015|| Madelon

Hij keek me vragend aan. Hij wees naar de plek naast me. dAt was leeg. Ik knikte en hij kwam naast me zitten. "Bedankt" zijn stem klonk nog steeds een beetje vragend. "Geen probleem" Hij deed zijn muts af en legde hem tussen ons in. de leraar begon met ziijn verhaal. Hij vertelde over wat we het jaar konden verwachten. Daniël zat ijverig te weken. "Hé, snap jij deze som?" Hij keek langzaam op. "Welke?" "vijf" Ik wees de dom aan. "Oh, die? Die is simpel."Hij schoof zijn stoel wat naar me toe en begon een heel verhaal over hoe ik deze som moest aanpakken. Ik werd afgeleid door twee gasten die achter mij wat aan het ruziën waren. Ik geloof dat het ging over een pen. Het was een stom onderwerp, dat gaf meteen het IQ aan van die twee. Ik zuchte, hier moest ik een jaar mee opschieten. "Volg je het nog?" Daniël's stem verstoorde mijn irritaties over mijn klasgenoten. "Wat?" Hij lachte. "Je bent er niet zo bij, hè?" Ik schudde mijn hoofd. "Nee, niet echt. Ik werd afgeleid door dat stelletje sukkels achter ons." Ik wees met mijn vinger naar de twee die nog steeds ruzie maakten over die pen. Hij lachde weer. "Tja, zal ik het nog een keer uitleggen?" Ik knikte en probeerde dit keer mijn aandacht er wel bij t houden. Ik was bezig met de instructies van Daniël toen de bel ging voor het laatste uur voor de eerste pauze. Het leek alzo lang. Samen met Daniël liep ik naar het volgende vak, aardrijskunde. Een leuk vak vond ik. Ik kwam langs mijn kluisje en pakte snel wat spullen eruit. "Ga alvast maar, kom eraan." zei ik tegen Daniël. Hij knikte en liep naar het lokaal. Ik pakte mijn aardrijkskunde boeken en stopte Nederlands en Wiskunde in mijn kluisje. Met mijn tas nog steeds open door de haast liep ik naar binnen. en keek een volle klas aan. "Madelon, kom." Daniël stak zijn hand op en wenkte mij. Met een glimlach liep ik naar hem toe. Ik mocht hem wel.