OO4.

Ik en Nina liepen door de gang. Ik liep een beetje achter haar om te kijken of er niemand aankwam. We gingen door alle gangen die aangegeven waren op het plan. Ondertussen waren we al bij de laatste gang aangekomen. Maar, het was de moeilijkste gang om door te geraken. Het was de gang met de personeelskamer. We konden alleen maar hopen dat de deur niet open stond. Anders zouden ze ons waarschijnlijk zien. Nina bleef staan en ik ging naast haar staan. “Shit!” zei ze zachtjes met een strenge blik. De deur was open. Op dat moment panikeerde ik. Ik zag alles geleidelijk aan zwart voor mijn ogen. Het ging niet lukken, ik was er zeker van. Opeens voelde ik een harde duw. “Hé geen zorgen, we geraken er wel voorbij!” zei Nina. Om me gerust te stellen waarschijnlijk want ik wist echt niet hoe we dit gingen doen. We bleven iets verderop in een deuropening staan. Daar konden we ons verstoppen en konden we de personeelskamer nog zien.

Daar zaten we dan al een kwartier lang. Ik had alle hoop al opgegeven. Dit zou ons nooit lukken. We zaten hier voor de rest van ons leven opgesloten. We zouden nooit leuke dingen kunnen beleven. Altijd maar hier zitten en niks doen... Was dit het dan, het ei- “Go!” riep Nina opeens. Ik schrok wakker uit mijn gedachten. Ik dacht niet meer na, ik sprong recht en begon te lopen. Door de deur naar de vrijheid. We liepen door de straten. In de regen. Ik liep achter Nina aan. Het ging bijna vanzelf, ik dacht er niet meer bij na mijn benen bleven gewoon lopen. We draaiden een straatje in en ik werd verblind door het felle licht. Nina stopte met lopen en bleef even stilstaan. We keken naar elkaar en lachte. Ik omhelsde haar stevig, ik was zo gelukkig! En ik zag dat Nina dat ook was. We hadden het gedaan, het was ons gelukt. We waren ontsnapt! We liepen het station binnen. Ergens in een grote hal stopte we. Er waren niet veel mensen aangezien het al laat was. Nina keek rond. Ze was op zoek naar iemand. Op zoek naar de persoon met onze tickets. Haar blik bleef hangen bij een meisje. Ze liep naar haar toe en ik liep achter haar aan. “Oh jij moet Nina zijn?” vroeg het meisje met een glimlach. “Ja dat ben ik!” zei Nina. Het meisje gaf haar een envelop. Het meisje stapte weg en wij liepen de andere kant op. We gingen op een van de bankjes zitten en Nina opende de omslag. Er zaten 2 kaartjes in, bestemming: Londen. “Perron 12, over een half uur” zei ze, nog steeds glimlachend. We besloten te gaan zoeken naar perron 12 zodat we zeker onze trein niet zouden missen. Het duurde even voodat we het perron gevonden hadden. Toen we er aankwamen stonden er nog wat mensen te wachten, maar niet zo veel. In de verte kon je de koplampen van de trein zien aankomen. Ze mensen stonden recht en ging dichterbij de sporen staan. We volgde hun voorbeeld. We stapte op de trein en gingen zitten, ondertussen kwam er iemand onze kaartjes controleren. Ik keek naar buiten en dacht: “Byebye, tot nooit meer, ik zal je niet missen.”