~ 11

Samen met mama en Celine, m'n manager, rijden we naar Amsterdam. Onderweg klinken de stemmen van Daan, Rein, Nils en Owem door de auto, om alvast in de stemming te komen. Zachtjes zing ik mee met Invisible Girl, dit liedje raakt me elke keer opnieuw. 'Je stem is zo mooi Stacey.' zegt m'n moeder. Ik glimlach naar haar. 'Maar ik snap niet dat mensen je nog nooit herkend hebben als Britney Carter.' zegt ze er achteraan.

Met z'n drieën lopen we om het gebouw heen, op zoek naar de artiesteningang. Normaal is het makkelijk te vinden, maar hier bij Paradiso lijkt het wel een doolhof. Nooit mag ik iemand tegenkomen als ik de artiesteningang in ga, ik ben nu tenslotte een normaal meisje. 'Zoeken jullie iets?' vraagt een lieve stem met een Twents accent. Ik draai me om en kijk in twee helderblauwe ogen. Is dit echt of droom ik? Ik sta gewoon voor Daan, Daan Zwierink! Ik kijk naar Celine die onopvallend haar hoofd schud. 'Eh nee we lopen even een stukje hier.' zeg ik kalm. Daan glimlacht naar me en wil weglopen. 'Mag ik misschien met je op de foto?' vraag ik hem snel. Daan draait zich weer om en we maken een aantal foto's samen.

'Britney Carter' staat er op een deur. Hier moet ik vast in. Ik stap de kleedkamer in, iedereen zit al klaar, de styliste, komt op me aflopen en sleurt me gelijk mee maar de kledingrekken aan de andere kant van de kamer. Ik doe wat ze zegt en heb uiteindelijk de kleding aan.
De make-up wordt gedaan, ik moet natuurlijk onherkenbaar zijn. Wat haat ik dit, mensen zitten telkens aan je gezicht en ogen. Gewillig werk ik mee. Ik wil net van de kruk stappen maar we. Er wordt op de deur geklopt, een jongen met bruin haar en bruine ogen. Rein.