A ranger/traitor 117

De volgende dag zette Haldor hen in groepjes over, omdat de boot te klein was. Gordan en Ort hielpen hem, zodat ze al konden wennen aan de nieuwe boot. Het was natuurlijk niet de bedoeling dat ze zonder kennis van zaken in hun ‘schuilplaats’ aankwamen. Daarom dat Halldor tijdens het varen allerlei weetjes opsomde die een Sonderlander hoorde te weten. Indri sprak natuurlijk nog steeds Skandisch, maar volgens Halldor was het mogelijk om haar als de dochter van een buitenlandse matroos te laten doorgaan, die waren er genoeg in de haven en waarschijnlijk zouden ze haar dan argwanend bekijken, maar als het daar mee ophield, was dat best. Op aanraden van Will had Miko hen het geld meegegeven dat ze nog over hadden van de boot, aangezien de Skandiërs volkomen blut waren. Van Svengal had Halldor dan weer de kaart van de eilanden gekregen met de mededeling dat hij die mocht houden. Een geschenk waar Halldor heel erg blij mee was. Hij had de hele nacht de kaart bestudeerd, de plekken aanwijzend die hij met zijn vader kende -hij kon er zelfs nog wat aanvulling op doen- en de route bestudeerd die hij met Indri, Hakon, Gordan en Ort zou volgen. Het zou Miko niet verbazen als hij de kaart ondertussen al uit zijn hoofd kende. Miko en Will gingen in de namiddag van de volgende dag aan boord, samen met Zoef en Trek en zo zette Miko tegen zonsondergang voor het eerst voet aan wal in Skandia waar hij werd opgewacht door een groepje Skandiërs die even vastberaden waren als hij om de laffe moorden die gepleegd waren te wreken.
“Hop naar Hallasholm”, zei Will en die kreet werd door iedereen overgenomen.
“Wie er nu ook Oberjarl is, ik zou niet in zijn schoenen willen staan.”