07|

Joy

Ik kijk naar boven. De zonnestralen verwarmen mijn gezicht. Ik knijp mijn ogen samen en kijk door mijn wimpers. Al snel zie ik het perfecte rondje van de zon. Ik steek mijn hand naar boven en probeer de zon te grijpen met mijn duim en wijsvinger. Mijn poging mislukt doordat ik binnen een seconde plat op mijn buik lig. Shit. Ik hoor achter mij hard gelach. 'Jaja, lach maar.' Zeg ik quasi-boos. Ik kom met moeite weer overeind en klop de aarde van mijn pakje af. Deze kleding kon eigenlijk ècht niet meer. Voor mij zie ik Tinker Bell me nieuwsgierig aankijken, ik glimlach naar haar om te laten weten dat het weer gaat. Al snel vliegt ze weer met de rug naar mij toe vooruit. Geen seconde te verliezen. Rapunzel en Eva hadden mij inmiddels ingehaalt. Ik zucht en loop dan achter hen aan. Al snel heb ik het gevoel dat we gevolgd worden. Eva kijkt nerveus naar me om, zij voelt het ook. Ik geef een kort knikje naar rechts, waar ik denk dat de achtervolger nu is. Eva en ik hebben de gave. In mijn hoofd tel ik af, wetende dat Eva het horen kan. Op het teken draaien Eva en ik ons beide om naar rechts en stormen de bosjes in. Ik zie iets wegschieten achter een hoge struik vlak naast me. Ik schuif de struik op zij en kijk daar recht in een houterig gezicht. Letterlijk. Blijkbaar ziet de.. de.. de pop de verbazing op mijn gezicht, hij slaat zijn ogen neer. Ik zie Eva nieuwsgierig naast me komen staan en het popje voor ons nieuwsgierig aankijken. Dan hoor ik achter een andere struik nog wat. Met een sprong over zowel de pop als de struik waar hij in zat sta ik bij de andere struik. Waarachter drie biggetjes met hun poten voor hun ogen staan. Al snel heb ik door dat ze allemaal bij elkaar horen. 'Okè jongens kom allemaal maar even naar hier. Leg me eens uit wat hier aan de hand is.' Twee van de drie biggetjes doen hun poten van hun gezichtje af en kijken me bang aan. De derde doet zijn armpjes nog strakker om zijn gezicht. Ik zie Rapunzel en Tinker Bell zich bij ons voegen. 'Hoe wisten jullie dat ze hier waren?' Vraagt Rapunzel zachtjes aan Eva. 'Ze volgde ons.' Antwoord Eva. Ik zie de pop een rood kleurtje krijgen op zijn wangen. 'Wie zijn jullie en waarom volgen jullie ons?' 'Wij zijn Knir, Knar en Knor.' Zegt een van de biggen terwijl hij de andere aan wijst. 'Dat is pinokkio.' Zegt een andere big, wijzent naar de pop. 'En we volgde jullie niet.' Floept Pinokkio eruit. Meteen groeit zijn houten neus een stukje. 'Groeide zijn neus nou net?' Vraagt Eva zich hardop af. Pinokkio heeft zijn handje voor zijn mond geslagen. 'Dat gebeurt als hij liegt.' Legt het biggetje dat net zijn handen nog voor zijn gezicht had uit. 'Dus jullie volgde ons wel?' Vraag ik hen nog een keer. Ik zie ze alle vier knikken. 'En de rede is...?' Vervolg ik. 'We wouden weten of het klopte.' 'Wat klopte?' 'Nou, Knir zei dat jullie Je-Weet-Wel's waren. Maar Knor hier geloofde dat niet. Toen besloot ik om voor Knor's kant te kiezen en ging Knir naar Pinokkio, hij dacht ook dat-' Ik hou mijn hand op voor het biggetje. Het stopt meteen. 'Ik heb zo'n vermoeden dat dit verhaal nog heel lang door kan gaan.' Ik trek mijn wenkbrauw op en ik hoor de Eva grinniken. 'Jullie volgde ons dus niet met kwade bedoelingen?' Ik zie ze allen heftig "nee" schudden. 'Graag met woorden.' Ik richt me nu tot Pinokkio. 'Nee we hebben geen kwade bedoelingen.' Zijn neus kromp een stukje, de waarheid dus? 'Goed. Nu heb ik nog een vraag voor jullie.' De biggen en Pinokkio kijken elkaar nieuwsgierig aan. 'Waar zijn we precies?'