[003] Harry Edward Styles

Mijn vingers laat ik over het keyboard glijden maar mijn ogen zijn ergens anders op gericht. Namelijk op de 'jongen' achter zijn bureau. Zijn bruine haar zit wat warrig en zijn prachtige ijsblauwe ogen staan gefrustreerd. Als onze blikken elkaar kruisen lach ik mijn tanden bloot waardoor de kuiltjes in mijn wangen zichtbaar worden. Zelfs vanaf hier kan ik zien hoe hij met veel moeite weg kiijkt en een brok in zijn keel wegslikt. Alsof ik het niet zag toen ik het lokaal instapte en hij voor het eerst op keek.. Zijn ogen volgden mijn chocoladebruine krulletjes, staarden in mijn smaragd groene ogen, bekeken mijn lippen om daarna mijn hele lichaam in zich op te nemen met een duidelijke goedkeurende blik. Ik weet dat ik wel vaker z'n uitwerking op mensen heb maar op leraren..? Nee, nog nooit meegemaakt. Ik laat mijn ogen weer op het keyboard gericht en laat mijn vingers opnieuw over de toetsen glijden.

Het geluid van de keyboarden word verbroken door het gerinkel van de bel die ons vertelde dat de les afgelopen was. Ik sta op en leg mijn keyboarden weg. Achter het bureau zie ik 'meneer Tomlinson' op staan. Ik noem hem liever Louis. Hij zegt ons gedag. Ik pak mijn tas van de tafel en hang hem over mijn schouder. Als iedereen het lokaal verlaten heeft loop ik naar het bureau. Louis kijkt op. Zijn blauwe ogen geschokt maar tegelijk ook aangenaam verrast door mijn gestalte. 'Not everyone needs to know that I was late...' Ik pak het telaat briefje uit zijn hand en geef hem een korte knipoog voor ik hem voor zijn ogen verscheur. 'Right?' Maak ik mijn zin af. Zijn mond zak ietsje open. Ik buig me voor over en duw hem met mijn vinger zachtjes weer dicht. Met een laatste knipoog sta ik op en laat de snippers op het bureau vallen. Ik loop het lokaal uit. Louis totaal verward achterlatend. Normaal doe ik dit niet maar anders zou het weer een paar uur nablljven worden. Waarom zou ik er dan niet even gebruik van maken? Met een lichte grijns loop ik naar het lokaal.