Chapter V

Het boeit me echt totaal niks. Nu ik wat rustiger ben geworden neem ik eens een goed kijken in de kamer. Ik lig in een kamer die wit-beige kleurig is. Dit is vast de kleur die men "gebroken wit" noemt. Er staan erg veel verschillende machines die om de seconde een geluidje gaven. Ik kijk naast me en zie een een ander bed, er zit een gordijn tussen de twee bedden. Verder dan dat kan ik van deze kamer niet zien op deze positie. Doordat ik rustiger ben geworden is de dokter ook minder in paniek. Hij loopt naar het gordijn en schuift het doek naar de zijkant. Ik probeer te kijken of er iemand op het bed ligt alleen kan ik niks zien zonder mijn hoofd op te hijsen. Ik probeer mijn hoofd een beetje op te tillen, net genoeg om te zien of er iemand op het bed ligt. Mijn nek doet zo verschrikkelijk pijn, maar gek genoeg moet ik gewoon zien of nog iemand in deze kamer ligt. Als ik mijn lichaam heb gedrongen om rechtop te zitten zie ik een meisje van ongeveer 13 jaar oud op haar bed liggen. Ze heeft haar ogen dicht maar haar korte kastanjebruine haren liggen in een perfect rondje om haar heen. Ik blijf haar aan kijken wanneer haar ogen opeens open vliegen en ze in een keer overeind springt ‘Je bent eindelijk wakker!’ zegt ze met een hoog enthousiast stemmetje. Ik ben verrast maar ik zeg niks terug. De mensen op deze wereld kun je niet meer vertrouwen, dus is er ook geen reden om met ze te praten. Vertrouwen brengt alleen maar ongeluk. Er verschijnen beelden in mijn hoofd, eerst van mijn ouders en dan van mensen die me in die gevangenis hebben geholpen. Het enige wat ik doe is een heel klein knikje geven en draai mijn ogen weg van die van het meisje. ‘Ik ben Rumi en jij bent…? Zei ze na een tijdje op een wat rustigere toon. Ik deed alsof ik haar negeerde maar in mijn hoofd bedacht ik een antwoord op haar vraag. ‘Ik ben iemand die niet bevriend wil worden met iets of iemand en waar je ook niet bevriend mee moet worden. Dat ben ik.’ Ik meende mijn antwoord wel maar ik zei het niet hard op.