007 Jasmine

"Wat denk je van dit jurkje?" en "Is dit niets voor jou?" worden me om de oren geslingerd door de vijf jongens als we even later in de kledingwinkel staan. "Dat wil ik wel eens passen.... en dat ook... en dat ook." Eén voor één neem ik de kledij aan. "Harry, dat is te kort voor mij. Ik heb te dikke bovenbenen. Hang dat maar weer weg en kom met kleedjes die net boven mijn knie komen." Ik weet dat het wat bazig overkomt, maar die jongen komt al voor de vijfde keer af met een mini-rokje en dat is nou net wat ik niet wil. "Laat me dan even zien tot waar jouw knie komt." Hij gaat vlak naast mij staan en meet tot waar het kleedje mag komen. Nog voor ik maar iets kan zeggen loopt hij al weer weg. "Ik ga dit maar even passen." glimlach ik naar de andere vier jongens en verdwijn een kleedhokje in.

"Het is maar dat jullie het weten maar het is de laatste keer voor de komende drie maand dat ik met jullie ga shoppen." grinnik ik en leg de 5 broeken, 4 topjes, 1 trui en nog eens 3 jurkjes aan de kassa. "We zullen je helpen dragen... als dat je een beetje beter laat voelen." stelt Niall voor. "Dat is jullie geraden." lach ik.

"Waarom komen jullie niet even mee bij mij thuis?" stel ik voor na een hele avond rondgehangen te hebben in het centrum. "Gaan je ouders dat wel goed vinden?" Ik haal mijn schouders op. "Die zijn niet thuis. Ze zijn een weekendje weg en ik haat het om alleen thuis te zitten. Jullie gezelschap is dus meer dan welkom." glimlach ik. "Als het jou niet stoort, dan komen we zelfs graag mee." besluit Liam voor hun allemaal.

"Wat wil je eigenlijk doen?" vraagt Harry nieuwsgierig. "Ik weet het niet, we kunnen tv kijken of gewoon praten... Of een gezelschapspel spelen..." antwoord ik schouderophalend. "Heb je playstation?" Vraagt Harry meer geïnteresseerd dan ooit. "Euhm, mijn broer heeft er wel één... Maar dan vraag ik hem liever of hij het niet erg vinden als we hem gebruiken." Begrijpend knikt hij.

"Ik ga even kijken of Dylan op zijn kamer is." meld ik de jongens en ga snel naar boven, maar stuit daar op een lege kamer. "Sorry jonge... Oh hey Dylan... Dit zijn de jongens van One Direction." stel ik hen aan hem voor. "Dit is dus Dylan, mijn broer." laat ik hen ook even weten. "Ik wou je vragen of we je playstation mogen lenen." vervolg ik meteen bij het zien van zijn vragende blik. "Geen probleem. Zet je hem straks wel weer gewoon op zijn plaats? Ik sluit hem dan wel weer aan." Gehoorzaam knik ik en storm opnieuw naar boven.