Chapter II

Overleven op een klein stukje brood dat ik eens in de 3 maanden kreeg, elke dag 4 keer in brand worden gezet. Om de minuut een gil horen van iemand die op sterven lag. Zo leefde ik mijn leven nu al 10 jaar lang. Mijn verlangen naar de dood, naar vrijheid werden elk uur groter, elke gil erger. Elke dag was hetzelfde, elke lichaamsdeel was verschroeid en ik kon me niet meer inhouden. De magie die ze deze 10 jaar in me hadden gebrand stond nu op het punt om uit te barsten. Ik kon niet meer mijn lichaam niet meer bewegen en er kwam een donker blauwe gloed van licht te voorschijn, niet het donker van kwaadaardigheid maar zacht donker blauw dat een gevoel van vertrouwen en kalmte geeft. De gloed begon te vervormen en leek binnen een seconde of 3 precies op mij. Ik keek nu naar een kopie van mezelf. Het begon iets te zeggen, ik hoorde het niet heel goed maar heb de laatste paar woorden nog kunnen verstaan. ‘…geen zorgen ik bescherm je, ik breng je naar een veilige plek’ zei ze. Ik begreep haar toen nog niet goed. ‘Wat bedoelde het nou met een veilige plek en hoe kon ze me nou beschermen’ was wat ik toen dacht. Voor ik iets nog kon zeggen bewoog de vervormde gloed in mijn richting te bewegen, het werd vermengde zich met mijn lichaam en verloor ik de controle van mijn lichaam, Alles ging vanzelf. Denken was het enige wat ik toen nog kon doen. Iets begon ook in mijn hoofd te praten, ‘maak je geen zorgen, alles is zo voorbij’ was wat ze zei en ze had gelijk. Binnen een minuut was alles wit, ik weet niet wat er gebeurden want alles ging zo snel. Mijn benen liepen weg van het gebouw en enkele seconde later ontplofte het. Ik weet niet hoe het gebouw is opgeblazen maar dat doet er niet toe, ik was vrij. Op dat moment begreep ik wat het bedoelde met “ik bescherm je”, het bedoelde het gebouw opblazen en me bevrijden uit alle nachtmerries. De gloed begon weer te praten. “Je moet je vast vermoeit voelen, omdat ik nu ook jou energie gebruik.” Zei het dit keer. Ik weet niet wat het bedoelde maar ik voelde me wel slaperig en dompelde rustig weg.
Mijn benen bewogen nog gewoon, alleen mijn gedachte stond op 0.