Luke Hemmings.

Met Dana naast me reed ik heel langzaam weg van het huis waar onze beide families nu in woonde. Het was nog niet zo lang geleden dat Louis beslist had dat het misschien beter was om mijn moeder en vader bij hem te laten inwonen en ik had daar al zeker geen probleem mee. Ik had al sinds mijn14e een crush op Dana, een crush die alleen maar erger was geworden naarmate ik haar meer zag. En vandaag kon ik eindelijk aan Dana mijn gevoelens bekennen zonder schrik te hebben dat ze me zou afwijzen.
“Naar waar wil je?” vroeg ik met een breedste glimlach ooit nadat ik mijn gedachten had laten afwijken naar onze kus.
“Euhm, naar de plaats waar ze mijn ma vermoord hebben? Ik weet dat er geen bewijzen meer zullen zijn maar ik wil het graag eens zien.” Terwijl ze sprak keek ze strak voor zich uit, proberend om haar emoties onder controle te houden. Ik wist hoe zwaar deze tocht wel niet ging worden voor haar. Louis had altijd geprobeerd om ervoor te zorgen dat ze niet te veel moest denken aan haar moeder, maar ik wist wel beter. Volgens mij heeft Dana nooit echt haar moeder kunnen loslaten.
Al troostend nam ik met een klein glimlachje haar hand vast om er vervolgens even in te knijpen als teken dat ik er voor haar was. Dit leverde me een waterige glimlach op voordat ze haar hoofd op mijn schouder legde. Glimlachend drukte ik een zachte kus op haar hoofd zonder echt weg te kijken van de weg.
“Is het goed als we een omweg nemen? Ik denk dat we wel versterking kunnen gebruiken.” Vroeg ik voorzichtig, wetende dat ze liever dit alleen met me wilde doen. Toch leek het me beter om onze vrienden er in te betrekken. Zij waren net als ons opgeleid voor deze job en hadden vaak meer ervaring met het technische gedeelte.
“Doe maar.” Twijfelend keek ik naar Dana die zonder op te kijken met mijn hemd speelde.
“Als je het niet wilt moet het niet hoor.” Stelde ik daarom maar direct voor wat uiteindelijk toch een reactie bij haar losmaakte, een reactie die ik niet zag aankomen. Met een snelle beweging drukte ze haar lippen voor een paar seconden op de mijne waardoor ik alleen maar dieper begon te fronsen.
“Ga nu maar naar de jongens.” Knipoogde ze naar me en legde haar hoofd weer op mijn schouder. Al lachend door haar plotse reacties sloeg ik af in een straat die ik ondertussen al vanbuiten kende. Het was dan ook niet de eerste keer dat ik aan hun huis had gestaan voor hulp.
Al duwend op de hoorn wachtte ik af tot de jongens naar buiten zouden stormen. Ik wist dat ze hier alle drie zouden zijn, zeker op een zaterdag ochtend. Het was geen geheim dat ze van het uitgaansleven hielden.
Nog harder duwend op de hoorn probeerde ik opnieuw duidelijk maken dat ze naar buiten moesten komen, maar uiteindelijk kwamen ze pas na zo’n 10 minuten naar buiten gewandeld. Aan hun gezichten te zien was het duidelijk dat ze zich gisteren volledig hadden laten gaan.
“Wat moet je Hemmings?” beet Michael me toe terwijl hij met duidelijk veel tegenzin in één van de zetels ging zitten. Het bleef raar om te weten dat mijn achternaam niet hetzelfde was als mijn ouders, maar ze hadden me al van kleins af aan vertelt dat dit was vanwege hun gevaarlijke job. Ze wilde niet dat vijanden van deze gemeenschap zouden beslissen om hun zoon uit te schakelen, dus hadden ze als voorzorgmaatregel beslist om mijn naam te veranderen. Hierdoor lukte het me uiteindelijk ook om ervoor te zorgen dat ik dezelfde cover up als mijn vader kon aannemen: spelen in een band samen met andere spionnen. 5 Seconds of Summer was onze naam en om eerlijk te zijn vond ik het wel fijn om ook te mogen zingen in mijn vrije tijd.
“Ik heb een missie.” Beantwoordde ik uiteindelijk Michael zijn vraag. Calum die duidelijk nog niet wakker was lag ondertussen al tegen hem aan in de zetel terwijl Ashton langzaam de deur dichtdeed, waarschijnlijk omdat hij nog altijd last had van hoofdpijn.
“En wat houdt deze missie misschien in?” vroeg deze laatste, niet snappend hoe het kwam dat we opeens een missie hadden.
“We gaan de moordenaars van mijn moeder zoeken.” Antwoordde Dana alsof het niks was. Glimlachend keek ik haar aan terwijl ik haar hand in de mijne nam.
“Oké, ik heb geen idee wat het gevaarlijkste is: jullie twee samen of het feit dat we de missie van Section 5 over nemen.” Mompelde Michael met grote ogen terwijl hij probeerde Calum van zich weg te duwen.
“Kom Mike, je wist toch al langer dat ze zouden samen gaan. Ze konden amper van elkaar wegblijven.” Zuchtte deze laatste voordat hij zijn hoofd bij Ashton op de schouder liet rusten. Geamuseerd trok deze zijn beanie over zijn ogen, hopend dat hij op deze manier de bruinharige jongen wakker te krijgen.
“Oké, genoeg over ons. Section 5 heeft lang genoeg geprobeerd om de moordenaars van Sienna te vinden en het is hen nog altijd niet gelukt. Daarom is het tijd om het over te nemen van hen.”
“Luke, vergeet niet dat jouw vader en moeder dit nooit goed gaan vinden.” Begon Ashton langzaam, wetende dat dit waarschijnlijk hen razend kwaad zou maken, maar op dit punt kon het me niet zoveel schelen. Natuurlijk hield ik van hen en had ik met mijn beide ouders een zeer goede band, ik moest en zou Dana helpen met haar zoektocht. Ze hadden het nu toch veel te druk met mijn klein broertjes dat een gevaar op zich waren.
“Mijn vader zal het moeten aanvaarden. Het is tijd dat die moordenaars eindelijk gestraft worden.” Wees ik hem terecht waardoor Ash geschrokken ineen dook door mijn plotse uitvlieging. Gelukkig wist Dana me weer te kalmeren die langzaam door mijn haar te streken als teken dat ze het wel zou overnemen.
“Ik weet dat dit een gevaarlijke missie is, maar ik wil na zoveel jaar eindelijk mijn vader helpen met de dood van mijn moeder te wreken. Als jullie liever niet meedoen kunnen jullie alsnog uitstappen.” Een stilte heerste tussen de jongens voordat ze knikte als teken dat ze meededen. Glimlachend draaide ik me naar Dana die opgelucht terug knikte. Voorzichtig drukte ik een zachte kus op haar wang waardoor ze een giechel niet kon onderdrukken voordat ik me terug draaide naar het stuur om terug te vertrekken.
“Oh god, jullie gaan toch niet de hele tocht klef doen want dan overleeft ik dit zeker en vast niet.” Hoorde ik Michael achter ons klagen, maar voordat hij zijn beklag nog langer kon maken staken Dana en ik onze middenvinger naar hem uit zonder echt op te kijken naar hem. We hadden het al te druk met naar elkaar te staren.