Missing her - Liam Payne

"Liam, ga je mee?" Zijn vriend springt naast hem in de zetel en kijkt hem aan. De bruinharige kijkt op naar zijn vriend en schud zijn hoofd. "Sorry Lou, ik ga niet mee. Ik voel me niet zo lekker" zegt hij eerlijk. Louis knikt droevig maar staat dan toch op en verlaat de hotelkamer samen met zijn 3 andere vrienden. Hij is alleen thuis. Of wat je thuis kan noemen. Ze zijn op tour en alle hotelkamers waar ze verblijven noemen ze hun 'thuis'

Het is al een paar dagen dat Liam zich niet zo lekker voelt maar vandaag is het erger dan de andere dagen. Liam zucht en laat zich languit in de zacht blauwe zetel vallen. Als hij zijn ogen sluit ziet hij haar weer.

Toen ze hier eergisteren toekwamen zag hij haar voor het eerst en dat was het begin. Het begin van de periode waarin hij ziek werd. Hij zag haar niet meer. Hij heeft haar ook nooit meer gezien sindsdien. Hij mist haar, ookal kent hij haar niet eens. Maar hij weet dat ze speciaal voor hem is. Haar bruine haren, die uit haar gezicht waaide toen hij haar zag. Haar bruine ogen die zich in de zijne boorde, toen ze elkaar zagen. Zonder hij het beseft begint hij te glimlachen maar ook voelt hij zich barslecht. Hij zal haar waarschijnlijk nooit meer zien. Huilen zou hij kunnen doen maar dan stelt hij zich alleen maar zwak op. Slecht plan, denk Liam bij zichzelf , wanneer hij terug rechtop in de zetel gaat zitten.

Een lange gefrustreerde zucht vind, via zijn lippen een weg naar buiten, wanneer de bel van hun hotelkamer gaat. Liam staat op en slentert op een slakkentempo naar de deur waar hij traag de sleutel in het slot omdraait. Hij sluit zijn ogen, niet van plan de persoon aan te kijken.
"Euhm..."
Het is maar gemompel maar Liam hoort duidelijk een engelenstem. Hij open zijn ogen en schrikt zich rot als hij ziet wie er staat.
Haar bruine haren zijn naar achteren in een knotje boven op haar hoofd en haar bruine ogen kijken hem twijfelend aan.
Zij is het. Zij staat gewoon voor zijn neus. Zij staat nu gewoon in de deuropening van hun hotelkamer.
"Heey" fluistert ze voorzichtig.
"He... He... Heey" hakkelt Liam. In zijn stem is duidelijk blijheid te horen. De angst van haar nooit meer te zien is voorbij want ze staat hier nu gewoon en nu laat hij haar niet meer gaan. Nooit meer.