Waar is Jeremy?

Toen ik weer wakker werd voelde ik me verdrietig. Ik wist dat ik mijn moeder vandaag misschien voor het laatst zou zien. Ik hoorde haar al naar boven lopen en wist dat ze zo mijn kamer in kwam. Dus ik bleef nog even liggen. De deur ging heel langzaam open en haar hoofd verscheen in de deuropening.
'Hai mam.'fluisterde ik.
'Hey lieverd. Voel je je al wat beter?' vroeg ze bezorgd. Ik zag er waarschijnlijk nog bleker uit dan gisteren.
'Ik denk dat ik nog steeds ziek bent.'
'Okee. Blijf maar lekker in bed liggen dan kun je morgen weer naar school. Ik ga naar mijn werk.'
'Okee. Dag mam.'
'Slaap lekker lieverd.'
Zodra ze de deur uit was sprong ik op. Dit keer deed ik niet de moeite om door de voordeur te gaan en te fietsen. Ik sprong uit het raam en rende weg. Ik was zo veel sneller bij het meer.
Toen ik daar aankwam zat Jeremy net als gisteren met zijn rug naar het pad toe. Maar hij draaide zich niet om. Nu ik beter keek leek het wel alsof zijn haar een andere kleur had. Het was lichter dan gisteren.
'Jeremy?,' vroeg ik voorzichtig. Hij reageerde niet. Ik liep langzaam naar hem toe. 'Jeremy?,' vroeg ik nog eens.
Toen stond ik zo dichtbij dat ik hem kon aanraken. Maar ik deed het niet. Ik werd bang. Wat was er gebeurd. Vond hij me niet meer leuk? Toen draaide hij zich om en ik zag dat het Jeremy niet was. Het was geen vampier. Maar hij was ook niet menselijk. Daar rook hij te raar voor. Hij was anders dan Jeremy. Zijn ogen waren geel. Hij zag er ook gemeen uit, maar dat kon ook komen doordat ik Jeremy verwachtte en me zorgen maakte over hem.
Hij had ook een grijns op zijn gezicht, die een rij puntige tanden liet zien.
'Waar is Jeremy?' vroeg ik.
De grijns op zijn gezicht werd alleen maar breder, en toen sloeg hij me tegen de grond.