19- Phoebe Avery

'Vind je het lekker?' vraag ik aan Niall. We ziiten al zo'n 5 minuten te eten.
'Ja, heel lekker.'
'Oefenen we straks al het liedje?' Niall moet lachen.
'Wil je er zo graag aan beginnen?' Ik knik.
'Tuurlijk, ik zat te denken. Doen we het met de muziek via de computer of begeleid ik met de gitaar?' Hij neemt nog een hap en kijkt me aan.
'Met 2 gitaren als dat oké voor je is?' Hij verslikt zich bijna.
'Kun jij gitaar spelen?' Hij lijkt verrast.
'U-huh. En piano.'
'Ben je ooit naar een muziekacademie gegaan?'
'Nee, nooit aan gedacht.'
'Maar hoe? Je zingt mooi, speelt gitaar en piano. Allemaal op jezelf?'
'Nee. Ik ben niet zo'n wonderkind. Piano leerde ik van Hanne en gitaar van haar oudste zoontje, mijn neefje.'
'Dan doen we het met 2 gitaren. En al een idee wanneer?'
'Laten we zien of het me lukt. Dat zou al mooi zijn.'

Niall bestudeert het blad muziek. Ondertussen tokkelt hij een beetje op zijn gitaar. Ik kijk gewoon. Naar zijn handen, ogen, mond ... . Hij is nagenoeg perfect. Zijn lieve lach als hij me aankijkt, zijn warme knuffels als we elkaar begroeten, zijn sprankelende ogen als ik hem complimenteert ... . Word ik echt verliefd? Ik wil niet. Niet dat Niall niet goed genoeg voor me is, ik ben niet goed genoeg voor hem.
'Phoebe? Wat zit je zo te kijken?'
'Niets, gewoon. Je houding als je speelt. Zo mooi, zo elegant'
'Wil jij eens? We moeten het beiden kunnen.' Hij geeft me de gitaar aan en dankbaar neem ik hem aan. Onzeker begin ik te spelen.
'Je speelt echt goed. 1 klein opmerkingetje, als je ...' terwijl hij uitleg geeft legt hij zijn handen op de mijne om zo de juiste akkoorden aan te tonen. Een gevoel van genot gaat door me heen. Maar ik wil echt niet verliefd worden. Al is het daarvoor waarschijnlijk te laat.