.
‘Waarom niet?’
‘Je bent veertien en een meisje. We laten jou echt niet meedoen aan zoiets gevaarlijks. Wij hebben heus wel verantwoordelijkheidsgevoel.’
‘Sinds wanneer?’ riep ze dramatisch, waardoor ze nog harder begonnen te lachen en ze hun tafel geïrriteerd verliet.
‘Je mag niet meedoen van hen?’ vroeg Blaise toen hij haar norse gezicht zag. Ze gooide hem een woeste blik toe en negeerde hem door meteen te beginnen met eten.
‘We moeten zo gaan, en we moeten onze spullen nog naar onze Dormitories brengen…’ mompelde Blaise, toen Louise uitgebreid de tijd nam om te eten.
‘Ja, ja…’
Nadat ze alles op had liepen ze met z’n tweeën door de bijna verlaten gangen, toen Louise plotseling een golf van misselijkheid op voelde komen. Ze bleef even staan en probeerde niet om te vallen.
‘Carty, gaat het wel?’ vroeg Blaise bezorgd. Ze schudde haar hoofd en vluchtte een toilet op, dat helemaal verlaten was. Ze hing net op tijd boven het toilet zodat die de golf voedsel en maagzuur op kon vangen. Tranen schoten in haar ogen van de pijn in haar maag en keel.
Ze hoorde gegrinnik achter zich, en toen ze zich uiteindelijk omdraaide zag ze Moaning Myrthle in de lucht zweven. Ze lachte gemeen en hield haar hoofd een beetje schuin.
‘Voel je je niet zo lekker?’ grinnikte ze. Louise keek haar aan en zij keek gemeen terug, dus uiteindelijk verliet ze het toilet weer zonder nog iets te zeggen, terwijl ze zich nog steeds miserabel voelde. Blaise ving haar op, omdat ze alweer op haar benen stond te wiebelen nog voordat ze goed en wel het toilet uit was. Hij tilde haar op. Ze probeerde zich te verzetten, maar tevergeefs.
‘Kom, ik breng jou nu naar Madam Pomfrey,’ zei hij, terwijl hij haar wegdroeg.
‘Nee! We moeten naar… Naar de aankomst kijken, kom!’ Ze wilde zijn armen loshalen, maar hij was te sterk en liep stug door.
‘Niet als je er zo bijloopt, dan gaan wij nergens naar kijken.’
‘Nee! Laat me maar alleen naar Pomfrey gaan, kijk jij maar naar de aankomst!’
‘Echt niet,’ antwoordde hij lachend.
‘Ik wil niet naar Pomfrey, ik voel me prima, breng me naar de Common Room, en ga dan naar de aankomst kijken!’ probeerde ze nog. Tot haar verbazing droeg hij haar inderdaad naar de Slytherin Common Room, maar hij ging daarna niet weg.
‘Ik blijf bij je, tot je je beter voelt,’ zei hij, nadat hij haar op de bank bij de haard had gelegd. Ze glimlachte naar hem, hij pakte haar hand vast en ze viel in slaap.

‘Ik heb er zo veel zin in!’ riep Louise de volgende avond toen ze met Blaise en nog een paar Slytherins naar de eetzaal liep voor het Halloween feestmaal. Die avond zou ook bekend worden wie er mee mochten doen met het Triwizard Tournament.
Ze namen plaats aan tafel en aten een heerlijk feestmaal, toen Dumbledore opstond en luidruchtig kuchte.
‘De Goblet of Fire is bijna klaar om zijn beslissing te maken. Ik wil alle kandidaten veel geluk wensen. Als je naam uit de Goblet komt, dan sta je op en loop je naar de kamer achter de lerarentafel.’
Er klonk opgewonden gemompel terwijl iedereen gespannen naar de Goblet of Fire keek. Uiteindelijk werden de blauwe vlammen rood, en kwam er een briefje uit gevlogen, dat Dumbledore zorgvuldig opving. Hij nam even de tijd om het te lezen en iedereen in spanning te houden.
‘De kampioen van Durmstrang is... Viktor Krum!’ Er klonk een oorverdovend applaus van de Slytherin tafel, waar overigens ook de leerlingen van Durmstrang zaten, en er werd overal gefloten en geschreeuwd.
‘Gefeliciteerd, Viktor,’ zei Dumbledore boven het harde applaus uit. Viktor verdween in de aangewezen kamer. Het werd weer een beetje stil en de blauwe vlammen werden opnieuw rood. Er kwam een nieuw briefje uit dat Dumbledore weer las.
‘De kampioen van Beauxbatons is… Fleur Delacour!’ Er klonk weer applaus, iets minder luid nu, en sommigen van Beauxbatons barstten in huilen uit.
‘Aanstelsters,’ grinnikte Blaise.
Voor de derde keer werden de blauwe vlammen rood en er kwam nu het laatste briefje uit – voor de kampioen van Hogwarts.
‘De kampioen van Hogwarts is… Cedric Diggory!’ Het applaus was nu luider dan ooit, want iedereen van Ravenclaw, Hufflepuff en Gryffindor vond hem een goede kandidaat. Ook Louise sprong op en floot op haar vingers. Blaise trok haar geïrriteerd naar beneden.
‘Doe normaal, man, we gaan toch geen Hufflepuff steunen?’ Beledigd keek Louise hem aan.
‘Hij doet het vast geweldig!’
‘Geweldig!’ riep Dumbledore, zijn armen gespreid in een vriendelijk gebaar naar de leerlingen. ‘Dit zijn de drie kampioenen die voor hun school gaan strijden in het Triwizard Tournament. De eerste opdracht zal-‘
Maar hij werd onderbroken doordat de vlammen voor een vierde keer rood werden – iets wat heel ongebruikelijk was, aangezien de kampioenen al waren gekozen. Dumbledore ving het briefje automatisch op en vouwde het open.
‘Harry Potter!’