My Own War {Part 16}

Ze stapte flink door,
Alsof ze haast had om ergens te komen,
Ze wilde meteen weggaan zonder ook maar een voorraad eten aan te leggen voor de reis,
Blijkbaar hadden we een afspraak met een of andere tovenaar,
Emily had niet verteld wat voor een persoon het was of waar het was,
Het enige wat ze had gezegd was dat ik haar moest volgen,
En dat deed ik dus ook,
We liepen de poorten uit waarna we het pad volgde,
Emily wachtte aan het begin van een bos wat er gigantisch uit zag,
Waar was ze op aan het wachten?
Voor ik het wist kwam de jongen aanlopen die mij gered had,

"Emily, lang gewacht op mij?"
"Nee hoor John, ik kom net zelf ook aan"
De jongen, die blijkbaar John heet glimlacht even,
Ze kijken elkaar even aan waarna we het bos in lopen,
Wat voor een bos was dit?
Ik herkende het deels,
Het leek op het bos wat ik bedacht had,
Het bos der herinneringen,
Maar dat bos was licht, vrolijk en goed,
Dit bos leek meer duister, zielig en slecht!

Terwijl we aan het lopen waren bleven Emily en John op hun hoede,
We stopte even waarna Emily op mij afstapte,
"Vanaf hier word het gevaarlijk, neem dit zwaard zodat je jezelf ook kan verdedigen"
Ze pakt een zwaard uit de tas van John waarna ze die aan mij geeft,
Ik kijk er even naar waarna ik hem aanpak,
Ik haal het zwaard uit zijn schede en bekijk het wat beter,
Energie begint door het zwaard heen te vloeien,
Emily en John kijken beide even verbaasd,
En voor ik het wist klapt het zwaard uit elkaar,
Ik kijk geschrokken naar de stukken zwaard die op de grond liggen,
Emily zucht alleen waarna ze zich omdraait en doorloopt,
John en ik volgen haar beide waarna ik merk dat het steeds donkerder word,

Schaduwen blijken ons te volgen via de bomen,
Takken blijken te bewegen,
En voor ik het wist zag ik mensen,
Mensen die ik herkende van de echte wereld!
Het waren de pestkoppen van het park!
Ik herkende ze meteen!
Bijna elke dag kreeg ik wel klappen van ze,
Dus hun zou ik nooit vergeten!
De groep kwam langzaam op mij afgestapt,
De grijns op hun gezicht zei al genoeg,
Hij was duivels, bloeddorstig!

Als de groep vlakbij is grijnzen ze,
Een voor een geven ze een stoot,
Een voor een voel ik hoe hun vuisten mijn lichaam raken,
Bloed druipt langs mijn mondhoek,
Mijn lichaam probeert met de energie die hij heeft overeind te blijven,
Maar mijn ziel wilt iets anders,
Het wilt bloed zien...
Het wilt hun lichamen zien creperen van de pijn...

De eerste vuist die mijn kant op komt grijp ik vast,
Voor ik het wist word mijn hand gevuld met energie en barst de ander zijn hand uit elkaar,
Bloed spat alle kanten op,
Ik grijns even waarna ik zijn hoofd vast grijp,
Energie vormt zichzelf weer in mijn hand waarna zijn hoofd explodeert,
De groep kijkt even naar elkaar en stapt dan met zijn allen op mij af,
Een voor een zorg ik dat er iets van hun lichamen ontploffen,
Hun borst, hun armen, hun benen,
Mijn grijns word groter en groter,
Tot de lichamen opeens verdwijnen,
Ik zie een licht een stuk verder op waarna ik erop af loop,

John en Emily kijken mij even aan en glimlachen,
"Hoe beviel het bos der verschrikking?"
Ik kijk ze even aan en begrijp het nu,
Het bos was aangetast door wat deze wereld in zijn bedwang probeert te krijgen,
Daardoor was het veranderd van herinneringen naar verschrikkingen,
Daardoor was het dat ik de groep zag,
Het liet je ergste angst zien...