083.

Ed had gelijk, ik word pas de volgende dag om drie uur in de middag wakker. Slaperig open ik mijn ogen, Harry ligt tegenover me naar me te staren
"Goodevening" grijnst Harry als ik de slaap uit mijn ogen probeer te wrijven. Zachtjes glimlach ik naar hem en kruip dichter tegen hem aan omdat ik nog zo moe en duf ben. Automatisch legt hij zijn arm om mij heen, zin om op te staan heb ik nog niet maar het is ook geen slim idee om nu nog in slaap te vallen.
"Je moet zometeen opstaan, er komt bezoek voor je" fluistert Harry terwijl zijn hand over mijn rug streelt. Geschrokken schiet mijn hoofd de lucht in, wat heeft Harry nu weer gedaan?
"Rustig maar" mompelt hij als hij de paniek in mijn ogen ziet. "Onze styliste, toevallig ook een vriendin van mij komt langs. Ik dacht dat je je haren misschien wel wilde verven met die enorme uitgroei en zo kan ze je helpen met klaar maken voor onze date vanavond" zegt hij rustig en strijkt een pluk haar uit mijn gezicht.
Date? Waar heeft hij het over? Mijn haren mogen inderdaad wel weer bijgeverfd worden maar over welke date heeft hij het?
"Vanavond, Ed." Verduidelijkt Harry als hij mijn verbaasde gezicht ziet.
"Ik dacht als we nu toch van elkaar weten dat we elkaar leuk vinden kunnen we er meteen een soort date van maken" vertelt hij met een glimlach.
"Gewoon onschuldig hoor, we overhaasten niets maar we kunnen wel gewoon een leuke avond hebben met z'n tweeën toch?" Hij kijkt me zo schattig en hoopvol aan dat ik het niet over mijn hart krijg om nee te zeggen dus in plaats daarvan knik ik alleen maar met een zucht. Harry begint meteen te stralen en drukt me bijna plat in zijn omhelzing. Na die avond waarop we bekende gevoelens voor elkaar te hebben, hebben we het hier eigenlijk niet meer over gehad.

Ik zit nog helemaal onverzorgd aan mijn ontbijt als ik de deurbel hoor. Harry rent naar de deur toe en ik hoor hem vrolijk de deur open doen. Het is verdacht stil in huis, waar zouden de andere jongens zijn? Ik word weer uit mijn gedachten getrokken als Harry onhandig de keuken in komt gelopen met een meisje dat zo te zien nog maar net kan lopen. Hij heeft haar handjes hoog in de lucht vast terwijl het meisje nog iets onhandig en vooral wiebelig kleine pasjes vooruit zet. Dromerig kijk ik toe hoe hij het meisje met een zwaai optilt en met een kinderstemmetje tegen haar begint te praten. Veel aandacht besteed het schattige meisje echter niet aan Harry, ze vind het blijkbaar veel boeiender om met grote ogen naar mij te kijken.
"Ik zet de spullen even in de badkamer hoor" hoor ik een vrouwenstem roepen in de gang.
"Dit is lux" legt Harry uit terwijl hij weer naast me komt zitten. Met een glimlachje zwaai ik naar het meisje dat me nog steeds gefascineerd aan zit te staren.
"I think she already likes you" grinnikt hij. Beschaamd glimlach ik naar hem en richt me maar snel weer op mijn eten.
"Dat is isa" hoor ik hem uitleggen het meisje begint onrustig te bewegen op Harry zijn schoot en doet een poging om mijn naam uit te spreken. Meer dan "sa" komt er niet uit haar mondje maar als ik me weer naar haar toe draait begint ze meteen weer te lachen. Mijn hart smelt als het meisje met haar handjes mijn kant uit grijpt. Harry probeert haar tegen te houden maar ik steek al snel mijn armen uit als teken dat het goed is. Zodra ik lux vast heb kijkt ze me stralend aan en kruipt ze dicht tegen me aan. Een kleine rilling kruipt door mijn lichaam en ik word overspoeld door emoties door het gebaar van dit kleine meisje dat ik nog geen vijf minuten ken. Met tranen in mijn ogen kijk ik Harry hulpeloos aan, ik wil en kan nu niet huilen. Niet met dit lieve meisje op mijn schoot en die vriendin van Harry in huis.

"Waar zijn jullie?" De vrouwenstem roept hard.
"Keuken" is het enige dat Harry terug roept terwijl hij mij bemoedigend aankijkt en zachtjes in mijn hand knijpt. Een vrolijke vrouw komt de keuken in gelopen, ze moppert zachtjes dat ze het huis absurd groot vind maar valt stil als ze mij ziet.
"Ah, jij moet Isa zijn!" Zegt ze meteen een stuk vrolijker "ik ben lou en ik zie dat je al kennis hebt gemaakt met lux" lacht ze en neemt plaats tegenover me. Omdat ik geen telefoon of papier in de buurt heb kan ik niet meer dan beschaamd zwaaien en voorzichtig naar haar glimlachen.