~Chapter 2.3~

‘’What was that all about?‘’

De rest van de week bij de Malfoys verliep redelijk goed; blijkbaar hadden Draco’s ouders zich weer bij elkaar geraapt, want ze waren gestopt met staren. Van Pansy had niemand last, maar dat was vooral omdat ze haar zo irriteerden dan ze niks te zeggen had.
Het was werkelijk een luxe om in Malfoy Manor te mogen verblijven. Alles wat je wilde eten kon je krijgen op elk moment van de dag. Je mocht urenlang in bad zitten, zonder dat een woedende moeder kwam schreeuwden dat het wel weer genoeg was geweest. Uitslapen was ook geen probleem, maar dat vond iedereen zonde, zo mistten ze te veel van de dag.
Op de eerste avond had Draco een mega televisiescherm uit de grond laten komen – iets wat Louise wel kende, in tegenstelling tot de meeste tovenaars, maar waar ze nooit het geld voor had gehad. Sindsdien schoven ze elke avond de nachtkastjes tegen de muur en de bedden bijeen, en keken ze films.
Nee, verblijven in Malfoy Manor was absoluut geen straf, en daarom vond Louise het bijna jammer om naar huis te moeten. Die zondagmiddag zou ze namelijk worden opgehaald door meneer Weasley, maar omdat de Weasleys zich nooit of te nimmer in de buurt van de Malfoys wilden bevinden, zou Louise terug naar huis gaan. En mevrouw Malfoy stond erop, om de een of andere reden, dat zij Louise naar huis zou brengen.
‘Ik zie je wel bij de World Cup,’ zei Louise tegen Blaise, toen ze bij de voordeur in de grote hal stond om afscheid te nemen. Ze omhelsde Draco, bedankte hem, negeerde Pansy, en omhelsde vervolgens Blaise nog eens extra lang. Ze wist niet waarom, maar ze vond het altijd erg moeilijk om afscheid van hem te moeten nemen.
‘En jullie zie ik natuurlijk ook daar, aangezien jullie samen gaan,’ zei ze vervolgens tegen Draco en meneer Malfoy, die een meter achter hem stond. Meneer Malfoy knikte kort en zijn mond vertrok toen ze de laatste keer ‘bedankt en tot ziens!’ zei. Zijn wandelstok met zilveren slangenkop erop had hij nog geen één keer los gelaten. Een rare boel vond ze het maar.
Samen met mevrouw Malfoy en haar koffer liepen ze de deur uit, de frisse zomerlucht in. Mevrouw Malfoy keek haar verwachtingsvol aan. Toen realiseerde Louise zich dat ze zouden Verdwijnselen, en met tegenzin pakte ze haar arm stevig vast om meegetrokken te worden in de misselijkmakende draaierigheid.

‘Mam!’ riep ze even later, toen de voordeur van haar huis werd opengemaakt door haar bruinharige moeder. Haar felblauwe ogen lichtten op en er verschenen pretlichtjes in bij het zien van haar dochter. Mevrouw Malfoy stond nog op het trottoir, ze vond het niet nodig om binnen te komen maar wilde Louise goed en wel afleveren.
‘Louise! Wat doe jij hier? Ik dacht dat ik je niet meer zou zien tot volgende zomer!’ zei haar moeder verbaasd maar vrolijk. Haar ogen schoten naar Mevrouw Malfoy en haar blik verstarde.
‘Oh- nou, meneer Weasley komt me rond drie uur hier ophalen, en dat was al afgesproken, dus…’ draaide ze er omheen. Haar moeder zou het waarschijnlijk toch niet volgen als ze haar ging uitleggen over de reputaties van tovenaarsfamilies. Maar haar moeder lette niet op.
‘Mam?’ Ze draaide zich om en keek naar mevrouw Malfoy’s gezicht, dat net zo angstaanjagend verstard was als dat van haar eigen moeder. Een akelig gevoel bekroop haar toen ze de starende vrouwen een voor een aankeek.
‘Mam, dit is-‘ Maar voordat ze verder kon praten, stond Draco’s moeder al naast haar.
‘Ik ben Narcissa Malfoy, en u bent dan..?’ vroeg ze.
‘Rosalie Carty,’ sputterde haar moeder. Ze vermande zich weer en glimlachte geforceerd.
‘Aangenaam kennis te maken. Ik denk dat het tijd word voor mij om terug te keren naar huis.’ Er werd geknikt en Louise draaide zich om naar mevrouw Malfoy.
‘Heel erg bedankt dat u me hier wilde afzetten, en ik hoop u snel weer te zien,’ zei ze beleefd. Ze knikte, gaf haar een zoen op beide wangen, en verdween met een luide knal.

‘Waar sloeg dát nou weer op?’ riep Louise door het huis heen, terwijl ze nog wat schone kleding in haar koffer propte en hem dicht maakte. Het rare gedrag van de twee vrouwen was haar echt niet ontgaan, en nu wilde ze een verklaring.
‘Oh, dat was niks, hoor,’ zei haar moeder met een nep glimlachje. ‘Ik dacht dat ik haar ergens van kende, en blijkbaar dacht zij dat ook.’
En dat was het dan. Onderwerp afgerond, haar moeder zou er verder toch niet op ingaan. Gefrustreerd sleepte Louise haar koffer de woonkamer in en nam plaats naast haar vader, die een arm om haar heen sloeg. Zijn bruine ogen bekeken haar aandachtig en een trieste uitdrukking verscheen op zijn licht verouderende gezicht.
‘Nu ga je weer weg,’ fluisterde hij. Ze knikte en nestelde zich als een klein kind tegen hem aan.
‘Ik zal gewoon blijven schrijven, maak je geen zorgen. En dan zet ik ook in de brief wie de Quidditch World Cup heeft gewonnen. Niet dat jullie er iets van snappen,’ voegde ze daar nog aan toe. Haar moeder stond in de keuken om thee te maken toen er een zacht geruis klonk bij de open haard; meneer Weasley was samen met Fred en George verschenen. Hoewel Louise en haar vader zich rot schrokken, riep haar moeder vanuit de keuken; ‘Dag, Arthur!’ Ongelofelijk, dacht Louise, die vrouw keek echt nergens meer van op, ze was al overal aan gewend.
‘Dag, Rosalie,’ antwoordde de kalende man beleefd. ‘Dag, David,’ zei hij er nog achteraan, met een blik op haar vader. Fred en George stormden op Louise af, trokken haar van de bank en omhelsde haar van beide kanten stevig, zodat ze bijna geen lucht meer kreeg.
‘Oeps, sorry,’ grijnsden ze toen ze tegensputterde, en ze lieten haar los. Hoewel ze nooit heel veel met hen omging, kon ze het goed met hen vinden, met hun grapjes en grollen. Ze wisten altijd iedereen op te vrolijken, en ook nu was dat het geval, want de stemming in het huis veranderde meteen.
‘Ieuw, je ruikt naar chique en arrogant,’ zei George, en hij trok zijn neus op.
‘Ook fijn jullie weer te zien,’ lachte ze. Haar moeder kwam de keuken uit met een dienblad vol kopjes en schoteltjes.
‘Hebben jullie zin in een kopje thee, voordat jullie terug gaan?’ vroeg ze, en ze zette het dienblad op tafel. Arthur trok peinzend met zijn mond.
‘Ik zou graag ja zeggen, maar het is een drukte van jewelste thuis, en ik denk niet dat Molly het zal waarderen als ik- oh, is dat een afstandelijke bediening?’ vroeg hij gefascineerd met een blik op de afstandsbediening die op de tafel lag. Hij greep hem voorzichtig vast en bekeek hem van alle kanten alsof het iets kostbaars was. Fred, George en Louise gniffelden, het was ook altijd hetzelfde verhaal met meneer Weasley; helemaal gefascineerd in Muggle voorwerpen.
‘Daarmee kan je toch televisie kijken, en dan kan je langs kanalen gaan zonder op te staan, heb ik het goed?' vroeg hij, terwijl hij hem voorzichtig weer neerlegde.
‘Dat klopt, ja,’ beaamde Louise’s moeder.
‘Wauw, dat is echt heel… Maar goed, we moeten weer terug, zoals ik al zei. Fijn jullie weer gezien te hebben!’ Hij schudde Louise’s ouders de hand en liet Fred en George met haar koffer slepen, terwijl ze een voor een via de haard verdwenen. Louise gaf haar ouders nog vlug een zoen, stapte de vlammen in, riep ‘the Burrow!’, en verdween in de groene, kietelende vlammen.