Hoofdstuk 3 - Gekozen

Dit kan niet waar zijn. Er waren meer dan honderd briefjes, en precies mijn naam word gekozen. Ik kijk opzij en zie mijn vader. Hij kijkt precies hetzelfde als altijd. Zoals voorspeld, kan het hem niks schelen. Nog half beseffend wat er zojuist gebeurd is loop ik naar het pad, dat leid naar het podium. Ik kijk om me heen, en ik kan niemand ontdekken die me niet aankijkt. Op het pad staan twee grote gespierde mannen in uniform op me te wachten. Zodra ik het pad hebt bereikt, loop ik naar het podium, terwijl de twee mannen achter me aan lopen. het pad naar het podium is niet lang, maar het duurt eeuwen. Ik bereik het podium en klim erop. Ik ben misselijk, of het zenuwen zijn, of angst, dat weet ik niet. Ik ga naast onze escort staan. 'En dan nu onze mannelijke tribuut', zegt ze, en ze loopt naar de bak met jongens namen. Ze pakt er een briefje uit, loopt naar de microfoon, en zodra ze voor de microfoon staat vouwt ze het briefje open. 'Cain Allen!', zegt ze. Ik hoor een hoop gesmoes en zie dat het rumoerig word tussen de groep jongens van 16 jaar. Een jongen met donkerblond haar, loopt naar voren. Hij klimt het podium op. Wat zou hij nu voelen. Hetzelfde als mij? Ik was in gedachten verzonken. Plots zag ik dat Cain zijn hand uitstak. Ik pakte hem vast, en we schudden onze handen........