'Jij hebt toch ook een lieve vader?'

'Kom je bij mij huiswerk maken, of niet?' Even kijk ik Floor aan. Nee, dat lijkt me geen goed idee.
'Oh, nee ik kan vandaag niet. Ik ga bij mijn opa en oma op bezoek. Sorry.' Verschuldigend kijk ik Floor aan, maar ze knikt. Opgelucht en geluidloos laat ik mijn adem gaan. Ze gelooft het.
'Dan zie ik je morgen wel, oké?' Zeg ik zo neutraal mogelijk.
'Ja, natuurlijk! Daaaag!' Ik zwaai, en stap snel op mijn fiets. Mijn horloge zegt vijf over half drie. Gelukkig, ik ben nog op tijd.

Het huis is een bende. Kussens liggen op de grond, vuile afwas staat op het aanrecht en de boxen van de stereo-installatie zijn omgevallen. Mijn vader ligt op de bank, met een half-lege fles bungelende in zijn slappe hand.
'Hallo, papa,' zeg ik voorzichtig. Niet te opvallend; dat kan hem opvliegend maken.
'Wat moet je?' Vraagt mijn vader me. Hij verslikt zich een beetje in zijn eigen woorden, maar dat ben ik nu zo langzamerhand wel gewend. Ik begin het tafeltje op te ruimen, en ik kan de alcohol geur hier ruiken. Ik word er misselijk van.
'Waar is je moeder nou weer? Ik wacht al uren op 'r. Ik moet al een uur doen met één whisky! Verdomme, Mirre! Ik word gek, man!' Woedend zet ie de fles op tafel. Ik sta aan de grond vastgenageld.
'Wat sta je nou te kijken, dom kind. Doe iets nuttigs!'
'J-ja, vader,' mijn stem beeft. Ik pak de scherven van een glas van de tafel, en gooi ze in de prullenbak. Naast de prullenbak staan drie nieuwe flessen. Van vandaag. Wanneer houdt het ooit op?
Mijn vader zegt niks meer terwijl ik de rest van de kamer opruim. Stilletjes vertrek ik naar mijn kamer, zodat ik mijn huiswerk kan maken. Ik kruis mijn vingers, hopend dat ie niet naar boven komt. Kwam mijn moeder nou maar thuis.

'Menno, kom nou aan tafel eten. Kom nou eens achter die televisie vandaan,' zegt mijn moeder zuchtend. Ik ben de tel kwijt geraakt hoe vaak ze dit al heeft gezegd. Sinds mijn negende is mijn vader al alcoholist. Hij weigert naar een kliniek te gaan. Wij kunnen niets doen; hij zal ons in elkaar slaan als we ook maar iets zeggen, of doen.
'Jezus, flikker toch op man. Ik zit hier prima. Houd jij je nou maar bezig met je eigen zaakjes, dan bemoei ik me ook niet met jou,' antwoord papa. Ik hoor vloeistof bewegen en ik weet dat hij weer een flinke slok neemt van zijn biertje. Zijn vierde alweer.
Zwijgend eet mama verder, haar handen trillen. Mijn moeder durft niet weg te gaan. Weg te gaan van hem. Ik zou niets liever willen, ik ga er vanbinnen aan kapot. Ik wil vrij zijn, zonder de beklemmende last van mijn dronken vader. Mijn moeder durft niet, ze heeft er de wilskracht niet meer voor. Maar ik ga ons hier uit redden. Dat beloof ik haar in alle stilte.

'Kijk eens wat ik heb gekregen van mijn vader! Een nieuwe badeend!' Trots laat Floor mij haar badeend zien. Hij is blauw, met gele stippen. Dat krijgt zij van haar vader. Ik krijg nooit iets van mijn vader. Hij vergeet zelf mijn verjaardag.
'Wat leuk,' zeg ik zo enthousiast mogelijk. 'Waarom kreeg je hem?'
'Oh, gewoon,' zegt Floor nonchalant. 'Hij zag deze liggen in een speelgoed winkel. Hij vond hem wel leuk.' Floor spaart badeenden. Ze heeft er al een stuk of 20.
Ik antwoord niet. Ik denk alleen.
'Jij hebt een lieve vader,' zeg ik plotseling. Meteen heb ik al spijt van mijn woorden. Verbaasd kijkt Floor me aan.
'Jij toch ook?' Zegt ze. 'Ook al heb ik hem nog niet ontmoet. Maar iedere vader is lief. Toch?' Ik zeg niks, maar buig me nog dieper over mijn wiskunde sommen.
'Snap jij vraag drie?'