Chapter IV

Na een tijdje kwam er een dokter naar binnen, hij liep heel rustig naar de machine die naast mijn bed stond en keek waarschijnlijk of mijn hartslag goed was. Toen hij weg liep van de machine nam ik aan dat alles in orde was. Toen ik heel jong was en mijn ouders nog leefde, leerde ik heel veel algemene dingen van mijn ouders. We waren arm en hadden nog net genoeg geld om eten te kopen, ik kreeg tenminste meer eten dan dat ik in die gevangenis had. Ik hield echt verschrikkelijk veel van mijn ouders, en zij van mij. Ik leerde geweldig veel dingen van mijn ouders en was een van de slimste kinderen in ons dorp, maar dat maakte niks uit. Ben je van een arm gezin dan blijf je arm voor de rest van je leven, zo was het in ons land. Hoe slim je ook was, die afschuwelijke mensen keken alleen naar je geld. Mijn ouders zijn voor elk werk waar ze zich voor opgaven gelijk afgewezen, ze keken niet eens naar hoe goed ze het deden. Zo zaten die mensen lekker warm voor de openhaard met een glaasje wijn, wanneer wij in de strenge winters die ons land had dood leden aan te weinig voedsel en verschrikkelijke kou. Ik haat hun, Ik haat mensen die alleen aan zichzelf denken en niet aan andere.
Ik begin te huilen zoals altijd wanneer ik aan mijn ouders denk. Ik hoor hun stemmen in mijn hoofd en ik verlam. Ik kan helemaal niks meer niet denken, niet huilen, niet praten. Het enige wat in mijn hoofd rond zweeft zijn hun laatste woorden voordat die duivels kwamen en me meenamen naar de plek erger als hel. Die ene zin dat ze allebei in koor zeiden, ‘Het spijt ons maar het is beter zo, voor ons allebei.’ Die ene zin die mijn dierbare ouders zeiden tot dat ze ons huis binnen kwamen stormen en me meenamen. ‘Het spijt ons maar het is beter zo, voor ons allebei.’ Nu ik het een paar keer in mijn hoofd heb gehoord, is er iets raars aan die zin. Ik heb me er eigenlijk nog nooit bij stil gestaan maar, waarom hebben ze zo’n spijt?, wat is beter zo? en voor wie is het beter? Wisten ze soms dat ze vermoord werden? Wouden ze me al die tijd al verlaten? Ik raak in paniek en begin de pijn weer te voelen. Ik probeer alles op een rijtje te zetten en mijn hoofd te kalmeren, maar het lukt niet. Ik ben teveel in shock om mezelf in bedwang te houden. Ik zie de dokter paniekerig heen en weer door de kamer rennen van machine naar machine, maar daar trek ik me niks van aan. Ergens in het achterhoekje hoor ik een vage stem die langzaam harder wordt. Alleen het is nog te zacht om te horen wat het wilt zeggen. Na een paar secondes begrijp ik wat ze zegt, ‘Accepteer de waarheid.’ Ik word rustiger en begin tegen die stem te "praten". ‘Welke waarheid, wat is er gebeurd’ dacht ik in mezelf, ik wacht op het antwoord maar ik hoor niks terug. Ondertussen is de dokter de kamer paniekerig de kamer uit gerent, waarschijnlijk om een of ander medicijn te pakken.