05 |

Joy

In mijn hand zit een prachtig klein meisje. Ze doet haar ogen open en knippert een aantal keer. Ze zal ons de weg wijzen. Ze zal ons leiden. 'Hoe noemen we haar?' Vraagt Eva met een grinnik. 'Hmmm.' Ik hou mijn hand wat hoger zodat ik oog in oog met de kleine pixie ben. 'Wat denk je van Tinker Bell?' Vraag ik meer aan haar dan aan mijn zusje. Ik zie haar heftig "ja" knikken. Ze spreid haar kleine vleugeltjes en strijkt haar groenige jurkje goed. Ze geeft een klein knikje en ze stijgt op. Ze wenkt ons en vliegt een stukje vooruit. Wij pakken onze spullen, wat er niet veel zijn, en lopen langzaam achter haar aan. Ik zie mijn zusje kleine steentjes achter ons gooien bij elke stap die we zetten. 'Eva? Wat doe je?' Vraag ik haar met een schuin hoofd. 'Nou, voor als we verdwalen. Ik bedoel, stel nou dat Tink de weg kwijt raakt?' Tinker Bell stopt in de lucht en vliegt dan vliegensvlug terug naar ons. Ze blijft een centimeter voor Eva's gezicht hangen. Ze kijkt met een boze blik en slaat haar armpjes over elkaar. 'Wat? Vind je je bijnaam niet leuk? Tink?' Tinker Bell trekt een zuur gezicht. Dan wijst ze naar de steentjes in mijn zusje haar hand. 'Niet nodig dus?' Vraagt mijn zusje haar. Tinker Bell schud hevig van nee. 'Okay.' Mijn zusje gooit de hele hand steentjes over haar schouder. Tinker Bell schiet in de lach en grijpt naar haar buik. Weg-Wijs-Pixies stonden erom bekent stemmingswisselingen te hebben, dat is te merken aan Tinker Bell. Ik wou dat ik de gebruiksaanwijzing er ook bij had gekregen.

Na een aantal uur doorstappen landt Tinker Bell vermoeit op mijn schouder. Ze heeft het lang uitgehouden met haar kleine vleugeltjes. We besluiten te rusten bij een klein beekje. Ik zet Tinker Bell neer bij de waterrand en ze begint te drinken van het water. Ook Eva en ik kunnen wel wat water gebruiken. We vullen ook de flessen die we aan het begin van onze reis gestolen hadden uit iemands tuin. Ik besluit nog wat eten te zoeken en kom al snel een groepje paddenstoelen tegen. Lekker! Ook vind ik nog wat besjes. Ik stop ze alle bij elkaar in mijn tasje. Als ik terug kom bij het beekje zie ik mijn zusje op en neer springen. Boven haar vliegt Tinker Bell al dansend heen en weer. Ik schud mijn hoofd. Op momenten als dit kun je weer zien dat mijn zusje nog maar veertien is. En dan dit allemaal al meegemaakt te hebben… Ik laat haar lekker haar gang gaan met Tinker Bell, eindelijk kan ze weer kind zijn. Ik ga er rustig bij zitten en geniet in het zonnetje. Ik draai mijn hoofd om als ik voetstappen hoor naderen. Uit de bosjes verschijnt een meisje. Ik spring op en trek automatisch een mes. 'Ik, ik doe niets.' Ze is gekleed in een wit jurkje met een rode cape. Aan de cape zit een kap vast die ze over haar hoofd heeft. Haar ogen zijn verborgen onder de schaduw van haar kap. Ze heeft haar handen omhoog maar laat ze langzaam zakken als ik mijn mes weer terug stop. Ze doet haar kap af en al snel kijk ik in twee heldere groene ogen. Haar lange blonde haren hangen tot op haar heupen in vlechten. 'Kunnen jullie mij helpen?' Vraagt ze me. Nu pas valt het me op dat ze rode kringen rond haar ogen heeft. Ze heeft gehuild. Ik kijk Eva aan, die zich bij ons gevoegd heeft. Ook Tinker Bell is nieuwsgierig maar blijft toch op een afstandje. 'Wie ben je?' Vraag ik haar. 'Ik ben Rapunzel, maar ze noemen me ook wel Roodkapje.'