Dana Burke

Het was zover, vandaag werd Luke eindelijk 18. Ik was het al even en had een brief van mama gekregen. Ik had hem echter beloofd dat we hem op zijn verjaardag zouden openen. Nerveus zat ik op hem te wachten. We gingen al een hele tijd stiekem intiemer met elkaar om dan de rest wist. Vooral onze ouders, ik denk niet dat ze het erg zouden vinden maar papa kon soms zo overbezorgd zijn. Ik snap het wel, mama is er niet meer dus hij staat er alleen voor maar hij overdrijft soms echt. Bij Luke voel ik me zo goed, zo vrij. 'Miss Dana Burke.' 'Mister Luke Hemmings.' Het was onze manier om elkaar te begroeten. Zoals altijd volgde een knuffel die voor ons veel meer betekende dan "Hoi, hier zijn we weer". Nee, onze knuffel betekende: "Wat er ook gebeurt, ik zal er altijd voor je zijn." Het was een code die we als 10-jarigen hadden gemaakt, nu ja Luke was toen 10, ik was al 5 maanden 11. Nu 8 jaar later gebruikte we die code nog steeds. 'Ik blijf het raar vinden om Burke te zeggen.' 'Ik niet.' Zei ik rustig. 'Het was mama's cadeau voor mijn 18de verjaardag.' Zeg ik zacht. 'Het betekent heel veel voor mij.' 'Dat weet ik.' Zegt Luke terwijl hij over mijn wang streelt. 'Je hebt de brief toch bij?' Ik knik. 'Er is wel iets wat ik eerst wil zeggen.' 'Wat dan?' Luke kijkt me verbaasd aan, ik haal adem en gooi het eruit. 'Het is bijna 19jaar geleden dat mama vermoord werd. Papa en de rest weten wie de moordenaars zijn en toch lukt het hen niet om ze uit te schakelen.' Luke onderbrak me. 'Je wilt het recht in eigen handen nemen?' Blozend knik ik. 'Ik denk echt dat we het kunnen. We hebben zo goed getraind, onze eigen ouders weten niet wat we kunnen. Waarom zou onze vijand het dan weten?' 'Je hebt gelijk.' Zegt Luke zacht. Opgelucht haal ik adem. Ik had verwacht dat het meer moeite zou kosten om hem te overtuigen. 'Maar voor we een beslissing nemen wil ik dat je de brief leest.' Ik knik en scheur hem voorzichtig open.

Lieve Dana,
Het spijt me dat ik je 18 jaar geleden in de steek heb gelaten. Het leek me de beste oplossing aangezien jouw leven in gevaar was.
Ik kon en zou jou niet verliezen. Het enige waar ik nu op hoop is dat Louis in je buurt staat. Dat hij er is als de vader die hij was toen ik er nog was.
Je kent je vader en hij heeft vast de verleiding van wraak gevoelt, ik hoop dat het hem niet heeft verblind.
Dana, als ik terug zou kunnen komen om te zien hoe een fantastische jonge vrouw jij geworden bent dan zou ik het doen. Maar ik weet dat ik dat niet hoef te doen. In mijn hart weet ik dat je gewoon die vrouw bent. Of ik er nu ben of niet.
Wanneer je ooit voor een man kiest vraag je dan drie dingen af: 1. Ziet hij me graag? 2.Zie ik hem graag? 3.Is het een spion?
Als je op de eerste twee vragen ja antwoord zit je goed. De derde vraag is een strikvraag. Ik ben zelf bij een spion blijven plakken en heb daar geen spijt van. Maar het is niet het leven dat ik je toe wens. Dana, denk goed na. Ben je bereid om iedere dag bang te zijn? Bang dat hij niet meer terug komt?
De kans is groter bij een spion dan bij een "gewone" man. Als je jezelf afvraagt waarom je geen spionnentraining hebt gekregen, dat is mijn schuld. In de brief aan je vader (toen je 10 werd) was dat een vraag van mij. Ik ga ervan uit dat hij zal luisteren.
Als je nog steeds graag wilt kun je nu nog steeds trainen. Je bent nu oud en wijs genoeg om zelf dingen te beslissen.
Dana, in het onwaarschijnlijke geval dat mijn moordenaars nog steeds vrij rondlopen wil ik je vragen om niet achter hen aan te gaan. Onderschat hen niet. Als je vader hen nu nog niet heeft gepakt wil dat heel wat zeggen. Probeer je leven niet op het spel te zetten. Ik heb het mijne gegeven om jullie te beschermen, niet zodat jullie risico's zouden nemen.
Weet dat ik voor altijd van je hou.
xxx
mama

Ik merk pas dat de tranen over mijn wangen rollen wanneer Luke me beschermend in zijn armen trekt. 'Volgens mij lijk ik op mijn vader.' Zeg ik tussen de tranen door. 'Hoe bedoel je?' Vraagt Luke. 'Ik ben niet van plan om te luisteren.' 'Dat dacht ik al.' Zegt hij. 'Waar beginnen we?' 'Bij het begin.' Zeg ik. Met een blik op mijn gezicht weet hij genoeg. We gaan naar het busje. Ik weet niet waarom maar 18jaar later staat het er nog steeds. Het heeft altijd geleken alsof het mij riep maar nu moet ik er naartoe. Ik weet niet wat ik er ga vinden. Ik weet ook niet wat ik daarna van plan ben maar het moet. Het lege gevoel in mijn hoofd moet opgevuld worden. En het lijkt erop dat dit alleen kan met nieuwe informatie. Voordat we bij het busje komen neemt Luke mijn hand. 'Dana, ik wil je eerst nog iets zeggen.' Ik kijk recht in zijn ogen en voel mezelf week worden. 'Ja.' Fluister ik bijna. 'Ik hou van jou.' Blozend stap ik dichter naar Luke. 'Ik ook van jou.' Zijn hand verdwijnt naar mijn nek. Zacht trekt hij mij naar zich toe. Voor de eerste keer voel ik zijn lippen op de mijne. Ik heb er zoveel over gefantaseerd maar het gevoel dat ik nu voel komt nog niet eens in de buurt. Wanneer hij los laat kijkt hij me tevreden aan. 'Nu weet je waarom en dat ik letterlijk door een vuur voor jou zal gaan.' 'Dat wist ik al.' Zeg ik en knijp zacht in zijn hand. 'Maar het is fijn om het je te horen zeggen.' Voeg ik er aan toe.