31. Seven: 'Why is he so stubborn? It makes me go crazy!!' Kyuhyun: 'Why is she so stubborn? It makes me go crazy!'

“Ah!” duwde ik hem van me af, toen ik zeker wist dat Leeteuk ons niet meer hoorde. Kyuhyun viel hard op de vloer, maar dat scheelde me toch niets meer. Vuile… Het was zo erg dat ik het woord zelfs niet vond. Pervert, ja, pervert was het woord.
“Auw!” riep die verontwaardigd en krabbelde weer overeind. “Waarvoor was dat noodzakelijk?!”
“Omdat je me zowat geplet hebt,” snauwde ik terug, even vergetend dat ik hem zes miljoen won verschuldigd was.
“Payback time,” antwoordde hij met een minachtende blik. “Of was je het al vergeten?”
Ik trok een gezicht toen ik herinnerd werd aan de avond, waarop ik met veel ongenoegen op hem was gevallen. Nu had ik geen argument meer. “Hoe kan ik dat nou vergeten,” kwam het mopperend over mijn lippen.
“Goed, want nu ben je me weer wat verschuldigd,” ging hij nijdig verder. “Had ik je niet gezegd dat we om elf uur terug zouden zijn?”
Ik snoof chagrijnig, ook niet al te blij met het feit dat ik gewoon door mijn wekker heen had geslapen en nu door zijn enorme gewicht geplet te worden. “Ik had mijn klok heus wel gezet, hoor,” pleitte ik onschuldig.
“Ja, ja, het is al goed,” snibde hij, waarmee hij het tegendeel bewees. “Nu je toch wakker bent, kun je even goed vertrekken.” Hij kon het niet laten om zichzelf te vervloeken, maar hij had de gemene woorden nu al uitgesproken. Dat had hij nu altijd bij haar. Er was iets aan haar, dat hem altijd zo…kwaad maakte. Waarom had hij in hemelsnaam een deal met haar gesloten?
“Mij best,” pakte ik geërgerd mijn schoenen en trok ze aan. Ik kon er toch ook helemaal niets aan doen dat die domme klok me niet had wakker gekregen. Ik had zelf ook gedacht tegen dan wel wakker geworden te zijn.
Maar tegen dat ik bij de deur stond, had hij die al gebarricadeerd – met zijn lichaam.
Ach nee, hij vond het ook al helemaal niet nodig om een T-shirt of zoiets in de aard aan te trekken. Ook goed, het was niet alsof ik gechoqueerd was. Ik had al veel meer gezien van mannen, spijtig genoeg. “Nee, nu niet. Want anders zien de anderen je misschien nog. Vertrek maar om vier uur ’s morgens. Ik zal je wel wakker maken, aangezien jij wekkers niet blijkt te horen.”
Ik wierp hem een minachtende blik toe, maar was stiekem wel verheugd om hier nog een paar uur extra te kunnen blijven en hem als wekker te hebben – anders zou ik waarschijnlijk weer door slapen. Ik bleek onverwacht moe. “Waar moet ik dan slapen?”
Hij pakte een paar extra dikke dekens uit zijn lades en legde die over elkaar op de grond. Hij wees naar het bed: “Ga jij daar maar slapen.”
Ik, die overtuigd was dat ik op de dekens zou moeten liggen, was al halverwege, terwijl ik naar het aangename bed achter me keek en schudde dan mijn hoofd. “Ik lig daar wel,” knikte ik naar de hoop lakens. “Ik ben degene in fout hier, ten slotte.” Het was verbazingwekkend niet zo moeilijk om toe te geven. Ik geloofde dat ik er aan gewend raakte om de schuldige te zijn, zeker rond Kyoya.
“Nee, ik ga daar liggen,” schudde Kyuhyun vastbesloten zijn hoofd. “Jij gaat op het bed liggen. Je bent de gast.”
“Gast?!” herhaalde ik, alsof hij een grapje maakte. Het was duidelijk dat hij geen grapje maakte, maar waarom hij plots zoiets besloot...? Zichzelf lager zetten dan het meisje dat hem juist ‘een beetje’ pijn had bezorgd. Ik begreep echt niets van die Aziaten. Ik rolde met mijn ogen. “Hang nu niet de beleefde gastheer uit. Ik ga daar slapen, punt uit.”
“Nee!” Hij zat met een luide bonk neer. Hij staarde me uitdrukkingsloos aan en bewoog geen ene millimeter. De boodschap was overgekomen: ‘Ik kom hier niet vandaan!’
Ik richtte mijn ogen ten hemel. “Doe niet zo hoffelijk. Ik voel me er alleen maar slechter door, oké? Ik ga daar slapen!”
“Ik doe niet hoffelijk,” antwoordde hij kortweg. “Het is gewoonte, hier in Korea.”
“Ja, ja, het zal,” snoof ik ironisch. “In Amerika is dat ook een protocol, hoor. Zie je het iemand doen? Nee, dat is juist.” Ik beukte tegen zijn schouders toen het duidelijk was dat woorden hem daar niet weg kregen, maar net als zijn lichaamsgewicht, was hij zwaar en onverzettelijk.
“Jij staat anders ook wel erg hard op het protocol van beleefdheid,” stak hij terug, terwijl me van ‘zijn’ bed duwde.
“Ja, omdat dat niet meer dan logisch is,” gromde ik, terwijl ik weer met al mijn kracht tegen hem aanduwde. Koreanen, eigenlijk Aziaten hielden niet van lichamelijk contact – dat had ik ook van mijn vader overgenomen – dus op een gegeven moment zou hij wel opgeven. Ik was er zeker van.
“Ik vind mijn standpunt anders ook heel logisch,” zei Kyuhyun droog. Hij liet zich nog steeds niet doen. Hij pakte me bij mijn schouders vast. “Wil je nu stoppen en gewoon gaan slapen?” Hij knikte naar zijn bed dat daar uitnodigend stond te wachten.
Ik schudde vastbesloten mijn hoofd voor de verleiding van het zachte, warme bed kon winnen. “Ik blijf hier de hele nacht zitten, moest het nodig zijn. Ik ga niet in jóúw bed liggen!”
“Waarom moet je echt over alles met me discussiëren?” zuchtte Kyuhyun vermoeid en hij leunde tegen de muur achter zicht. Hij trok zijn dekens over zich heen en bleef voor zich uit zitten staren, wachtend tot ik zou opgeven. Maar ik bleef ook zitten, wachtend tot hij zou opgeven.

[NEXT TIME ON: ‘I CAME FROM NOTHING TO BECOME EVERYTHING’]
“Opstaan! Het is bijna vier uur.”
“Eet dat nog snel op. Ik wil niet dat je honger lijd.”
“Je komt hier niet weg voor je het eet,” verzegelde Kyuhyun al haar wegvluchtgedachten.
Ze liet steeds weer wat rijstkorrels vallen.
“Kom hier,” zuchtte hij. Kyuhyun schepte wat rijst op de stokjes en hield het voor haar mond.
“Dat ga ik echt niet doen, hoor!”