Djeiwfhoeh

Ik wil schrijven, zonder hoofdpersonages, zonder bij personages en alle andere rompslomp.
Waar moet een verhaal dan over gaan? Hoe moet je een verhaal schrijven zonder mensen, terwijl je wel een mooie band tussen bepaalde mensen wil schetsen. Het is alsof ik wil tekenen zonder dat mijn handen mij daarvoor toestemming geven. Ik wil schrijven terwijl mijn hoofd en mijn handen - mijn vingers - niet willen typen of een pen vast houden. Eigenlijk wil ik terug in de tijd. Een tijd waar ik - zo naïef als ik was - gewoon schreef.

Vroeger schreef ik zonder na te denken over mijn spelling, verleden en tegenwoordig tijd, grammatica et cetera. Mijn verhalen waren toen misschien niet te volgen, maar ik had er plezier in. Ik vond het leuk om die verhalen te schrijven en pas later voelde ik het schaamrood op mijn wangen bij het lezen van de - technische - fouten. Ik wil schrijven zonder dat ik mijzelf continu aan het herschrijven ben en wanneer ik daadwerkelijk moet herschrijven, wil ik dat doen zonder mij af te vragen hoe ik zoiets moet aanpakken, om het uiteindelijk op te geven en er nooit meer na te kijken, alleen maar omdat ik mij schaam voor de fouten die ik alleen zie. En eigenlijk is tijd mijn grootste vijand. Wanneer ik wil schrijven heb ik het te druk, wanneer ik kan schrijven heb ik er geen zin in. Ben ik wel een schrijver? Mag ik mijzelf een schrijver noemen? (behalve het feit dat ik een meisje ben en ik al twee keer 'schrijfster' had moeten schrijven... ) Wie bepaald of je een schrijver bent?