OO3.

Het was half acht. Ik had voor een keer nog eens goed geslapen. Want geloof me, hier was dat niet makkelijk. Je hoort hier overal geluiden. Van gelach tot geschreeuw. Ik zuchtte diep. Vandaag was het zondag en zouden we proberen ontsnappen. Toch was ik nog niet zo zeker van Nina haar plan. Ik bedoelde maar... er kon zoveel misgaan. Ik ging rechtzitten in mijn bed. Ik moest stoppen met piekeren en het gewoon proberen. Wat als het nu wel lukte? Dan was ik hier eindelijk weg. Ik trok een t-shirt en een broek aan en liep richting Nina haar kamer. Toen ik op haar deur wou kloppen werd ik tegen gehouden door een struise man. “En waar denk jij naartoe te gaan?” zei hij. “Kom het ontbijt is pas over een half uur” zei hij koeltjes. Ik rolde met mijn ogen en draaide me om terug richting mijn eigen kamer. Zo ging het hier dus elke keer. Je zet een stap uit je kamer en je werd tegen gehouden. Ik was dit echt zo beu! Ik kon al niet meer wachten tot vanavond. Op de een of andere manier was ik weer overtuigd van het plan. Misschien was het gewoon omdat ik hier zo graag weg wou. Ik wou ook wel eens een avontuur in plaats van hier heel de tijd binnen te moeten zitten weten dat je niet weg kan. Eenmaal terug in mijn eigen kamer nam ik een boek en begon te lezen. Ik hield veel van lezen. Dan kon ik even naar mijn eigen wereldje. Het half uur vloog voorbij en er werd geroepen dat we moesten komen eten. Goed. Dan kon ik daarna met Nina overleggen over hoe we het gingen aanpakken. Ik liep naar de eetplaats en ging bij Nina aan tafel zitten. Ze zat daar met een nog grotere lach op haar gezicht dan anders. “Hey Acacia!” riep ze enthousiast. “Hey...” zei ik zachtjes, terug twijfelend aan het plan. “Hehehe, je twijfelt toch niet he? Komaan Aca we gaan dit gewoon doen! Ik heb voor alles gezorgd! Na het eten kunnen we alles nog eens goed bespreken.” probeerde ze me gerust te stellen. Ik knikte en begon met eten. Nina wachtte tot ik gedaan had met eten. We stonden op en liepen richting haar kamer. Ik ging op haar bed zitten en ze gaf me een zak. In de zak zaten kleren. De kleren voor vanavond. “Dus...” begon ze. “Kijk, om 9 uur deze avond gaat de laatste begeleider naar huis. Dus vanaf dan is alleen die nieuwe hier. Vanaf dan begint ze aan haar laatste ronde en gaat heel de instelling af om te zien of iedereen oke is en nog iets nodig heeft. Dus dat duurt ongeveer tot half 10. Vanaf dan gaat ze naar de personeelskamer en komt ze er hopelijk ook niet meer uit. Dus vanaf dan kunnen we hier proberen weg te graken.” ging ze verder. Ik keek naar buiten. Ik was toch wat zenuwachtig. Ik bedoel maar het is niet iets wat je elke dag doet... “Acacia, hallo?!” Nina zat met een plan voor mijn neus te zwaaien. “Oke dus, als we door deze gang geraken kunnen we door deze deur naar buiten. Komaan Aca het gaat ons lukken! Deze avond zijn we hier weg.” Ik nam de zak met kleren en ging terug naar mijn eigen kamer.

Het was ondertussen 9 uur. De dag was extreem traag gegaan. Elke minuut werd ik zenuwachtiger. Ik had ondertussen ook nog de laatste afspraken gemaakt met Nina. Dat stelde me wel wat gerust. Als we hier uit kwamen zouden onze tickets klaar liggen op het station. En we zouden zo dan door reizen naar Londen. Daar hadden we een best wel groot appartement kunnen huren. En als we geluk hadden zou het nieuws van onze onze ontsnapping nooit tot in Londen geraken. Ik schrok toen de deur openzwaaide. Het was de begeleidster. “Alles oke?” vroeg ze. Ik knikte. “Als je nog iets nodig hebt ik ben in de personeelskamer” zei ze koeltjes. Zodra ze weg was trok ik de kleren aan die in de zak zaten. Ik liep naar de deur. Ik opende ze niet meteen maar stopte even. Mijn hard begon sneller te slaan. Hier stond ik dan. Dit was het moment. Geen gepieker meer over of ik het nu wel of niet ging doen. Want ik ging dit doen. En wel nu. Ik deed de deur open en zag Nina in de gang staan. Hier stonden we dan. Klaar om te vertrekken.