My Own War {Part 14}

De man begon weer bij zinnen te komen,
Zijn ogen gingen langzaam open,
Zijn lichaam begon zelfs langzaam weer te bewegen,
Het eerste wat die deed was om zich heen kijken,
Zoekend naar waar de draak zich bevond,
Ik glimlach even naar de man waarna ik hem omhoog help,
"W... Waar is de draak?..."
In zijn stem was te merken dat hij nog zwak was,
Dat hij nog niet helemaal beter was geworden van de klap,
Ik zucht even en kijk de man aan,
'Die is verdwenen in blauw stof, alsof die nooit heeft bestaan'
De man kijkt mij even aan en knikt dan,
Het enige wat die nog deed was wijzen naar de stad,
Daarna raakte hij weer bewusteloos.

Langzaam loop ik met de man over mijn schouder naar de stad,
Hij was zwaarder dan ik verwacht had,
Maar het moest nu eenmaal, anders was die daar blijven liggen,
Als ik de stad in kom word die meteen overgenomen,
Er word naar mij gebogen waarna ze met de man wegrennen,
Ze brachten hem waarschijnlijk naar het ziekenhuis,
Als ze die tenminste hadden hier...

Voor ik het wist voelde ik een hand op mijn schouder,
Het was het meisje, de gedaante van eerst,
Ze had deze keer geen helm meer op,
Blijkbaar was ze die zat geworden of wilde ze zichzelf wat meer laten zien,
Ik glimlach even waarna ze mij meetrekt,
Waarom was ze zo'n stil type?...
"We gaan je trainen"
Dat was het enige wat van haar lippen kwam nadat we bij een vreemd terrein kwamen,
Ik keek even rond, er was van alles!
Er waren gigantische bergen, gigantische rotsen, meren van lava en zelfs van water,
Moest ik hier gaan trainen?!

"We beginnen met je trainen, eerst beklim die berg en blijf daar zitten tot ik je kom halen"
Wat ze zei, dat deed ik maar, ik wilde niet weer in een gevecht beëindigen...
Ik beklom de berg waarna ik op de top ging zitten,
De wind waaide met hevige slagen,
Het leek wel alsof er een zweep elke keer langs mijn gezicht ging!
Uren gingen voorbij en ik voelde hoe ik met de seconden zwakker werd,
Het leek wel alsof alle energie uit mijn lichaam werd geslagen door de wind,
Als de avond valt, lig ik zelf half op de grond,
Maar ze wilde dat ik bleef zitten op deze plek, dus dat probeerde ik met mijn overige energie te doen!
Als de maan op zijn hoogste punt is, komt het meisje de berg op geklommen,
"De volgende test is om op de rotsen te blijven liggen zonder er vanaf te vallen!"

Zo gezegd, zo gedaan,
Ik lag op de rotsen, proberende om mijn evenwicht te bewaren,
De rotsen waren stijl en ik lag op het puntje,
En net zoals bij de berg...
Kwam ze de volgende avond wanneer de zon op het hoogste punt was,
"Het meer van lava, daar zal je rondjes blijven rennen tot ik je kom halen!"
Ik zucht even, en zo gezegd zo gedaan...
Ik ging naar het meer van lava waarna ik rondjes begon te rennen,
Ik had hier geen besef van tijd,
Het leek wel alsof ik uren en uren aan het rennen was,
Het zweet droop van mijn lijf af en wanneer het de grond raakte werd het meteen stoom,
Wanneer het meisje bij het meer komt glimlach ik even,
Verlost!!
"Je zal nu onder water blijven, tot ik je kom halen!"
WAT?! IS ZE GEK GEWORDEN?!

Ik zucht, knik en loop naar het meer toe,
Ik duik het water in waarna ik onder water blijf,
Of in ieder geval tot dat mijn lucht op is en ik adem moet halen...
Het duurde niet lang of mijn lucht was op,
Ik probeerde tot het laatste luchtbelletje onder water te blijven,
Maar ik zwom omhoog, ik moest lucht hebben!
Als ik boven kom voel ik iets langs mijn arm gaan,
Ik word onder water getrokken waarna ik daar naar adem hap,
Het enige wat ik binnen krijg is het water van het meer!
Langzaam maar zeker kreeg ik teveel water binnen,
En mijn lichaam werd steeds dieper getrokken door iets!