O1O
Op het moment dat ik het denk, hoor ik een zacht gekraak en mijn ogen gaan iets wijder open staan.
"Nee," zeg ik en op slag is mijn stem een beetje hees.
Ik raak nerveus en loop sneller door, terwijl ik nog meer krakende geluiden boven mij hoor.
Als ik een blik omhoog werp, zie ik wat ik al had verwacht: er zijn meer scheuren verschenen in het plafond. Dit is onmogelijk! Hoe kan dit gebeuren? De angst begint nu echt toe te slaan en ik ren richting het andere einde van de gang, waar voorheen de lift zich bevond. Weer stuit ik op een muur. Een kale muur waar geen lift te bekennen is. Luid gerommel hoor ik dan en ik zie een brokstuk uit het plafond vallen. Gelijk komt er een waterstraal uitgelopen. Weer dat rode water.
"Dit is onmogelijk," mompel ik weer, zonder dat iemand anders het hoort aangezien ik de enige hier ben.
Er klinkt weer gekraak, maar dit keer recht boven mijn hoofd. Snel zet ik een pas naar voren, maar kleine brokstukken vallen langs me heen. Puin blijft zitten in mijn haren en dan voel ik het water over me heen komen, nu nog niet veel.
"Waar is de lift?" spreek ik angstig tegen mezelf.
Mijn stem trilt, net zoals mijn handen.
"Dit is geen leuke grap meer!"
Dan valt er een groot brokstuk naar beneden die de weg verspert. De nerveusheid van eerder slaat om in echte angst. Ik krijg het warmer van de zenuwen en tegelijkertijd kouder door de angst. Een grote stroom rood water komt uit het gat en zorgt ervoor dat een laag water op de grond komt te staan. Mijn schoenen worden nat en doordat het brokstuk voor mij ligt, kan ik er niet langs. Het water blijft doorstromen en komt ook hoger te staan. Hoe kan dat water blijven doorstromen? Wat voor water is het überhaupt?
"Hallo?" roep ik dan weer, "help?!"
Er vallen nog meer brokstukken naar beneden als ik roep, snel sla ik daarom mijn armen beschermen om mijn hoofd heen om die te beschermen.
De stapel van brokstukken wordt hoger, net zo hoog totdat het gewoon een hele afsluiting vormt. Twee dingen begrijp ik niet. Hoe kan het zo zijn dat er oneindig veel brokstukken op dezelfde plaats vallen en hoe kan het zo zijn dat er zoveel water uit het gat blijft vallen? Het enige wat ik wel weet, is dat het mij bang maakt. Doodsbang. Dit zijn mijn grootste angsten. Opgesloten zijn en verdrinken. Het water blijft doorstromen en staat nu zo ongeveer tot aan mijn knieën. Tussen de muur en de versperring zit zo'n anderhalve meter met daartussen mij nog. Het plafond is ook niet zo bijster hoog. Hoewel ik niet zou weten hoe lang dat is. Doordat de ruimte zo klein is, gaat het water sneller hoog staan. Het komt tot mijn navel nu.
"Iemand? Help me!" begin ik nu nog harder te roepen.
De brokstukken vallen niet meer deze kant op, alleen nog dat verdomde water. Dan ineens komen er gewoon tranen in mijn ogen op van pure angst. Mijn broek is helemaal doorweekt van het water, wat ook nog best wel koud is dat water, en mijn shirt begint ook nat te raken. Mijn headphones zet ik af om er zeker van te zijn dat ik daar niet een elektrische schok van kan krijgen. Dan begin ik te bonken op de muur. Er moet hier toch een uitweg zijn? Misschien een holle muur waar een gat in geslagen kan worden? Ik doe mijn best, maar hoe hard ik ook sla, het maakt niets uit. Het enige wat gebeurd, is dat mijn knokkel beschadigd raakt en dat mijn hand rood wordt. Een beetje rood zoals de kleur van water. De paniek stroomt door me heen en schreeuwen verlaten mijn mond. Ik word gek.
“Help me dan! Verdomme!”
Mijn keel voelt nu al rauw aan, maar ik ben niet van plan om nu al op te geven. Dat is niets voor mij, zomaar opgeven. Hoewel de angst me nu echt neerhaalt. De ruimte is klein en het water staat tot aan mijn schouders.
“Ik ga dood,” dringt het dan langzaam tot me door en de woorden sterven weg op mijn lippen.
Ik spring een klein stukje op, zodat ik nu niet meer op de grond kan staan, maar dat ik wel met mijn hoofd bovenwater blijf. Mijn hele lichaam trilt van het besef dat mijn leven zo voorbij is. Hoe is dit überhaupt mogelijk? Ineens kom ik op deze verdieping terecht en het volgende moment ben ik beland in mijn grootste nachtmerrie. Ergens hoor ik een harde lach, alsof ik word uitgelachen voor het feit dat ik hier vastzit.
“Hou op! Laat het stoppen.”
Het water blijft echter genadeloos doorstromen en als ik mijn hand omhoog doe, raakt die al snel het plafond en ik kan mijn arm niet eens meer volluit strekken. Ik begin te huilen. De tranen van daarstraks nemen hun vrije loop en vermengen zich met het water. Voor even vergeet ik te blijven watertrappelen om bovenwater te blijven en daardoor krijg ik een golf water naar binnen. IJzer, dat is waar het naar smaakt. Het smaakt raar en ik herken het ergens van, maar ik kan het niet goed plaatsen. Snel trappel ik weer en kom nog net boven het water uit. Mijn handen hoef ik niet eens meer te proberen om boven me te plaatsen, aangezien er voor mijn hoofd nog maar net plaats is.
“Help me!”
Maar het is tevergeefs. Er is helemaal niemand hier. Niemand die me kan helpen. Het water gaat nog hoger staan en ik kijk omhoog met mijn hoofd, zodat mijn mond een beetje hoger is. Het blijft zinloos. Er is geen plaats meer om te ademen en het water vult de hele ruimte. Mijn gedachten nemen hun eigen weg en ik kan ze niet meer uit elkaar houden. Mijn adem raakt op en luchtbellen verlaten mijn mond. Rood water vult mijn longen, er ontstaat een druk op mijn borst en mijn lichaam beweegt niet meer. Dood, dood, dood, dood. Het enige woord wat nog door mijn hoofd gonst, is het woord dood. Het laatste woord wat er nog bij komt is bloed. Wat ik proef in het rode water is bloed. En dan is alles zwart.
En dat was alweer een hoofdstuk! En het volgende hoofdstuk is ook al klaar (: maar daar wacht ik nog eventjes mee zodat het niet gelijk een overload aan nieuwe hoofdstukken is. Ik heb het graag meer regelmatig dan de ene keer 2 hoofdstukken op een dag en dan pas drie weken later weer een hoofdstuk, als jullie snappen wat ik bedoel! Tenzij jullie het nu al willen, dan moet je het maar aangeven. Het is mede te danken dankzij de Q-writers op het forum! Dat motiveert echt heel erg om verder te schrijven (:
Reageer (4)
De dertiende verdieping laat gwn je grootste angsten zien, meer nie eig denk k..
1 decennium geledenNieuwe abo derbij, je maakt me wel benieuwd (: en ik denk hetzelfde als Merrow, dat de 13e verdieping je diepste angsten weerspiegeld
1 decennium geledenIk vermoed dat ik die dertiende verdieping een beetje door begint te krijgen, het speelt in op de angsten van de personen die er geraken, zodoende de verschillende ervaringen, maar toch eigenlijk hetzelfde
Me like! Tenzij ik er natuurlijk naast zit, dan is het gewoon een erg leuke manier om me op het verkeerde been te zetten 
1 decennium geledenZelf vind ik het altijd een goed idee om wat regelmaat te hebben in het plaatsten van hoofdstukken, in plaats van de ene keer een paar hoofdstukken tegelijk, en zo langere tijd niks. Maar dat is slechts mijn mening (:
Blijf in ieder geval doorschrijven en vooral niet stoppen!!!
Omg, die dertiende verdieping is écht creapy, als hij daarna dit verhaal zit te vertellen..
1 decennium geledenMaar ik vind het wel heel knap geschreven, dus ik zou zeggen, keep writing en upload wanneer je het wil (: