Schrijfwedstrijd xSunshineee & Wrennah opdracht 1 - Eigen weg

Eigen weg

Hier sta ik dan. Op mijn rug hangt een grijze rugzak en ik kijk op de borden. Om mij heen passeren allerlei mensen. Sommigen weten waar ze heen moeten, zij hebben alles allang helemaal uitgestippeld, en anderen zijn hun weg nog aan het zoeken. Mensen zoals ik. Het is geen impulsieve beslissing geweest, maar toch had ik gehoopt om hier niet alleen te staan. Gabriël. Zijn naam schiet in mijn gedachten en even staat er een kleine glimlach op mijn gezicht. Mijn hand sluit voorzichtig om het kleine klavertje vier, dat om mijn nek hangt aan een ketting.
“Was het maar anders geweest,” fluister ik zachtjes en ik laat dan het hangertje los.

Gabriël is de jongen waar ik jarenlang verliefd op ben geweest en ik ook nog steeds verliefd op ben, maar het is over. We hebben het uitgemaakt. Het heeft een lange tijd geduurd voordat we, Gabriël en ik, een beslissing hebben kunnen nemen. Een beslissing die invloed heeft op de rest van ons leven, namelijk of we samen willen zijn of niet. Die vraag is voor mij simpel, maar niet voor Gabriël. Hij wil samen zijn, maar niet belemmerd worden in zijn toekomstplannen. Beiden hebben we onze school afgerond en vanaf dat punt hebben wij ook beiden onze verlangens. Hij wil verder studeren, een opleiding doen aan de universiteit om arts te worden. Mijn verlangens liggen ergens anders, voor nu. Ik wil de wereld intrekken, te beginnen met Australië. Het lijkt mij een prachtig land, maar ook een land waar ik zelf tot ontwikkeling kan komen. Toch zijn er ook plaatsen dichter bij huis die ik wil bezoeken. Zoals Barcelona of Parijs, misschien ook wel Praag. Voor even wellen er tranen in mijn ogen op als ik denk aan de ruzies die we gehad hebben wanneer we over onze toekomst aan het praten waren. Hoe hij mij duidelijk probeerde te maken dat ik bij hem moest blijven in Nederland, terwijl ik hem wilde vragen of hij met mij mee wilde gaan naar het buitenland. Het zou maar voor een jaar zijn, daarna kon hij altijd nog studeren. Andersom zou het lastiger zijn. Er is een glinstering in mijn ogen te zien, terwijl ik probeer te denken aan de reis die voor me ligt, maar toch denk ik terug aan het uiteindelijke gesprek. Het definitieve gesprek.

"Er is geen ontkomen aan, Leah, jij wilt niet hier blijven en gaan studeren en ik wil niet met jou mee naar het buitenland."
Zijn woorden zijn hard en de lieve Gabriël is ver te zoeken.
"Kunnen we het niet een kans geven?" vraag ik aan hem met een trillende stem, er moet een weg zijn om beide verlangens waar te maken.
Hij schudt zijn hoofd en zijn blik gaat van hard naar somber.
"Nee, die is er niet. Hoe zie je het voor je, een relatie hebben terwijl jij in het buitenland zit en ik hier studeer? Denk je dat er geen problemen optreden, na zoveel jaren elkaar zowat elke dag gezien te hebben?"
Ik sla mijn ogen neer en weet ergens wel dat hij gelijk heeft, maar ik wil er niet aan toegeven. Het kan toch niet zomaar voorbij zijn? Hoewel we al maanden kampen met dit probleem, beiden hebben we er ons op voorbereid, maar ik kan Gabriël niet zomaar achterlaten.
"Ja, ik zie het voor me. Deze ruzie zorgt ervoor dat we misschien wel nieuwe inzichten krijgen en dat we een manier vinden. Ik vertrouw je, Gabriël, daarom weet ik dat ik weg kan gaan zonder dat er iets gebeurt."
Hij lacht een vreugdeloze lach. Zijn ogen staan donker en als hij me aankijkt, weet ik dat het een hopeloze zaak is. Deze ruzie leidt nergens naar, behalve naar een einde.
"Je weet het zelf net zo goed, Leah, dit kan zo niet langer. We zouden jaloers worden. Jij op de meisjes die bij mij op de universiteit zijn en ik op de buitenlandse jongens in jouw omgeving, daar kunnen we niets tegen doen, zo zijn gevoelens nu eenmaal."
Ik slik een keer, proberend zijn woorden tot me door te laten dringen, maar dat gaat heel erg moeizaam. Mijn hand gaat naar het klavertje vier dat om mijn nek aan een ketting hangt. Mijn vingers omklemmen het hangertje en ik kijk naar de grond bij Gabriëls voeten.
"Dat hangertje heb ik je gegeven, omdat ik wil dat je gelukkig bent. Er is een reden voor dat ik je niet een hartje heb gegeven. De reden is dat ik wil dat je al het geluk hebt in de wereld en die heb je niet als je hier blijft in Nederland. Dat geluk krijg je niet als wij nu bij elkaar blijven, want dan krijgen we nog meer ruzie. Dat is niet wat ik wil, Leah. Er is een weg om uit deze beslissing te komen en dat is beiden onze eigen weg gaan."

Een laatste blik op het bord en ik weet het zeker, mijn bestemming. Ik ga naar Australië om mijn eigen weg te volgen. Ondanks dat ik nog steeds van Gabriël houd, weet ik dat het beter is om onze eigen weg te gaan. Hij blijft hier studeren en ik ga naar het buitenland. Hier sta ik dan. Rustig begin ik weer met lopen en laat me meevoeren met de mensenmassa op het vliegveld. Het is tijd om mijn eigen weg te gaan. Dag, Gabriël.