02

Met veel moeite open ik mijn ogen. Ik knijp ze meteen weer toe, want het fletse wit komt als een fel licht op me af. Wat is dit? Waar ben ik? Ik probeer recht te zitten, maar een helse pijn schiet door mijn ribben en ook mijn hoofd voelt verschrikkelijk aan.
“Juliet? Juliet, kan je me horen?” De stem klinkt bekend in mijn oren, maar ik kan hem niet plaatsen. Ik probeer te antwoorden, maar mijn stembanden zijn nog niet in staat om te spreken. Ik doe probeer nogmaals mijn ogen te openen, wat nu wel lukt. Ik lig in een bed, en mijn lichaam is verbonden aan lawaai makende machines. Naast me zit een vrouw. Ze komt me bekend voor, alsof ik haar eerder heb gezien. Ik kijk haar verward aan. “Jules, ik ben het…”
Jules… dat koosnaampje… er is maar een persoon die dat koosnaampje gebruikt. “Mama…” Haar ogen tranen en ze neemt m’n hand. “Ik ben zo blij dat je ontwaakt bent, lieverd…” Ik begrijp het niet? Wat is er gebeurd? Waar ben ik?