~ 6

Zenuwachtig kijk ik om me heen. 'Britney Carter stond toch in het voorprogamma van die boyband?' hoor ik iemand vaag zeggen. Niet heel veel mensen, maar ook niet weinig. Bedenk iets, verzin een smoes. 'Oh ze maakt een grapje hoor.' zeg ik lachend. Iedereen knikt begrijpend en gaat weer verder waarmee ze bezig waren. 'Oh god, sorry Stacey.' zegt Mayra. Ik weet dat het niet expres ging. 'Geeft niet, ik ben gered.' zeg ik. Nooit kan ik boos zijn op haar. Lachend fietsen we verder naar school.

Ik loop richting de kluisjes om m'n jas erin te stoppen. Links naast mijn kluisje staat Tom, een jongen uit m'n klas. Hij doet z'n kluisje open, aan de binnenkant van het deurtje hangt een soort kleine poster. Nog eens kijk ik goed, ik sta op die poster, nouja Britney. Mensen zijn fan van me hier op school? Nooit geweten. 'Hey wat leuk, ben je een Cartney?' vraag ik hem. Mijn fans noemen zichzelf Cartneys, Britney Carter, Cartney. Wel logisch. 'Ze is knap en haar muziek is wel goed.' zegt Tom. 'Dankje!' zeg ik. Shit wat was dit?