06 |

Joy

Ik knik naar het meisje wat zich net voorstelde als Rapunzel. Ik heb mijn mes dan wel weggestopt maar mijn hand rust er nog wel op. Als ik één ding heb geleerd in mijn leven is het wel om nooit vreemdelingen te vertrouwen. Ik zie mijn zusje haar hand uit steken en Rapunzel grijpt hem. 'Eva.' Stelt ze zichzelf voor aan Rapunzel terwijl ze handen schudden. Eva heeft door dat ik nog een beetje sceptisch ben. 'Dat is Joy.' Ze wijst naar me en Rapunzel geeft me een glimlach. 'En wie is die mooie dame?' Ze wijst naar Tinker Bell die op een afstandje heen en weer vliegt. Ze stopt abrupt en vliegt dan op ons af. Ze blijft voor Rapunzel zweven en neemt haar goed in zich op. Zodra ze een lachje geeft weet ik dat Rapunzel te vertrouwen is. Pixies weten precies wie ze moeten vertrouwen en wie niet. 'Dat is Tinker Bell. We hebben haar opgeroepen om ons te leiden. Ze is een weg-wijs-pixie.' Antwoord ik. Rapunzel glimlacht naar het kleine wezentje voor haar. 'Goed. Wie ben je precies en wat doe je hier?' Ik schrik van mijn eigen botheid. En ik ontvang een boze blik van Eva. 'Wat Joy bedoelt te vragen is, wat je bestemming is en waar we je mee kunnen helpen.' Verbeterd ze mij. Wat is ze toch verstandig voor een veertienjarige. Een zucht ontsnapt Rapunzels mond. 'Aangezien ik jullie hulp echt kan gebruiken zal ik wel bij het begin beginnen.' Ze kijkt mij wat onzeker aan en ik als reactie geef ik haar een bemoedigend knikje. Ze maakt haar rode cape aan de bovenkant los en laat hem op de rond vallen. Terwijl die cape valt komt er nog meer blond golvend haar te voorschijn. Eva en ik doen beide een stap naar achter. Waar komt dat haar vandaan? 'Wow.' Brengt Eva zachtjes uit. Rapunzel ploft neer op de grond en legt haar hoofd in haar handen. Haar lange haren vallen over haar gezicht heen en als een wilde kamt ze ze achter haar oren. 'Ik word er gek van!' Brengt ze uit terwijl ze haar hoofd weer in haar handen legt. Ik kijk mijn zusje wat onzeker aan, niet weten wat te doen met deze plotselinge emotionele uitbarsting. Als ze ook nog zachtjes begint te huilen voel ik me helemaal niet meer op mijn gemak. Ik ben altijd wat... awkward rond huilende mensen. Mijn zusje gaat naast haar zitten op de plek die niet bedekt is met blonde haren. Ze wrijft over Rapunzels rug heen en fluistert wat woorden. Ik kijk wat om me heen totdat mijn blik die van Tinker Bell ontmoet. Ze maakt een gebaar met haar hand naar Rapunzel. Ik kijk haar niet begrijpend aan. Dan vliegt ze naar me toe en grijpt mijn vinger beet. Langzaam probeert ze me naar Rapunzel toe te leiden door aan mijn vinger te trekken. Ik begrijp de hint en stap dan naar Rapunzel toe. Voor haar zak ik door mijn hurken. Ik neem zachtjes haar handen van haar gezicht af en hou ze in mijn handen beet. 'Wil je ons vertellen wat er is gebeurt?'

Een uur later zitten mijn zusje en ik allebei met open mond haar aan te staren. 'Dat is écht niet normaal.' Flapt mijn zusje eruit. Rapunzel was lang aan het woord geweest en af en toe hadden we nog wat vragen tussendoor gesteld. 'Maar hoelang zat je nou uiteindelijk opgesloten?' Vraag ik haar dan. 'Even kijken, van mijn zesde tot nu. En nu ben ik als het goed is achttien. Dus twaalf jaar lang.' Ik kijk haar met grote ogen aan. Dat was nog langer dan dat wij opgesloten hebben gezeten. En wij hadden ook nog elkaar en de andere meiden. Maar zij, helemaal alleen in een grote toren. 'En waar is dan die man die je heeft bevrijd?' Ze haalt haar schouders op. 'Zodra ik de belofte had gemaakt, was hij verdwenen en stond ik beneden. Toen ben ik gaan rennen en kwam ik hier.' Ze staat op. en trekt dan een pijnlijk gezicht. 'Auuwww.' Ze wist naar beneden en dan merk ik dat ik op haar haar zat. Ik spring op en verontschuldig me. 'En waar gaan jullie eigenlijk naartoe? Ik ben het helemaal vergeten te vragen.' Ze krijgt een beetje een rood kleurtje op haar wangen. 'Wij gaan naar Avalon.' Antwoord mijn zusje trots. 'Oh dus jullie zijn-' 'ja' onderbreek ik haar. 'Wow, maar hadden jullie dan al niet in training daar moeten zijn? Ik heb flink wat boeken gelezen toen ik opgesloten was.' Rapunzel ratelt enthousiast door. 'Ja eigenlijk wel. Maar toen Eva vier en ik acht was, zijn we naar de gewone wereld gebracht. We hebben daar opgesloten gezeten in een weeshuis. Gisteren zijn we ontsnapt.' Ik zie dit keer Rapunzel met open mond ons aankijken. 'Dan is dit het lot waar ik over las. Iets besloot dat wij elkaar moesten ontmoeten.' Haar gezicht lichtte op. Ze pakte onze handen vast en bracht ze in het midden tot een hoopje handen. 'Vanaf nu reizen we samen.' Ze giechelt een beetje. Wij kijken haar vragend aan. 'Oh, ik las ooit een boek dat daarover ging.' Ze wuift onze vragende blikken verder weg.