001 Flight to London

Vandaag is het 1 mei. Morgen zou ik naar London vertrekken samen met Megan en faith. We zijn alle drie in Maart jarig en onze ouders hebben onze reis geregeld. Ons hotel hebben ze ook geregeld, dus ik ben benieuwd waar ze nu weer mee aankomen.

Ik was onderweg naar huis na eindelijk alle lessen gehad te hebben. Ik had totaal geen concentratie op school. Ik was alleen maar een het verzinnen wat ik in London zou kunnen doen, en wat ik graag zou willen kopen als herinnering.
Mijn telefoon gaat. Op het schermpje lees ik: 'Faith and Hope'. Ja, ik weet het, het is een vreselijke naam, maar wel makkelijk te onthouden. "Hey Fai. Alles goed?" "Ja, met mij ook. Ik kan niet wachten tot morgen. Had totaal geen concentratie op school." "Echt? Maakt niet uit. Ik zie je morgen op het vliegveld!" "Is goed, doei!" Ik hing op en deed mijn mobiel terug in mijn tas.

Thuis liep ik gelijk door naar mijn kamer. Het was pas 5 uur, maar ik moest mijn koffer nog inpakken. Stel dat soort dingen altijd uit. Mijn ipod deed ik in het dock. Ik drukte op shuffle. Als eerste galmde Kiss You door de speakers. Terwijl ik mijn koffer inpakte zong ik mee met elk liedje. In mijn rugzak deed ik een poster van One Direction en een poster van Niall. Kan ik die naast mijn bed hangen in het hotel. Ik was net klaar toen mijn moeder mij riep: "Rose, avondeten is klaar!" "Ik kom!" Ik zette mijn ipod uit en liep naar beneden. "Het ruikt heerlijk. En op het goede moment, ik heb honger!" Ik was als eerste klaar, dat was ik altijd. Mijn maag leek soms wel een bodemloze put. Ik hielp mijn ouders met opruimen.

Toen ik weer in mijn kamer was, startte ik mijn laptop op. Ik ging verder met het schrijven van mijn verhaal. Het was eerder een verzameling van mijn dromen. Als ik ergens over 'dag' droomde, schreef ik dat altijd op. Vaak ging het over One Direction, dat ik ze ontmoette, dat ik ze al lang ken etcetera. Toen ik een paar teksten geschreven had keek ik naar de klok. "Wat?! Het is al 11u. Ik moet nu echt gaan slapen." Ik sloot mijn laptop af en deed snel mijn pyjama aan. Toen ik eenmaal in bed lag viel ik snel in slaap.

Next Day
"Rose!" riep mijn moeder herhaaldelijk van beneden. Half wakker riep ik: "Wat?!" "Over anderhalfuur vertrekken we naar het vliegveld!" Ik was gelijk wakker. "Anderhalf uur?! Waarom heb je mij niet eerder wakker gemaakt?" "Je leek zo uitgeput." Ik mompelde wat. "Oke! Ben wakker!" Ik hoorde haar lachen.

Na een paar minuten stapte ik onder de douche. Ik draaide aan de knop en het warme water stroomde over mijn haar. Ik wreef over mijn ogen. Een warme douche was altijd een goede manier om wakker te worden.

Nadat ik klaar was met douchen liep ik mijn kamer in. Ik deed een wit shirt aan met als opdruk de engelse vlag als stones tong. Daaronder deed ik mijn zwarte skinnies aan. Mijn outfit combineerde ik met mijn witte vans.

Ik pakte mijn koffer en mijn rugzak en bracht ze naar beneden. "Hoe laat vertrekken we mam?"
"Over een kwartier gaan we naar het vliegveld."
Ik at nog snel iets wat ik in de koelkast vond. Mijn koffer zette ik in de achterbak en mijn rugzak met mijn laptop voorin. "Ben je klaar Rose?" vroeg mijn moeder. "Helemaal!"

Het was een half uur naar het vliegveld. Ik zette mijn ipod aan en deed mijn oortjes in. Mijn telefoon trilde.

From: Megan
Hey! Ik ben al bij het vliegveld. We waren iets te vroeg vertrokken omdat mijn vader nog ergens anders heen moest. Ik wacht in het starbuckscafé op jullie! xx Love you

To: Megan
Zo, jij hebt er zin in Starbucks! <3 Bestel zometeen maar een Frappuchino voor mij! Ik denk dat Celine er ook zo is, ik stuur haar wel een berichtje. xx Love you too

To: Faith
Celine! Ook al onderweg? Bij mij duurt het nog een kwartier voor ik op het vliegveld ben. We verzamelen in het Starbucks café. Eva is er al, die was iets eerder weg gegaan. xx

Een minuutje later kreeg ik al een bericht terug.

From: Faith
Ik loop net het vliegveld op. Ga gelijk naar het café, en dan wachten we wel op jou. Zie je zo! xx

Haha. Ik was gek op ons groepje.

"Rose!" mijn moeder tikte mij aan. Ik deed mijn ipod uit. "We zijn er." Ik keek naar buiten. Ik deed de achterbak open en haalde mijn koffer eruit. Mijn rugtas hing over mijn schouder. "Moet ik echt niks dragen lieverd?" vroeg mijn moeder. "Nee mam, ben het gewend, mijn boekentas is zwaarder," zei ik grinnikend. We liepen het vliegveld op. "Over drie kwartier gaat het vliegtuig Rose. Je weet waar je moet zijn?" "Natuurlijk mam, ik heb het allemaal in mijn telefoon gezet." "Gelukkig maar. Veel plezier in London, en geniet van je vakantie!" "Komt goed!" Ik gaf mijn moeder een knuffel. "Ik hou van je." "Ik ook van jou Rose. Achttien alweer, wat gaat het snel," zei ze met een zucht. "Mam, nu weet ik het wel weer," zei ik lachend. Ik liep richting het café en zwaaide nog een keer naar mijn moeder. Ik zag Megan en Faith al zitten. Ze zagen mij ook. Ik liep naar ze toe. "Meegggy, Faaitth! Wat heb ik jullie gemist. En hebben we er zin in?" "Wij wel!" zeiden ze in koor. Terwijl wij genoten van onze Frappuchino's roddelden en praatten wij over van alles. Het ging samen met een hoop gegiechel.

Ik keek op mijn horloge. "Shit, over een kwartier gaat ons vliegtuig!" We keken elkaar aan. "Dat wordt rennen meiden," zei ik. We pakten onze spullen en renden naar onze gate. "Waar moeten we zijn Rose?" vroeg Megan. "Ehm.. gate 5," zei ik terug. Faith keek mij aan. "Dat is aan het eind." Na 10 minuten waren we eindelijk bij onze gate aangekomen, en konden we gelukkig nog naar binnen. "Dat scheelde niet veel." We liepen naar onze stoelen en zette onze koffers in het bagagerek. "Mag ik alsjeblieft bij het raam?" "Is prima Rose. Ik ga wel bij het gangpad," zei Faith tegen mij. Ik zette mijn rugtas op de grond en haalde mijn laptop eruit. Ik pakte ook mijn ipod. "Ik ga even mijn journaal typen meiden, sluit mij even af". Ze knikten. Moments galmde door mijn oortjes. In mijn hoofd zong ik mee met de tekst terwijl ik aan het typen was.

Het was twee uur vliegen vanaf Amsterdam. We waren nu een uur onderweg. Ik was vooral op mijn laptop bezig en af en toe met Megan en Faith aan het praten. Zij waren vooral bezig iedereen op het vliegtuig een cijfer te geven. Ik moest wel lachen om ze. "Die man daar? Nee die is kalend, we houden niet van kaal. Niet op die manier!" "Oh, en die jongen daar? Zijn haar is zwart. Beetje op de manier als Zayn zijn haar meestal heeft. Welk cijfer geven we de look-a-like? Oke, een acht geven we hem." Zo ging het bijna de hele reis. Ze werden er ook een aantal keer op geattendeerd dat ze niet zoveel moesten schreeuwen in dit vliegtuig. "Sorry" zeiden ze dan.

Ik moest in slaap gevallen zijn met mijn muziek nog aan, want ik werd lichtjes wakker geschud. "Rose, Rose we zijn aangekomen," zei Megan zachtjes. Ik keek om mij heen. "Was ik al lang aan het slapen?" "Ja, bijna een uur." Ik deed mijn spullen in mijn tas, pakte mijn koffer en we liepen naar buiten. Het was wonderlijk genoeg droog in London. Het weer was niet veel anders dan toen wij in Amsterdam waren. Ik denk dat je het weer van Engeland en Nederland goed kan vergelijken.

Op het vliegveld waren wij nog eventjes kort langs het Starbucks café geweest. Nu zaten we in de taxi naar ons hotel. We hadden geen idee hoe het hotel er uit zag. Na een korte rit kwamen we bij het hotel aan. Onze ouders hadden niet gelogen. Het was een viersterrenhotel, en aan de buitenkant te zien zeker niet de goedkoopste. We keken elkaar verbaasd aan en liepen naar de receptie. Ik liet een brief zien die mijn ouders meegegeven hadden. De receptioniste zei niet veel. Ze liet iemand ons de weg wijzen. Het was een luxe hotel, de begane grond was groot en had prachtige decoratie. Oke, mijn ouders logen niet toen ze zeiden dat we het geweldig zouden vinden. Wij keken onze ogen uit, we waren alle drie nog nooit in zo'n hotel geweest.

Onze kamer was op de 10de. Dat was de op een na laatste etage. De buitenste 'muur' van het hotel was op een paar centimeter na helemaal van glas. Er was een schuifdeur naar een klein balkon. Vanaf het balkon, en door al het glas, had je een prachtig uitzicht op de Londonse 'skyline'. Het hotel werd nog net niet tot de rand van de stad gerekend, maar in de verte kon je de Big Ben goed zien.