Hoofdstuk 11

Ik word door elkaar heen geschud. Wat, het is toch nog geen ochtend? Ik open mijn ogen en kijk in het gezicht van Serena. 'Wakker worden, slaapkop. We moeten ons NU omkleden. School is bijna in zicht!' Shit, dat ik daar niet aan gedacht heb. Ik spring direct op. Samen lopen we naar het meiden toilet. Wanneer ik in mijn uniform sta, loop ik het hokje uit. Serena staat er al. We lopen weer terug en praten over van alles en nog wat. Ik kijk naar Serenan die op haar mobiel muziek aan het luisteren is. 'Ik dacht dat jullie niet wisten wat een telefoon was?' vraag ik verbaasd. Serena komt uit de Malfoy familie en dat is volgens mij een groot tegenstander van heksen of tovenaars uit dreuzelgezinnen. En ook haten ze dreuzelspullen. 'Dit heb ik van Ron's vader gekregen toen ik jarig was!' Ik kijk naar Ron. Hoe kan dat? 'Mijn vader is geëntreseerd in Dreuzels hij vind alles wat ze hebben Fascinerend' Wat interessant. Een tovenaar die dreuzels fascinerend vind. Serena lacht. Dan is het stil. De trein stopt. Serena sleurt me achter zich aan. 'Alle eerstejaars met mij meekomen' mompelt de grote man, beter gezegd, reus. Nadat alle eerstejaars in een bootje zijn gestapt gaan ze varen. Ik zit samen in een bootje met Harry, Ron en Serena. Mijn vrienden. Zijn het wel echt mijn vrienden? Mijn eerste vrienden? 'Nu jullie hoofies bukken. Er komt een bruggie aan' schreeuwt de reus, die een bootje voor zichzelf heeft. Ik moet bijna lachen om zijn accent. Foei, Hermione, dat mag je niet denken. Misschien is hij wel een professor. Dan zit ik hem nu uit te lachen. Ik krijg de rillingen al over mijn rug als ik er aan denk. We krijgen het bruggetje in zicht en iedereen bukt. 'Auw' hoor ik een jongen met zwart/bruin haar schreeuwen. Hij ziet er een beetje klungelig uit en heeft zich tegen de bovenkant van de brug gestoten. Serena naast me moet haar lach inhouden. Dat lukt niet, dus lacht ze zachtjes. Zodra we onder het bruggetje door zijn komen we in een soort ondergrondse gang terecht.