Hoofdstuk 2

12 januari 2012

Katie herinnerde zich de blikken van haar ouders, toen de dokters kwamen vertellen dat de behandeling niet werkte. Ze herinnerde zich de pijn in hun ogen, hun diepe verdriet. Voor haar was het geen schok, ze wist het al langer. Ze was nog maar 12 jaar oud, maar ze was oud genoeg om te merken dat de pijn erger werd in plaats van beter. Ze voelde dat haar leven tot een einde kwam. Het was alsof er op het moment dat ze in het ziekenhuis was belandt ze een inwendige zandloper had gekregen. Een zandloper afgesteld tot het moment dat ze zou sterven. Die ochtend voelde ze dat hij bijna leeggelopen was. Maar ze liet het niemand merken, niet haar moeder, niet haar vader, niet de dokters en de de verpleegsters. Ze wilde hen niet meer pijn doen dan nodig was, ze hadden al meer dan genoeg geleden. 'We gaan even naar de kantine lieverd, maar we zijn over een halfuurtje terug,' zei haar moeder met een zwak glimlachje. Een glimlach waar je de slapeloosheid en het verdriet van de afgelopen dagen kan voelen. 'Ja mam, tot straks.' De vrouw nam haar dochter in haar armen, knuffelde haar alsof het de laatste keer zou kunnen zijn. Dat was de gewoonte geworden, zodat ze nooit spijt zou moeten krijgen.
Na 2 minuten is ze weer ingedommeld, de medicijnen zorgden ervoor dat ze geen pijn meer voelde, maar het zorgde vooral dat ze de meeste uren van de dag in een diepe slaap was. Ze zorgden er ook voor dat de afgelopen dagen, zelfs weken, 1 grote waas waren. Ze herinnerde amper nog de bezoekjes van haar familie en haar klasgenoten van school. En de medicijnen hadden ook nog neveneffecten, zoals de paniekaanvallen die ze soms kreeg midden in de nacht. Het was een hel geweest om de kanker te bestrijden, al die chemo behandelingen, die valse hoop. Niks had gewerkt. Haar ademhaling werd steeds rustiger en zwakker, maar niemand die het merkte. Behalve Emily, die gevangen zat in haar schaduw.
Vanaf het moment dat Emily van de toren was gesprongen, had ze de woede van God over zich geroepen. Althans zo legden de engelen het uit die haar kwamen ophalen. Door zichzelf van het leven te ontnemen had ze zich respectloos en egoïstisch gedragen. God had de mensen leven gegeven, een plaats om te wonen, voedsel om te overleven... Die preek kreeg ze nog wel een tijd te horen, en ze probeerde uit te leggen dat ze het niet zelf had gedaan maar ze geloofden haar niet. Ze wilden niet eens luisteren, het oordeel was al geveld. Ze kreeg de Schaduwkwelling, 300 jaar lang zou ze in schaduwen worden opgesloten. Ze kon het niet geloven, maar ze kon er niks aan doen...
Na een paar levens gevolgd te hebben, veel verdriet en pijn gezien te hebben, was ze terecht gekomen bij Katie Matthews. Ze had elke behandeling samen met haar moeten doorstaan, alle pijn. Het had haar uitgeput, net zoals alle andere levens hadden gedaan. Maar toch had ze nog steeds medelijden met het meisje. De laatste minuten kwam Emily los van de schaduw, en stond ze naast het meisje. In de verschijning van haar oude lichaam. Even aarzelde ze, maar dan ging ze met haar hand over de wang van het kleine, kwetsbare meisje. Katie opende haar ogen, die haar onbegrijpend aankijken. 'Wie ben jij? Waarom ben je hier?' Emily keek haar met een vriendelijke glimlach aan. 'Ik ben Emily, je kent me al lang. Je wist het alleen nog niet.' Ze pakte haar hand vast en gaf er een knijpje in. 'Ze komen je zo halen, dus ik kan je niet alles vertellen. Het enige wat ik je kan vertellen, is dat we altijd dicht bij elkaar waren. Ik was jouw schaduw.' Katie keek haar vol ongeloof aan, en Emily glimlachte weer zwakjes. 'Ik weet het, het is je moeilijk voor te stellen. Maar het is niet belangrijk, niet op dit moment.' Emily ging zitten op de stoel naast het bed. Katie keek haar nieuwsgierig aan, leek even de pijn vergeten. Maar dat hoorde bij het sterven, dat je even niks meer voelde de laatste paar minuten. 'Je zei dat ze me dadelijk komen halen, wie dan?' 'De engelen, ze zullen je naar de hemel brengen.' Haar ogen werden groot van verbazing, en Emily lachte. 'Ja de hemel bestaat, helemaal zoals de Bijbel die beschrijft.' Katie glimlachte, maar dan betrok haar gezicht weer. 'En de Hel?' Emily knikte. 'Maar wat ben jij dan? Waarom ben jij hier?' Emily aarzelde over wat ze haar moet zeggen, de waarheid of een makkelijke leugen. Nog voor ze wat kon zeggen, verschenen er opeens 2 engelen langs het bed en Katie sloot haar ogen. 'Dag Emily, bedankt voor alles.' Emily keek ontroerd naar het kleine meisje, waarvan de ziel werd meegenomen naar de hemel. Nog nooit had haar meesteres haar bedankt of geloofd, en het gaf haar een goed gevoel.