Hoofdstuk 3

13 januari 2012

Een kind aan kanker verliezen, het brak haar ouders hun hart. Ze hadden zich hier al een tijd op kunnen voorbereiden, ze hadden met dokter gepraat, psygologen, mensen die hetzelfde mee hadden gemaakt... Maar de pijn van het verlies was er niet minder op geworden. Ze hielden van hun dochter, hun enige dochter. Ze hadden zo lang geprobeerd... Emily zag hoe ze afscheid kwamen nemen. Hoe ze aan de deur aarzelden, proberend zich sterk te houden. Maar haar moeder barstte al snel in tranen uit toen ze haar dochter zag. Katie lag er vredig bij, voor Emily een teken dat haar gesprek de moeite waard was geweest. Katie's vader probeerde zich sterk te houden voor zijn vrouw, maar hij had een enorm gekweld gezicht. Het was hartbrekend om hen zo te zien, maar toch ging Emily niet weg. Ze kon ook niet echt weg, waar zou ze heen gaan? Er was altijd een tijd tussen de dood van haar oude meesteres en de geboorte van een nieuwe. In die tijd konden de schaduwen ronddolen tussen de mensen, zonder dat ze het ook maar in de gaten hadden. Ze zagen wel een vage schim, maar negeerden die altijd. Mensen waren te druk voor dat soort dingen. Slechts een klein aantal hadden oog voor zulke details, maar zij werden altijd voor gek verklaard.
Na het pijnlijke afscheid gingen de 2 gebroken mensen samen naar buiten. Ze zwegen, wat waren woorden op zo een moment. Hun blikken stonden in de verte, naar iets wat er niet was. Allebei liepen ze als zombies rond, diep in hun verdriet. Emily volgden hen, letterlijk, als een schaduw. Opeens kwam er een oude, excentrieke vrouw naar hen toe. Emily vond dat ze er uitzag als een waarzegster helderziend achtig iemand. Ze had vroeger nooit geloofd in die mensen, ze geloofde niet dat er dingen op aarde waren die niet zichtbaar waren. Maar nu wist ze maar al te goed dat ze fout was. De vrouw houdt de ouders tegen, en heeft een medelevende, maar toch mysterieuze, glimlach op haar gezicht.
'Hallo, ik ben Loranette maar noem me maar Lora.Ik ben een ...,' voor ze verder kon gaan kwam er al een kwade verpleegster naar hen toe. 'Lora laat die mensen met rust! Hoe vaak hebben we je al niet weg laten brengen? Moet ik de bewakers weer bellen?!' Lora leek echter niet van haar stuk gebracht door de vrouw. 'Het spijt me Betty, maar de geesten blijven me naar hier brengen, ze willen laten weten dat alles goed is aan hun familieleden en vrienden, anders blijven ze maar ronddwalen. Jullie dochter is ook hier, ze ziet er triest uit.' Terwijl ze sprak, keek ze recht naar Emily. Daardoor schrok ze, ze kreeg er rillingen van. Kon Lora haar écht zien? Of keek ze gewoon in een bepaalde richting, gewoon om naar niet naar het gezicht van de verpleegster te kijken en om de ouders echt te laten geloven dat Katie hier was, wat duidelijk niet waar was. Lora glimlachte naar Emily, waardoor ze zich nog onrustiger voelde. Toen betrok haar gezicht opeens. 'Nee... Ik heb me vergist... Het spijt me ik dacht dat het jullie dochter was.' Haar gezicht stond vol afgrijzen en ze zetten al een paar stappen richting de uitgang. Emily snapte er niks van, wat was er opeens met die vrouw. De ouders van Katie leken ook verward door de vrouw, maar ze gingen haar niet achterna. Ze twijfelde geen seconde meer, en liep de deur uit. Emily zou hoe dan ook erachter komen waarom Lora opeens zo schrok, had ze soms gezien dat ze een schaduw was? En wat wist ze dan van schaduwen, waarom had ze er schrik van? Wie weet wist ze zelfs hoe ze haar lot, dat steeds dichterbij kwam, kon veranderen...