Hoofdstuk 172

Sofia
Ben prikt gemakkelijk het wit/gele ding aan zijn vork. Bijna kwijlend kijkt hij er naar en stopt het dan in zijn mond. Even knijp ik mijn ogen dicht maar er gebeurd niets. Voorzichtig open ik mijn ogen en Ben zit te kauwen op het ding. Het kraakt niet, bloed niet. Er gebeurd helemaal niets. Vol afschuw kijk ik hem aan. Hoe kan hij dat eten? Er zit geen bloed in! Daar kun je toch niet van leven?
‘Bah echt walgelijk!’ en ik moet er bijna van overgeven.
‘Het is best lekker hoor’ zegt Ben met een volle mond en weet het nog net door te slikken.
Yuna moet lachen en probeert haar eten terug te krijgen. Helaas laat Ben het daar niet bij zitten en eet nog wat van haar bord af.
‘Ik ga dat elfen eten niet proberen!’ roep ik en verlaat de tafel.

De volgende ochtend is het nog vroeg wanneer ik naar beneden loop. Het word weer eens tijd om te gaan jagen en ik loop naar de deur toe.
‘Wacht, ik ga met je mee’ ik draai me om en Aiden staat in de woonkamer.
‘Oké, dan gaan we samen’ en ik slik de brok in mijn keel weg.
Aiden sluit de deur achter zich en samen gaan we richting het bos. Ben had gister nog verteld dat er een groep wandelaars zou zijn zo vroeg in de ochtend en die kunnen we niet laten lopen. Aarzelend loop ik langs Aiden en hou hem scherp in de gaten.
Waarom wil hij mee? Is hij iets van plan? Is dit nog vanwege wat er gebeurd is? Moet ik kwaad op hem zijn omdat hij naar James ging? Het was toch echt James zijn eigen schuld. En voor een groot deel is het mijn schuld. Ik had dit gewoon allemaal niet moeten doen. Aiden vertrouwde mij en ik vertrouwde hem. In het begin ging het niet goed maar na een tijdje ging ik echt om hem geven…
‘Sofia?’ vraagt Aiden ineens en ik blijf stil staan.
‘Ja, wat is er?’ vraag ik verbaast en kijk hem met grote ogen aan.
‘Ik ga deze kant op, ga je mee?’ vraagt hij dan.
Verward schud ik mijn hoofd en knik ja. Aiden draait zich weer om en ik loop achter hem aan.

Aiden
Ze loopt achter me aan en we gaan het bos in. Ze vertrouwd me niet, ik heb het wel in de gaten. Hoe kon ik ook zo stom zijn om haar wel te vertrouwen. Ik dacht dat ze me echt wou helpen met trainen maar het was alleen maar om haar broer!
‘Ik snap het niet’ zeg ik zomaar uit het niets.
Sofia staat ineens verstijfd en durft me niet aan te kijken.
‘Wat snap je niet?’ vraagt ze voorzichtig en kijkt me nu wel aan.
‘Waarom? Waarom deed je dit allemaal?’ probeer ik haar rustig te vragen.
Ze zucht een keer en zakt op de grond. Ze plukt wat aan het gras maar blijft toch stil.
‘Hoe zit dat tussen jou en James?’ vraag ik ongeduldig en leun tegen een boom aan.
‘James wint al jaren lang die race’ begint ze zachtjes.
‘Waarom is die race zo belangrijk voor hem?’ vraag ik nog steeds ongeduldig.
‘We zijn een paar jaar geleden onze ouders verloren ja!’ schreeuwt ze ineens en springt op.
‘Het bedrag van de race is groot en daar kunnen we alles van kopen om onze draken te onderhouden!’ schreeuwt ze weer naar me.
‘Dus dit doe je wel vaker?’ vraag ik nu wat verbaast aan haar.
‘Ja… maar nog nooit op deze manier!’ zegt ze treurig.
Een beetje hulpeloos laat ik me tegen de boom op de grond zakken en staar naar de grond.
‘Ik wil er ook mee stoppen’ zegt ze dan ineens.
‘Dat is ook een stuk slimmer dan vals spelen’ zeg ik zachtjes tegen haar.
‘Ja dat weet ik. En ik wil ook bij James weg. Hij zegt altijd wat ik moet doen en dat wil ik niet meer’ en ze begint te huilen.
Ik zucht en loop voorzichtig naar haar toe om haar te troosten. James is een slecht persoon, dat heb ik wel gezien. Ik snap ook best dat ze graag bij hem weg wil maar dat dat heel moeilijk gaat worden.
‘We kunnen je wel helpen om een eigen plek te zoeken’ fluister ik zachtjes.