04 |

Joy

Ik kijk naar mijn zusje. Ze draait zich langzaam om en mompelt wat onverstaanbaars. Ik grinnik als ik zie dat ze haar duim naar haar mond brengt. Na al die jaren is het nog steeds een gewoonte. Ik denk dat dat het enige is wat haar aan thuis herinnert. Ze was nog maar vier toen we achter werden gelaten bij het weeshuis. De echte reden weet ze niet. Dat kon ik haar toen niet vertellen, en nu ook niet. Ik wil het niet achterhouden, ze is tenslotte mijn zusje. Mijn hoofd vliegt opzij naar het geluid van een brekend takje. Mijn ogen speuren de omgeving af. Niets te zien. De laatste paar uur beeld ik mezelf dingen in. Ik ben al uren wakker en de vogels beginnen al weer te fluiten, het teken dat het ochtend wordt. Ik gooi nog wat hout restjes op het vuur. Van de hele nacht pijlen maken krijg je verschrikkelijke kramp in je handen maar je hebt wel mooi schors om het vuur de hele nacht te laten branden. Ik bundel de laatste paar pijlen bijeen en ga dan rustig op mijn rug liggen. De lucht wordt steeds helderder en de sterren verdwijnen langzaam. Voor ik het weet voel ik twee handen aan mijn schouder schudden en kijk ik in het lachende gezicht van mijn zusje. Ik kijk omhoog en kijk daar recht in de zon. Ik schiet omhoog. 'Eva! Het is al bijna middag!' Roep ik hard. 'Ja en dus?' vraagt ze me, duidelijk niet wetende wat ik ermee bedoel. 'We hadden al weer op weg moeten zijn, waarom maakte je me niet eerder wakker?' ik grijp alle pijl bundeltjes en doe ze in de zelfgemaakte "tas". De bogen hang ik over mijn schouder. Ik zie dat Eva het vuur gedoofd heeft en wat eten heeft gezocht. Een glimlach komt er op mijn gezicht, haar instinct heeft gewerkt. Ik kijk haar grijnzend aan en ze weet waar ik aan denk. Ze wuift het weg en geeft me wat te eten aan. 'Ik heb je anders al meerdere malen geprobeerd wakker te maken hoor. Dat jij nou in zo'n diepe slaap was dat zelfs koud water niet helpt, daar kan ik niets aan doen.' Ik kijk schuldbewust naar beneden. Als ik moe was sliep ik heel diep. Nadat ik de besjes op had waren we klaar om te gaan. 'Goed, ik ga eventjes de weg bepalen. Kijken of ik het nog kan.' Het was een oud trucje dat ik heel lang geleden van mijn vader had geleerd. Ik was toen een jaar of zes maar ik ben het nooit vergeten. Ik sluit mijn ogen en adem diep. Ik voel de lucht door mijn longen stromen en concentreer me daarop. In mijn hoofd herhaal ik mijn bestemming. Ik maak mijn linker hand tot een vuist en hou hem recht voor me. Als ik mijn ogen open, open ik langzaam mijn hand. 'Wow...' Hoor ik Eva fluisteren. Ik glimlach. Ik ben het dus niet verleerd.