Hoofdstuk 13

Louvia POV

Ongeveer 2 uur op voorhand sta ik met Elore, haar ouders, broer, mijn ouders en broer op het vliegveld. Ik vraag me af waar Amber blijft, ze had belooft om er te zijn. Elore dropt haar koffers bij haar ouders en samen met haar ga ik een wandelingetje maken door de luchthaven. "Dus... Dit is het dan. Nu vertek je echt naar Frankrijk." Zeg ik fluisterend. Ik wil het niet luidop zeggen. Misschien is dit allemaal maar een droom en blijft ze gewoon hier. "Ja... Naar Frankrijk..." Zucht ze. Ik vind het echt erg voor haar. Ze haat Frankrijk. "Misschien valt het wel mee en zijn er daar juist heel veel knappe jongens." Probeer ik haar op te vrolijken.
"Ja, misschien. Weet je, de mensen die in ons huis komen wonen hebben een zoon van onze leefdtijd, misschien iets voor jou?" Vraagt ze met een glimlach.
"Hij komt dan in jouw huis wonen. JOUW huis." Zeg ik met de nadruk op 'jouw'. "Als hij er met zijn familie nooit was komen wonen had je vader misschien beslist om niet te gaan en zouden jullie gewoon thuisblijven. Hoe zou ik ooit van hem kunnen houden?"
"Lou, ga nou niet meteen die jongen verafschuwen. Hij moest waarschijnlijk zelf ook zijn vrienden achterlaten om daar te komen wonen. Misschien is hij wel heel lief. Geef hem een kans." Zegt Elore.
"Ja, het zal dan wel." Mompel ik. De geur van heerlijke broodjes dringt mijn neus binnen en ik krijg direct honger. Eigenlijk had ik al honger, maar de broodjes herinneren me aan mijn honger. "Wat denk je? Broodje?" Vraagt El. Wow, ze kan volgens mij echt gedachten lezen.
Ik geef geen antwoord op haar vraag en ren gelijk op de geur af. "2 broodjes kaas alstublieft." Zeg ik meteen als ik aankom. "En jij?" Vraag ik aan Elore. "Doe maar een smos ham." De man gaat meteen aan de slag. "Doe ook nog maar 2 chocoladebroodjes en 4 met pudding." Voeg ik nog snel toe. "Waarom zoveel?" Vraagt Elore verbaast. "Wat moet je anders eten als je en het vliegtuig zit?" Antwoord ik.
Ze lacht. Zonder reden lach ik met haar mee. Haar lach is gewoon te aanstekelijk. "Waar zijn je clownschoenen trouwens?" Vraagt ze plots. Mijn lach verdwijnt. Shit, ik dacht dat ze het vergeten was. Niet dus. "Amber ging er meebrengen, maar ze is er nog altijd niet." Plots horen we het snelle getik van een paar hakken op de grond. Bijna syncroon draaien we ons om en zien amber met een verwilderde haardos en rood hoofd naar ons toelopen. "Sorry..." Hijgt ze buiten adem. "Overslapen." Zegt ze terwijl ze haar handen op haar knieën laat rusten. Ziet er elegant uit hoor. Kuchkuch... Hoor het zware sarcasme. Hé, ze heeft dezelfde jurk als gisteren aan. "Euh, Amber, waar heb jij gezeten?" Vraag ik aan haar en meteen wordt haar hoofd nog roder. "Euh, overslapen en er was een huge file om naar hier te komen." Stotterd ze. Ik kan zien dat ze liegt maar vraag niet door. Ze zal wel een reden voor haar leugen hebben. Achter haar merk ik een jongen op die met redelijke snelheid op ons af komt gelopen. "Euhm, Amber, hoort die jongen bij jou?" Vraag ik aan haar. Verbaasd draait ze zich om waarna ze verschrikt haar hand voor haar mond slaat. "Haffrrfpmy." Mompelt ze achter haar hand. Ik versta niet wat ze zegt maar herken de jongen die nu al bijna hier is. Harry. De jongen van de bar van gisteren. Wat heeft hij bij zich? Zijn dat... Neen! Clownschoenen! Waarom?! Ik hoor Elore grinniken. "Bestelling voor Louvia." Lacht ze. Harry stopt bij ons en lijkt in tegenstelling tot Amber helemaal niet uitgeput. "Je was deze vergeten, Amber." Zegt hij met een grijns waarna hij de schoenen aan haar geeft. "Veel plezier ermee Louvia." Zegt hij nog tegen mij, waarna hij zich omdraait en op een drafje wegrent. "Wat? Wat bedoelt hij: 'Je was deze vergeten.' Moet jij ons iets uitleggen jongedame?" Vraagt Elore met een zogezegde dreigende stem. Mission failed. "Nee, euh, ja, euh, ik..." Stamelt Amber. "Ik weet het niet." Zegt ze met een zucht. We lachen er even om. Dit verhaal krijgt nog een staartje hoor. "Maar... Nu we toch die schoenen hebben moeten ze wel gebruikt worden hé." Grijnst Elore. Ik zucht diep. Waarom heb ik die weddenschap ook al weer verzonnen? Met tegenzin neem ik de schoenen uit Amber's handen en trek ze aan. Elore en Amber schieten meteen in de lach en eerlijk gezegt moet ik moeite doen om niet met hen mee te lachen. Het ziet er gewoon te grappig uit. Plots horen we een man achter ons iets zeggen. Oei, de broodjes. Oeps, vergeten. Ik draai me om en zie de man met een zak ik zijn hand voor mijn neus staan. "Sorry." Mompel ik. Snel neem ik de zak van hem aan en betaal. "Hou de rest maar." Zeg ik en neem Elore en Amber aan hun armen mee naar onze ouders.