~ 14

Voor ik het weet zit ik op de kruk, ik ben de Invisible Girl. Van wie? Dat weet ik niet. De jongens zijn even backstage en zullen zo wel komen. Iedereen kent me natuurlijk en ik hoor overal mijn naam. Histerische meiden vragen om mijn aandacht. Ik weet niet waar ik moet kijken. Het gegil wordt harder als de eerste noten van Invisible Girl de zaal vullen. 'Ik zie je lopen, hoofd naar beneden, never knowing what to say.' hoor ik Rein zingen, tegelijkertijd komt hij rustig het podium oplopen. Hij stopt met lopen als hij naast me staat. 'Ik zie je dromen, je kijkt zo verlegen, but girl you gonna be okay.' zingt hij terwijl hij me omhelst. Hij zoekt oogcontact met me. De hele solo blijft mij me aankijken. Duizenden meisjes roepen zijn naam, maar hij heeft alleen aandacht voor mij. De vlinders fladderen in m'n buik. Rein blijft me maar aankijken, we blijven een tijdje zo staan - zitten in mijn geval. Rein pakt m'n hand vast een neemt me mee naar voren. Nog een solo. Hij kijkt me recht aan en zingt alles voor mij, tenminste, zo voelt het. Hand in hand staan we tegenover elkaar. De muziek stopt en het gegil begint weer heviger te worden. Rein geeft me een knuffel en neemt me mee backstage. Met z'n 8en staan we even te kletsen nog, totdat de jongens weer het podium op moeten. 'Je bent leuk.' fluistert Rein bijna onhoorbaar, net voordat hij wegloopt. Verbeeld ik me dit? Ik en leuk? Deze combinatie klopt niet helemaal. Britney, Stacey. De namen schieten door elkaar in m'n gedachten. Britney is leuk, niet de ware ik, Stacey.