082.

Zodra mijn kwast het doek raakt ben ik helemaal van de wereld verdwenen. Het prachtige geluid van de gitaren van Johnny Mart en de poëtische teksten van Morrissey dringen niet alleen via mijn oren naar mijn hersenen maar nemen bezit van heel mijn lichaam. The Smiths is een van mijn favoriete bands die ik tijdens elk humeur kan luisteren. De muziek is al zo'n dertig jaar oud en ik heb ze al duizenden keren beluisterd maar toch vallen me steeds weer nieuwe dingen op. Qua melodie kan ik de liedjes dromen, elke klein detail ken ik uit mijn hoofd. Ik hoor dingen die de gewone 'leek' niet hoort, maar qua tekst beleef ik het steeds weer anders. Dat is een van de fijne dingen aan de poëtische teksten van Morrissey. De betekenis van de tekst past zich aan naar je eigen gemoedstoestand waardoor oude liedjes opeens totaal nieuw lijken.

Take me out tonight
Where there's music and there's people
And they're young and alive
Driving in your car
I never never want to go home
Because I haven't got one
Anymore

'I never never want to go home because I haven't got one Anymore'
Morrissey zingt precies wat ik voel. Mijn huis voelt niet meer als thuis, het is het huis waarin ik ben opgegroeid, waarin ik leuke dingen heb mee gemaakt maar voor mij vooral het huis waarin mijn vader mijn moeder, mijn broer en zichzelf heeft vermoord. Het voelt gewoon niet meer als thuis, er hangt een donkere schaduw boven en ik weet niet of die ooit nog weg zal gaan. Misschien blijf ik wel voor altijd in Engeland wonen.

Take me out tonight
Because I want to see people and I
Want to see life
Driving in your car
Oh, please don't drop me home
Because it's not my home, it's their
Home, and I'm welcome no more

Vluchten is makkelijk, ik klapte in eerste instantie helemaal dicht toen alles gebeurde. Als de pers toen niet achter me aan had gezeten weet ik zeker dat ik was gaan vluchten. Dan had ik waarschijnlijk elke avond in een andere kroeg gezeten. Het vele drinken zit ten slotte toch in de familie en het vluchtgedrag ook.


'Take me out tonight
Because I want to see people and I
Want to see life'

And if a double-decker bus
Crashes into us
To die by your side
Is such a heavenly way to die
And if a ten-ton truck
Kills the both of us
To die by your side
Well, the pleasure - the privilege is mine

Take me out tonight
Take me anywhere, I don't care
I don't care, I don't care
And in the darkened underpass
I thought oh God, my chance has come at last
(but then a strange fear gripped me and I
Just couldn't ask)

[....]

Oh, there is a light and it never goes out
There is a light and it never goes out
There is a light and it never goes out
There is a light and it never goes out"

Met een diepe zucht leg ik uiteindelijk na een paar uur de kwasten naast me neer. Mijn hoofd is leeg net als het bord met eten dat naast me stond.
"Ze is klaar" hoor ik Ed fluisteren. Tijdens het schilderen hebben ze hele gesprekken gevoerd maar omdat ik zo ver weg ben op momenten als deze weet Ed dat ik dat allemaal niet mee krijg. Zelfs als mijn naam meerdere keren wordt genoemd registreren mijn hersenen dit niet. De jongens komen achter me staan en met z'n drieën kijken we naar het eind resultaat. Alle drie staren we naar het meisje op het doek dat ons doods aanstaart.
"Wauw" komt er fluisterend uit Harry zijn mond. Een gaap verlaat mijn mond en een blik op het kleine klokje naast me vertelt dat het al ver na twaalven is. Nu pas voel ik hoe moe ik eigenlijk ben en het kost me enigszins moeite om wakker te blijven.
"Ze gaat nu in slaap vallen" hoor ik Ed zeggen die me al de hele tijd stevig vast houdt. "Als het goed is slaapt ze nu de hele nacht en zelfs misschien wel nacht door, dat zal haar goed doen" hoor ik Ed zeggen terwijl ik voel en ruik hoe Harry mij optilt.
Een "Welterusten" gevolgd door een kus op mijn wang van Harry is voor mij het teken dat ik niet meer hoef te vechten om wakker te blijven en al snel lig ik te slapen.