Hoofdstuk 33

De jurk voelde als zacht satijn tegen mijn blote benen. Honderden handen waren bezig met mijn haar en mijn gezicht. Ik hoorde de wezens buiten uitgelaten schreeuwen en roepen. Ik had de zenuwen in mijn buik. Ze hadden me soort van uitgelegd wat er zou gebeuren, maar het ging mijn ene oor in en het andere weer uit. Ik was voor het eerst sinds tijden echt gewassen, maar ik herkende mezelf bijna niet meer terug van vroeger. Ik was volwassen geworden. Aan mijn leven op aarde dacht ik bijna niet meer. Het was alsof het er nooit geweest was.
Ron kwam binnen en floot 'Zooo.. Ik heb jou nooit zo opgedoft gezien.' Hij hielp me overeind en liet me een rondje draaien. Sophie had gelijk ingestemd met dat ik de jurk zou dragen en zou houden. 'Zijn jullie klaar?' Hij keek naar de meisje die mijn haar hadden gedaan. Hun wangen waren rood van opwinding over wat er zou gaan gebeuren terwijl ze knikten. Ron bood me zijn arm aan die ik glimlachend aan nam. Thomas zou me naar buiten geleiden, maar hij mocht het voor nu doen. We liepen de grote zaal in en iedereen keek om. Nu waren er nog niet zo veel mensen, maar zometeen zou er een groot banket zijn. De voorbereidingen waren al te zien. Ik keek naar de versierde zaal terwijl iedereen mij aan staarde. Toen ik hun blikken ontmoette kon ik het niet laten om te vragen wat er nou was.
'Misschien ben je zo nog wel mooier dan toen ik je voor het eerst in het bos zag.' Zei Thomas terwijl hij naar me toe liep. Mijn donkere wimpers kietelden mijn wangen toen ik mijn ogen neersloeg.
Liam kreeg de slappe lach. 'Ze kan niet eens tegen een complimentje! Die zal er de hele dag wel uit zien als een tomaatje! Nee, Alice echt.. Je ziet er prachtig uit. Dus ik zou maar wennnen aan de complimentjes.' Ik glimlachte naar hem en hij liet zijn tong uit zijn bek hangen.
De deur ging open 'Het is tijd, komen jullie?'
Ik keek naar Thomas en hij glimlachte me bemoedigend toe en stopte een losgeraakt plukje terug in mijn kapsel. 'Je kunt het wel' Fluisterde hij in mijn oor, waarna hij me een kus op mijn wang gaf. De zenuwen zaten nu door mijn hele lijf. Ik pakte Thomas aangeboden arm en klampte me er aan vast. Straks viel ik nog. Ron, Liam en Sophie liepen een stukje achter me. We bleven even stil staan onder de trappen.
'... En daarom, is Alice, het Zon-maankind de nieuwe Koningin zal worden van Edra!'
Oh.. Zo heette deze wereld dus. Van boven werd gewenkt dat we naar boven moesten komen. Thomas kneep even in mijn hand en liet hem daarna weer los. Ik haalde even diep adem en we liepen langzaam de trap op. De zon scheen in mijn ogen toen ik naar buiten stapte en verblindde me. Ik kon de menigte onder me alleen horen en even niet zien. Maar toen ik ze zag, stootte ik in een keer al de lucht in mijn longen naar buiten. Het was ongelooflijk hoeveel wezens er in een paar dagen vanuit het hele land naar deze plek waren gekomen. Ze pasten niet op de binnenplaats en mensen stonden nog buiten de poorten. Thomas liet mijn arm los en ik stond helemaal alleen voor de onmogelijk grote menigte die onder mij stond te juichen. Voor mij. Dat idee was absurd. Zo absurd dat ik even moest glimlachen. Ik deed mijn hand voorzichtig omhoog en zwaaide. De hele menigte begon nog harder te juichen. De zenuwen vielen van me af. De Ouden kwamen op me af met een simpele gouden tiara met kleine witte edelsteentjes er in gelegd naar me toe. Ik knielde voor hen en het hoofd zette de tiara op mijn hoofd.
'Beloof je dit land met wijsheid en rechtvaardigheid te besturen?'
'Dat beloof ik.'
De man glimlachte naar me en liep terug. Ik draaide me naar alle wezens beneden en toen viel de stilte die er was gevallen me op. Ik had niets voorbereid.. Oh shit. Ik keek naar Ron en Liam. Ze haalden hun schouders op en ik grijnsde. Ach wat..
Ik gooide mijn armen in de lucht en riep: 'Laat het feest beginnen!'
Het gejuich barstte weer los en muziek begon te spelen. Liam, Ron en Thomas kwamen naast me staan. Ik pakte Thomas zijn hand en keek naar beneden. Dit was het. Ik kon mijn lach niet van mijn gezicht af halen. Wezens kwamen naar boven om me te feliciteren en cadeaus te geven. Ik bedankte ze hartelijk, maar liet Thomas zijn hand geen moment los. Ik wou hem niet kwijt raken tussen alle wezens hier. Toen de stroom van felicitaties ongeveer op hield, gingen we naar binnen voor het buffet. Ik voelde aan mijn haar, dat zou wel los geraakt zijn in alle drukte. 'Zit nog perfect.' Hij glimlachte zo lief dat ik niet anders kon dan hem zoenen. Maar heel even, want er wachten mensen op me.

Het buffet was veel minder erg dan ik had verwacht. Ik was nog steeds liever buiten bij het feest geweest, maar het had veel erger gekund. Er werden grappen gemaakt en, zoals Liam had voorspeld, veel complimentjes gegeven. Toch was ik blij toen iedereen weg ging. Ik liet me neer vallen op een van de stoelen bij de haard.
'Dat is niet erg koninklijk..'
'Boeien, dat ben ik ook niet echt heel erg.'
We bleven allemaal stil met onze eigen gedachtes. Opeens vloog de deur open. Ik ging met een ruk rechtop zitten, want ze hadden wel gelijk. Het was niet erg koninklijk. We keken de boode die binnen gestormd was afwachtend aan.
'Nieuws van de westelijke grens.' Hijgde hij 'Er staat een leger met aardmannen klaar om aan te vallen onder leiding van Thor.'
Grens? Er was een grens? Ze hebben het de hele tijd over een 'wereld' en nu blijkt die wereld ineens een grens te hebben. Misschien hadden ze die informatie even moeten delen. Dit was wel fijn geweest om te weten. Ik keek hulpeloos naar Ron, Thomas en Sophie. Ze lachten bemoedigend terug. Toen keek ik naar Liam. Hij grijnsde zijn wolvengrijns met zijn tong uit zijn bek.
'Kom op.. knokken!'